"Οδηγός του Πολίτη" με διάφορες εκδοχές

Επαναλαμβάνω εδώ το κείμενο που καταχώρισα στην "Φόρμα Επικοινωνίας" της ιστοσελίδας του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών:

'Στον "Οδηγό του Πολίτη" της ιστοσελίδας σας http://www.yme.gr/index.php?getwhat=1&oid=344&id=&tid=344 με θέμα "Οριστική διαγραφή αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας από τα οικεία μητρώα λόγω καταστροφής διάλυσης ή οριστικής εξαγωγής του στο εξωτερικό" αναφέρεται ρητά "Η Υπηρεσία αυτή διεκπεραιώνεται από τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών".

Διαπίστωσα σήμερα, με οδυνηρό τρόπο, ότι αυτό δεν είναι ακριβές. Στο ΚΕΠ Νέας Σμύρνης που πήγα για τη σχετική διαδικασία μου είπαν ότι δεν την εκτελούν πια και με παρέπεμψαν σε ιδιώτες που το αναλαμβάνουν και προβάλλονται με τα έντυπά τους εντός των ΚΕΠ!

Στην εύλογη απορία μου "μα, καλά, το site του ΥΜΕ περιέχει ανακρίβειες κι εσείς το ξέρετε και δεν κάνετε τίποτα για να διορθωθούν;" παραδέχτηκαν ότι το γνωρίζουν αλλά "δεν μπορούν να σας βρουν στο τηλέφωνο"!

Ο θεσμός των ΚΕΠ είναι πολύτιμος και είναι κρίμα να απαξιώνεται κατ' αυτό τον τρόπο από ολιγωρίες (αν)αρμοδίων. Παρακαλώ να με ενημερώσετε όταν η ανακρίβεια διορθωθεί καθώς και για τα μέτρα που λαμβάνονται ώστε παρόμοια φαινόμενα να αποφεύγονται στο μέλλον, καθώς ο "Οδηγός του Πολίτη" υπάρχει σε τόσους ιστοχώρους, κυβερνητικούς και μη.'

Τα Δικαιώματα των Δημιουργών Μουσικής και Έργων της Διάνοιας 2

Βρέθηκα σήμερα στην κοινή συνέντευξη τύπου των 14 Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης Πνευματικών & Συγγενικών Δικαιωμάτων των Δημιουργών και άλλων ειδικοτήτων των Έργων του Πνεύματος που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων με θέμα "Πνευματική Δημιουργία στο Διαδίκτυο: Πρόκληση ή Απειλή;". Σημειώνω ότι οι οργανισμοί αυτοί, μέσω συμβάσεων με ξένους αντίστοιχους φορείς, εκπροσωπούν, εκτός από έλληνες, και ξένους δημιουργούς.

Όλοι οι οργανισμοί, αλλά και πρόσωπα που παρενέβησαν, ανέπτυξαν τη δυσχερή θέση στην οποία έχουν οδηγήσει τα μέλη τους η πειρατεία και η κλοπή της Πνευματικής τους Ιδιοκτησίας ξεκινώντας από τις παραδοσιακές της μορφές (πειρατικά CD & DVD), αλλά κυρίως με έμφαση στο Internet. Η έκθεσή μου στις απόψεις που ακούστηκαν, ερχόμενη αμέσως μετά την ανάγνωση της τοποθέτησης του Gerd Leonhard μου προκάλεσαν μερικές επιπλέον σκέψεις και προβληματισμούς, σε σχέση με αυτές προηγούμενου άρθρου μου:

• Αναφέρθηκαν στοιχεία από την ΑΕΠΙ που παρουσιάζουν το μέγεθος της πειρατείας στο Διαδίκτυο. Αυτά τα στοιχεία παραλείπουν μια απλή αλήθεια: κάθε "κατεβασμένο" μουσικό έργο, κινηματογραφική ταινία, λογισμικό, παιχνίδι ή βιβλίο δεν είναι αυτοδικαίως διαφυγόν κέρδος για τους δημιουργούς του, καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί "συλλέκτες" που τα κατεβάζουν χωρίς να τα κάνουν τίποτα. Δεν τα βλέπουν, δεν τα ακούν, δεν τα διαβάζουν ούτε τα μεταχειρίζονται. Περαιτέρω, ακόμα και αυτοί που κάνουν χρήση του κατεβασμένου υλικού, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έκαναν χρήση αν έπρεπε να πληρώσουν, οπότε πάλι δεν συνιστούν απόδειξη διαφυγόντος κέρδους
• Ακούστηκε και μια άποψη κατά του "κακού" Google, που αποπειράθηκε να ψηφιοποιήσει χιλιάδες βιβλία παίρνοντας άδεια από λάθος πηγές. Το Google πράγματι έπρεπε να ζητήσει (και να πληρώσει) άδεια από τους πραγματικούς κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων. Η κίνησή του αυτή, όμως, τους κινητοποίησε ή, μάλλον, τους ανάγκασε να του επιτρέψουν να κάνει αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει προ πολλού μόνοι τους: να διαθέσουν τους τίτλους από νόμιμα κανάλια πρώτα και να συζητήσουν για την ενδεχόμενη πειρατεία αργότερα
• Μου έκανε πολύ κακή εντύπωση που άκουσα κατ' επανάληψη τους εκπροσώπους των, κατά τα άλλα φορέων του Πολιτισμού στην Ελλάδα, να επικαλούνται τη μεταξύ τους συμφωνία και κοινή δράση σε ένα και μόνο σημείο: την κίνηση υπέρ της νομοθετικής ρύθμισης και άλλων μέτρων υπέρ του να εισπράττουν τα πνευματικά τους δικαιώματα. Μόνο η οικονομική παράμετρος της "παραγωγής Πολιτισμού" τους ενώνει;
• Διαμαρτύρονται σύσσωμοι για την πειρατεία και κλοπή που συμβαίνει μέσω του Διαδικτύου, την ώρα που δεν υπάρχει νόμιμη οδός προμήθειας όλων των Έργων που είναι προσβάσιμα παρανόμως. Πώς περιμένουν να πληρώνονται για το έργο τους, ενώ δεν το διαθέτουν από νόμιμα καταστήματα και κανάλια πώλησης;
• Μιλώντας για ψηφιοποίηση της μουσικής, εν προκειμένω, η πώληση αρχείων ποιότητας MP3 (αν βρεθούν νόμιμα) σε τιμές CD (κατ' αναλογία) είναι μάλλον υπερβολική, συνυπολογίζοντας το κόστος του δίσκου με έγχρωμη εκτύπωση, jewel case, μεταφορικό κόστος κτλ.
• Αν αληθεύει ότι το νομικό πλαίσιο δεν επιτρέπει τον εντοπισμό των υπευθύνων των sites που διαθέτουν ή και πωλούν πειρατική μουσική, είναι πράγματι πρόβλημα. Ακόμα και αν αντιμετωπιστεί, βέβαια, δε λύνει το ευρύτερο πρόβλημα των peer to peer μεθόδων διακίνησης αρχείων απευθείας μεταξύ των χρηστών
• Ο Gerd Leonhard υποστηρίζει ένα μοντέλο που προβλέπει την αποπροσωποποιημένη καταμέτρηση της διατιθέμενης μουσικής από το Internet και της αναλογικής διανομής τής, σταθερής και πάγιας, κατά τα άλλα, εισφοράς των χρηστών στους πραγματικούς δικαιούχους, σε αυτούς, δηλαδή που "πούλησαν". Διαφωνώ, κατ' αρχήν με την πάγια εισφορά, αλλά ο βασικός λόγος είναι η αδυναμία δίκαιης διανομής. Αν αυτό λυθεί, ίσως πρόκειται για βιώσιμη λύση
• Σε αντιδιαστολή, οι μόνες προτάσεις που άκουσα στη συνέντευξη τύπου ήταν "να νομοθετήσει η κυβέρνηση" και "να λυθεί το πρόβλημα"

Ελπίζω, μόνο, ότι η "πρόταση" στο τέλος της εκδήλωσης της κυρίας, εκπροσώπου φορέα, να καταστρέφουν τα πειρατικά αρχεία τους υπολογιστές των χρηστών να μην είναι αντιπροσωπευτική της σοβαρότητας της προσέγγισης των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης στο θέμα. Ειδικά δεδομένης της κοινής τους πολιτικής εναντίον των προωθούντων την πειρατεία και όχι των χρηστών...

Τα Δικαιώματα των Δημιουργών Μουσικής και Έργων της Διάνοιας 1

Διάβασα τις απόψεις των (αλφαβητικά) κων Ανδρέου, Καλαντζόπουλου, Μαυρουδή, Αντώνη Πλέσσα και Τουρνά στο πολύ όμορφο δημιούργημα της netWire "Music Unites". Τις βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσες και επί της ουσίας. Παραθέτω, με την ευκαιρία, λίγες σκόρπιες σκέψεις που έκανα καθώς τις διάβαζα:

• Οι χρήστες των Έργων της Διάνοιας δεν έχουν, κατά κανόνα, αντίρρηση να αμείψουν εύλογα τους δημιουργούς. Βέβαια, οι δημιουργοί ή, ακόμα χειρότερα, οι δισκογραφικές εταιρίες ενδεχομένως καταχράστηκαν στο παρελθόν την ισχύ της θέσης τους σε βάρος των χρηστών. Όπως ήταν επόμενο, ο αγώνας επικράτησης του ισχυροτέρου δε θα τελείωνε μόνο και μόνο επειδή ο ισχυρός άλλαξε και τώρα είναι ο χρήστης...
  
• Τέλος τύπου ΕΡΤ (πχ. μέσω των ISP) είναι άδικο αφού πληρώνει για υπηρεσία κάποιος που δεν είναι κατ' ανάγκη χρήστης της και έχει κριθεί κατ' επανάληψη παράνομο. Εκτός, ίσως, αν είναι κατ' επιλογή του χρήστη (opt-in)
• Η "εύλογη αμοιβή" έχει κάποιο νόημα στην αποθήκευση (και την εκτύπωση, πχ. για βιβλία). Αν έχει πληρωθεί κατά την αγορά του αποθηκευτικού μέσου, γιατί να ξαναπληρωθεί για το κατέβασμα; Αν, πάλι, αναπαράγεται online (streaming), μήπως να πληρώνει αυτός που κάνει τη μετάδοση, πιθανώς με το κομμάτι, και όχι ο ακροατής;
• Η "εύλογη αμοιβή" έχει διάφορες αδυναμίες, πχ.:
  
1. Πληρώνουν εξίσου οι χρήστες και οι παραγωγοί πρωτότυπου υλικού
   
2. Μέχρι τώρα κυριαρχεί αδιαφάνεια (ήδη καταδικασμένη και στα δικαστήρια) στη διανομή των εσόδων που παράγει
   
3. Καταργεί κάθε έννοια ποιότητας στο περιεχόμενο και επιλογής για τον χρήστη
• Όσο έλεγχαν τα μέσα (ραδιόφωνο & τηλεόραση) και η αναπαραγωγή είχε σημαντική τεχνική δυσκολία και πτώση στην ποιότητα (όσο τους έπαιρνε, δηλαδή), οι δισκογραφικές εταιρίες επέβαλλαν αυστηρότατους όρους χρήσης & συνήθως υποχρεωτική πακετοποίηση και οι δημιουργοί σιωπούσαν. Στη συνέχεια, έγιναν προσπάθειες περιχαράκωσης μέσω μεθόδων Digital Rights Management (DRM), οι οποίες ουσιαστικά στρεφόντουσαν εναντίον των νόμιμων χρηστών, που πλήρωναν χρυσά λεφτά για να αποκτήσουν τη μουσική με απίστευτους περιορισμούς στη χρήση της. Τώρα που οι όροι αντιστράφηκαν, το κύκλωμα δημιουργίας και διανομής της μουσικής έχει στο μεταξύ χάσει την εμπιστοσύνη των χρηστών. Οι δημιουργοί, δικαίως, ζητούν λύσεις. Όμως, προτού προτείνουν μια λύση τύπου "εύλογης αμοιβής", έχουν την ευθύνη να παρουσιάσουν λύσεις για τα προβλήματα που παρουσιάζει, ώστε να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των χρηστών τους
  
• Μιλώντας για απώλεια εμπιστοσύνης, δεν έχουμε δει την παραμικρή κίνηση εναντίον της παράνομης διακίνησης CD & DVD που συμβαίνει σε βαθμό σχεδόν ενοχλητικό στους δημόσιους χώρους, ακόμα και ενώπιον επώνυμων καλλιτεχνών! Τόσο, που αναρωτιόμαστε μήπως οι ίδιες οι δισκογραφικές εταιρίες βρίσκονται πίσω από τους μελαμψούς μετανάστες που κάνουν τη "λιανική" πώληση. Γιατί να μην είναι; Πουλάνε καλά, αφορολόγητα και χωρίς υποχρέωση απόδοσης δικαιωμάτων στους δημιουργούς και τα δισκοπωλεία
• Πόσο κοστίζουν και πόσο αξίζουν οι στίχοι, η μουσική, η ερμηνεία, η παραγωγή κτλ. για ένα μουσικό κομμάτι; Πόσο πλούσιοι δικαιούνται να γίνουν οι δημιουργοί (και οι ερμηνευτές και οι λοιποί εμπλεκόμενοι); Δικαιούνται όλοι οι δημιουργοί (εντός και εκτός εισαγωγικών) να αμειφθούν, χωρίς ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια της αξίας του έργου τους; Στην ελεύθερη αγορά αυτά καθορίζονται από την προσφορά, τη ζήτηση, τους κανόνες του ανταγωνισμού και την επιλογή του καταναλωτή να αγοράσει ή όχι. Πώς διασφαλίζονται αυτές οι σημαντικές δικλείδες με μέτρα τύπου "εύλογης αμοιβής";

Πέρα από προβληματισμούς και διαφωνίες, συγχαίρω την ΑΕΠΙ για την πρωτοβουλία της να ανοίξει, επιτέλους, αυτό το διάλογο. Ελπίζω η συζήτηση να τύχει ευρείας συμμετοχής με διάθεση για δίκαιες λύσεις, αμοιβαία αποδεκτές από τους δημιουργούς και από τους χρήστες της μουσικής. Μακάρι τα συμπεράσματα και οι προτάσεις να αποτελέσουν μπούσουλα και για τις άλλες μορφές Έργων της Διάνοιας.

@chrisochoidis Πότε θα σταματήσουν τα περιπολικά, οι κλούβες και τα δίκυκλα της ΕΛΑΣ να σταθμεύουν συστηματικά παράνομα;

Αξιότιμε κε Χρυσοχοΐδη,

Η μέχρι στιγμής παρουσία σας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι ενθαρρυντική. Παρακαλώ δείτε και αυτό το θέμα, στο πλαίσιο εφαρμογής της νομιμότητας προς πάσα κατεύθυνση.

Ευχαριστώ.

ΥΓ. Με αυτή την ερώτηση ανοίγω μια νέα κατηγορία αναρτήσεων με ερωτήματα που με απασχολούν. Κάθε συνεισφορά με προβληματισμό, απαντήσεις ή και τον αρμόδιο να τα απαντήσει/επιλύσει είναι ευπρόσδεκτη.

Διαχείριση Πόρων με Κοινωνικούς Όρους

Το Σαββατοκύριακο γίναμε πάλι μάρτυρες της πολιτικής διαχείρισης Πόρων της ΔΕΗ: όταν υπερφορτώνεται το δίκτυο από την (κατά)χρηση των κλιματιστικών, κόβεται "ελεγχόμενα" το ρεύμα κατά περιοχή για να αποφευχθεί η κατάρρευση. Ομοίως, όταν υπάρχει κρίση με το νερό λόγω ανεπάρκειας, ακριβαίνει το νερό για όλους. Επειδή τα αυτοκίνητα ρυπαίνουν, δίνονται κίνητρα για να αγοράσουν καινούργια αυτοί που ήδη έχουν και προκάλεσαν το πρόβλημα. Όταν μας "απειλεί" ο ιός της νέας γρίππης παραγγέλνονται εμβόλια για όλους, παρόλο που τα ποσοστά θνησιμότητας είναι παρόμοια με αυτά του ιού της εποχιακής γρίππης. Πότε πότε, κάνουμε και καμιά καμπάνια περί ατομικής κοινωνικής ευθύνης και... του χρόνου πάλι.

Δεν έχω ακούσει να γίνεται από την Πολιτεία, αλλά και από τους Φορείς και τους Πολίτες σοβαρή συζήτηση για διαχείριση Πόρων. Γίνεται, βέβαια, μεμονωμένη γκρίνια για το εμφιαλωμένο νερό που στη συσκευασία των 500ml κοστίζει όσο το γάλα και η βενζίνη, αλλά περίπου εκεί εξαντλούμαστε...

Είναι θεμελιώδες να κατανοήσουμε ότι αγαθά όπως πόσιμο νερό, ενέργεια και καθαρό περιβάλλον είναι πεπερασμένα. Όταν φτάσουμε το σημείο ανεπάρκειας, είναι αργά για να την πληρώσουν οι σπάταλοι που την προκάλεσαν. Γι' αυτό, όταν ένα αγαθό είναι μεν θεμελιώδες, αλλά όχι ανεξάντλητο, είναι ευθύνη του παρόχου του να φροντίζει να κρατάει την κατανάλωσή του εντός των ορίων που μπορεί να το παρέχει, ώστε να είναι προσιτή η χρήση και επώδυνη η σπατάλη.

Αυτό μπορεί να γίνει με την επέκταση της αρχής "όποιος καταναλώνει, πληρώνει", χρεώνοντας με διαφάνεια λογικά για τη χρήση και υπερβολικά για την κατάχρηση. Δεν είναι εύκολο, καθώς οι παθογένειες της κοινωνίας μας και της ίδιας της Πολιτείας δεν ξεπερνιούνται "εύκολα και γρήγορα", όπως συμβαίνουν τα πάντα στις διαφημίσεις. Είναι, πάντως, εφικτό, αν υπάρξει η απαιτούμενη πολιτική βούληση και η συμμετοχή, αν όχι η παρότρυνση, των πολιτών στην εφαρμογή βιώσιμων και όχι βολικών πολιτικών.

Επειδή η απαγόρευση της σπατάλης έχει ήδη αποτύχει στην εφαρμογή (όπως και πολλά άλλα νομοθετήματα), η λύση βρίσκεται στη ρεαλιστική χρέωση (περίπου όπως στο "if you can't catch them, charge them"). Όποιος ξοδεύει παράλογη (άρα και αντικοινωνική) ποσότητα του όποιου αγαθού να χρεωθεί την υπέρβαση από τη λογική χρήση δυσανάλογα υψηλά. Πρώτον, για αυτόματο αντικίνητρο στη σπατάλη και, δεύτερον, ώστε με τα χρήματα να βελτιώνονται οι αντίστοιχες υποδομές. Όποιος ξεπερνάει το μερίδιο που του αναλογεί κλέβει από το μερίδιο των συμπολιτών του διά της ανεπάρκειας που προκαλεί. Μια πρόταση είναι η 60απλή χρέωση της υπέρβασης, όσο πληρώνουν οι τζαμπατζήδες στα ΜΜΜ. Σαν πρόσθετο μέτρο, οι σπάταλοι καταναλωτές κοινωνικών πόρων ή οι υποτροπιάζοντες, μπορούν (αφού είναι τόσο large με τους κοινωνικούς πόρους) να πληρώνουν φόρο στην υψηλή κλίμακα για όλο τους το εισόδημα.

Ιδού μερικά παραδείγματα:

• Υπάρχουν δείκτες για την κατά κεφαλή λογική κατανάλωση νερού. Σε εποχή ανεπάρκειας, το γέμισμα της πισίνας, το πλύσιμο του αυτοκινήτου, του πεζοδρομίου και του μπαλκονιού με το λάστιχο αποτελούν κατάχρηση και σπατάλη του μεριδίου των οικογενειών που περιορίζουν τη χρήση του σε υγιεινή και διατροφή.
• Υπάρχουν δείκτες για την κατά κεφαλή λογική κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας. Σε εποχή ανεπάρκειας, η χρήση του κλιματιστικού ρυθμισμένο στους 20°C με ανοικτά παράθυρα είναι σπατάλη του μεριδίου του συμπολίτη που είτε κάνει χρήση με ρύθμιση στους 26°C και κλειστά παράθυρα, είτε δεν έχει καθόλου.
• Όποιος θέλει να μπαίνει στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητό του, δυσχεραίνοντας τη λειτουργία των ΜΜΜ και ρυπαίνοντας δυσανάλογα το περιβάλλον, ας αγοράσει και ας ακυρώσει εισιτήριο των αστικών συγκοινωνιών, επιπροσθέτως των τελών κυκλοφορίας (που καλό είναι να πηγαίνουν στα οδικά δίκτυα) και του τέλους ρύπανσης (ανάλογα με τα διανυθέντα χιλιόμετρα και το είδος του οχήματος).

Τα παραπάνω είναι κατ' εξοχήν μέτρα κοινωνικής πολιτικής! Είναι μέτρα που αφαιρούν από το κοινωνικό σύνολο το βάρος πρακτικών που το βλάπτουν. Τέτοιο μέτρο είναι και η (υποχρεωτική κατά νόμο αλλά παραμελημένη) λήψη αποδείξεων: όταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν πληρώνουν φόρο και ΦΠΑ το μερίδιό τους το πληρώνουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, δηλαδή πρακτικά οι υπάλληλοί τους! Όταν αρνούμαστε να γίνουμε οι "σπιούνοι του κράτους", στην πραγματικότητα τους επιβραβεύουμε και καταλήγουμε να πληρώνουμε εμείς το μερίδιό τους.

Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας για το πόσα χρήματα έχει το κράτος, από πού τα βρίσκει και τι, τελικά, σημαίνει "κοινωνική πολιτική", στο όνομα της οποίας γίνονται οι μεγαλύτερες κοινωνικές αδικίες...

Τιμή Μετρικής Μονάδας και Πρακτικές Πωλήσεων

Δεν θυμάμαι πια τον άξιο υπουργό που καθιέρωσε ως υποχρεωτική την αναγραφή της Τιμής Μετρικής Μονάδας στα ράφια των σούπερ μάρκετ (η ΤΜΜ δίνει το κόστος του προϊόντος ανηγμένο στη μετρική του μονάδα, δηλαδή ανά κιλό, ανά λίτρο, ανά τεμάχιο κτλ., άσχετα από το βάρος, τον όγκο ή τα τεμάχια της συσκευασίες, ώστε να διευκολύνονται οι συγκρίσεις τιμών που επιμελώς οι κατασκευαστές δυσκολεύουν με διαφορετικές συσκευασίες ο καθένας). Αν και το μέτρο ισχύει χρόνια, δεν εφαρμόζεται ακόμα καθολικά, καθώς οι αρμόδιοι δεν ελέγχουν την τήρησή του.

Φανατικός χρήστης της ΤΜΜ όταν συγκρίνω τιμές, κατά τις τελευταίες επισκέψεις μου στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου παρατήρησα τα εξής ενδιαφέροντα:

• Σε δύο διαφορετικές μάρκες κρουασάν συνάντησα το ίδιο παράξενο φαινόμενο. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω την πρακτική αριθμητική του δημοτικού (βαριέμαι αφάνταστα το calculator του κινητού μου τηλεφώνου) για να καταλάβω τι γίνεται. Αμφότερες οι μάρκες έδιναν ίδια ΤΜΜ στη συσκευασία του ενός και στη συσκυασία 4+1 δώρο ο ένας και 4+2 δώρο ο άλλος. Από απροσεξία, παραδρομή ή άλλη ανεξήγητη αιτία, το σούπερ μάρκετ δεν έλαβε υπόψιν το δώρο κατά τον υπολογισμό της ΤΜΜ. Να που κάνουν και λάθη σε βάρος τους!
• Η ΤΜΜ μπισκότων σε μονή συσκευασία και σε τριπλή συσκευασία με ενσωματωμένη την ένδειξη "συμφέρει" ήταν ίδια στις τρεις τελευταίες φορές που κοίταξα. Όταν ρώτησα τον υπεύθυνο του καταστήματος για το φαινόμενο, μου είπε ότι η μπισκοτοβιομηχανία κάνει μεν το χαρακτηρισμό, τους τα δίνει όμως όλα στην ίδια ΤΜΜ.
• Αυτά μου θύμισαν το σούπερ μάρκετ της παλιάς μου γειτονιάς που συστηματικά άνοιγε τις τριπλές συσκευασίες με προσφορά και πούλαγε τα μπισκότα ένα-ένα πακέτο, παρόλο που έγραφαν σαφώς στην (εσωτερική) συσκευασία ότι είναι μέρος προσφοράς και δεν πωλούνται μεμονωμένα. Μυστηριωδώς, το παράπονό μου στη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης προκάλεσε προσωρινή μόνο διακοπή του φαινομένου και ο έλεγχος δεν επαλήθευσε την καταγγελία! Όταν η πρακτική επανήλθε, ξαναέκανα καταγγελία. Η δεύτερη καταγγελία προς τη ΓΓΚ δεν έτυχε καν απάντησης, παρόλο που αντίγραφό της προς τη μπισκοτοβιομηχανία οδήγησε σε συστάσεις και συμμόρφωση για όσο παρακολούθησα το θέμα! Φυσικά, όλα τα στοιχεία είναι διαθέσιμα σε κάθε αρμόδιο.
  

Πιστεύω ότι καμμία από τις παραπάνω πρακτικές δεν είναι τελικά υπέρ των πωλήσεων και μόνο δυσπιστία προκαλούν στους καταναλωτές. Προσοχή, λοιπόν, στις προσφορές-παγίδες, στις προσφορές σε απόκρυψη-παραλλαγή και στις αποσυσκευασμένες προσφορές!
Φαντάζομαι ότι ελάχιστοι κάθονται να αναρωτηθούν τι γίνεται σε κάθε τέτοια περίπτωση που συναντούν και ακόμα λιγότεροι ασχολούνται περαιτέρω ακόμα κι αν βρουν κάτι. Αλλά, για να μην ξεχνιώμαστε, η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή δέχεται παράπονα και καταγγελίες με φόρμα, στο τηλ. 1520, και με το Έντυπο Αναφοράς Παραπόνων συμπληρωμένο και σταλμένο στο φαξ 21 0384 2508 ή στη διεύθυνση Υπουργείο Ανάπτυξης - Γενική Γραμματεία Καταναλωτή, Πλατεία Κάνιγγος, 10181, Αθήνα. Διεύθυνση email δε βλέπω να υπάρχει πια, εγώ είχα χρησιμοποιήσει το info στο efpolis τελεία gr.

Η Κρίση (και) στα ΜΜΕ

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Στεναχωριέμαι για κάθε επιχείρηση που κλείνει. Για του ανέργους που αφήνει και για την οπισθοδρόμηση στην κοινωνική και οικονομκή ανάπτυξη.

Κάποια στιγμή συνέβει ένα θύμα της γενικότερης κρίσης, αλλά και της μόνιμης πληθωρικότητας του τόπου μας σε κάποιους τομείς, να είναι πιο ίσο από τα άλλα. Να προστατέψει, λέει, η Κυβέρνηση τα ΜΜΕ με κρατική διαφήμιση, συνδρομές στους νέους και άλλα τέτοια για να μην κλείσουν. Και αυτά τα λένε οι ίδιοι που κατά τα άλλα κατηγορούν την Κυβέρνηση για τον αδιαφανή και μεροληπτικό τρόπο που διανέμει τα κρατικά διαφημιστικά (και όχι μόνο) κονδύλια (η οικονομική διαπλοκή στη δημοκρατική λειτουργία είναι ένα από τα καλύτερα προϊόντα μας!).

Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ, αλλά δε μου βγαίνει. Έχω απορίες:

Είμαστε μία, κατά βάση, καπιταλιστική χώρα. Οι επιχειρήσεις για να επιβιώουν πρέπει να είναι κερδοφόρες. Αυτό δεν ισχύει, διορθώνω, δεν είναι ακόμα σημαντικότερο για τα ΜΜΕ;

"Ναι, αλλά τα ΜΜΕ είναι σημαντικά για τη λειτουργία της Δημοκρατίας", λέει ο αντίλογος. Και πώς ακριβώς τα σε βάθος χρόνου χρεωμένα, εξαρτημένα από την κρατική διαφήμιση και τα δημόσια έργα ΜΜΕ θα υπηρετήσουν τη λειτουργία της Δημοκρατίας; Μεταξύ άλλων, τυπώνοντας τις ειδήσεις και το σχολιασμό τους προτού (ενίοτε και χωρίς να) συμβούν και μετά εξηγώντας μας ότι αυτό είναι κακό μεν, πάγια πολιτική δε (με άλλα λόγια, "είναι κακό, αλλά μόνο επειδή μας πιάσατε");

Είναι δημοφιλές το επιχείρημα "Οι επιχειρηματίες δεν λυπούνται τους εργαζόμενους και τους πετάνε στο δρόμο. Η Πολιτεία πρέπει να επέμβει κατ' εξαίρεση, διότι πρόκειτα για ΜΜΕ και το κλείσιμο ενός πληγώνει τη Δημοκρατία".

Σε ποια άλλη ιδιωτική επιχείρηση ανακατεύτηκε η Πολιτεία όταν έκλεισε ή μετακόμισε στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω της ανέργους; Με ποιο κριτήριο δημοκρατίας και διαφάνειας να ξεκινήσει αυτή η "εξαίρεση" και πού θα σταματήσει; Επιτέλους, είμαστε κεφαλαιοκράτες ή όχι (μάλλον κατ' επιλογήν του εκάστοτε συμφέροντος); Και πάλι αυτά τα ζητούν οι ίδιοι που αναρωτιούνται γιατί οι κυβερνήσεις στηρίζουν τις τράπεζες εν μέσω κρίσης και, ίσως ορθώς, τις κατηγορούν γι' αυτό. Σημειώνω ότι όντως, κακώς οι τράπεζες χαίρουν στήριξης στις συνέπειες των κάκιστων επιλογών τους, αλλά η άλλη επιλογή δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται. Διότι οι τράπεζες καταρρέοντας παίρνουν μαζί τους ολόκληρη την Οικονομία. Η ανεξαρτησία της Οικονομίας από τις τράπεζες είναι ένα σοβαρό, όσο και άλυτο ακόμα ζητούμενο. Ασφαλώς, πάντως, δεν ισχύει για άλλου είδους επιχειρήσεις και σίγουρα όχι για τα ΜΜΕ.

Οι δε εργαζόμενοι που θίγονται από το κλείσιμο ενός Μέσου επικαλούνται τη Δημοκρατία (όλα στο όνομά της γίνονται σε αυτό τον τόπο), αλλά και την αξία του που πετιέται χωρίς λόγο και αιτία για να ζητήσουν τη διάσωσή του. Δεν είδα να προσφερθεί κάποιος να αναλάβει τη διοίκηση και τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος. Όσο ο "κακός" επιχειρηματίας έριχνε χρήματα στη μαύρη τρύπα, όλα ήταν καλά, σα να μην ήξεραν ότι ζούσαν με δανεικά. Όμως, τα ΜΜΕ που "επιβιώνουν" έτσι,μόνο δημοκρατικά, ανεξάρτητα και αντικειμενικά δεν είναι μακροπρόθεσμα. Μία μόνο φωνή άκουσα να λέει ότι η ελληνική αγορά είναι μικρή για τον αριθμό ΜΜΕ που έχει (και το ίδιο ισχύει και για θέατρα, δικηγόρους, γιατρούς κτλ., είναι γνωστό πόσο πληθωρικοί (συγγνώμη, large) είμαστε στην Ελλάδα μας).

Σε μια δημοκρατική κοινωνία οι πολίτες θα έπρεπε να προστατεύονται από ΜΜΕ που δεν ζουν από τους αναγνώστες, τους ακροατές και τους θεατές τους. Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δουλειά να διαφημίζεται, και μάλιστα αντί αντιτίμου. Η κυβέρνηση οφείλει να κάνει ανακοινώσεις και καμπάνιες και τα ΜΜΕ θα έπρεπε να υποχρεώνονται στη φιλοξενία τους σαν μέρος της άδειας λειτουργίας τους.

Εκτιμώ ότι η κίνηση του απευθείας κλεισίματος της «ΙΔΡΥΜΑ ΤΥΠΟΥ Α.Ε.», εκδότη των εφημερίδων «Ελεύθερος Τύπος» και «Τύπος της Κυριακής» και ιδιοκτήτη της «Ραδιοφωνικές Επιχειρήσεις CITY Α.Ε.» έγινε για να θέσει τη διαπραγμάτευση σε μηδενική βάση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ιδιοκτησία τους δε θα ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε σοβαρή πρόταση που θα απεμπλέκει τους ίδιους και θα διατηρεί τα brands. Η δημιουργία άλλης μίας (και έπεται συνέχεια) μαύρης τρύπας τύπου Ολυμπιακής, αυτή τη φορά στα Μέσα νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν συζητείται. Όποιος έχει βιώσιμη πρόταση που δεν συζητήθηκε, ας διαμαρτυρηθεί!