Δράσεις για ένα Δίκτυο Πολιτικής Συνεννόησης

Μερικές σκόρπιες σκέψεις, ενόψει της πρώτης δημόσιας εκδήλωσης που οργανώνει το Δίκτυο Πολιτικής Συνεννόησης και της σχετικής συζήτησης διαμόρφωσης της ατζέντας:

1. Το πολιτικό τοπίο είναι γεμάτο ριζοσπαστικές, μεταρρυθμιστικές, συντηρητικές και αντιδραστικές προτάσεις. Τόσες πολλές, που καμία θετική από αυτές δεν αποκτά κρίσιμη μάζα.
2. Ένα Δίκτυο Συνεννόησης είναι καλό να εστιάσει σε αυτό που μπορεί, σε αντιδιαστολή με αυτό που θα ήθελε. Είναι, πχ., βραχυπρόθεσμα ανώφελο να προωθεί θεσμικές αλλαγές, όσο δεν έχει την απαιτούμενη πολιτική δύναμη ή/και ευρεία στήριξη της κοινής γνώμης
3. Αν το ζητούμενο είναι η σύνθεση απόψεων, πιθανές ευρείες πολιτικές θέσεις και εξαγγελίες θα οδηγήσουν τη συζήτηση γύρω από το κόμμα και την τελεία, όπως τόσα χρόνια. Τα σημεία συμφωνίας χρειάζεται να κρατηθούν στο ελάχιστο.
4. Τουλάχιστον σε πρώτη φάση, το Δίκτυο χρειάζεται να παραμείνει άτυπο. Τα μαγαζάκια δεν είναι ελκυστικά.
5. Χρειάζεται αποτέλεσμα που να μένει και να αθροίζεται με άλλα αποτελέσματα. Αυτό γίνεται μόνο με δράσεις.

Σε εφαρμογή των παραπάνω, η στάση και ενδεχόμενες δράσεις του Δικτύου, όπως και κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας, θα μπορούσαν να είναι:

1. Πολιτική συνεννόηση βάσει κοινά αποδεκτών κανόνων.
   Το Δίκτυο μπορεί να συμμετέχει και να ενισχύει τον διάλογο που τους σέβεται και να απέχει και αποδοκιμάζει τον «διάλογο» που τους απαξιώνει. Ένα πιθανό τέτοιο σύνολο είναι οι «Κανόνες ήθους του δημοσίου διαλόγου».
2. Λειτουργία και δράσεις υπέρ της ουσιαστικής τήρησης των θεσμών. Κάτι σαν «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα»...
   Καλό παράδειγμα τέτοιας δράσης υπήρξε η προσφυγή της Δράσης στο ΣτΕ για τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Πιθανά επόμενα βήματα:
• Τα δάνεια των κομμάτων
• Η χρηματοδότηση των κομμάτων
• «Πόθεν έσχες» για όλους τους αιρετούς και τα στελέχη της κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης αντί για το τωρινό «πόσα έσχες»
• Εύρεση και εφαρμογή ψηφισμένων αλλά ανενεργών μεταρρυθμίσεων
• Παρατηρητήριο συνέπειας, νομιμότητας, ήθους κτλ. βουλευτών, υπουργών, ΓΓ. κτλ.
3. Αξιοποίηση και ενίσχυση ήδη διατυπωμένων πολιτικών, αλλά όχι κομματικών, προτάσεων που αφορούν τους πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος
   Μια τέτοια είναι η υποτιμημένη και παραμελημένη διαπίστωση ότι «Οι φορολογούμενοι έχουμε κι εμείς δικαιώματα».
4. Πολιτική σύγκλιση σε περιορισμένη βάση, πχ. της αυστηρής λειτουργίας των θεσμών, της ταχείας απονομής δικαιοσύνης και της κατάργησης των πελατειακών σχέσεων. Διεύρυνση αυτής της βάσης μόνο με ομοφωνία.

Ο διάλογος είναι χρήσιμος και ο συντονισμός μεταξύ συγγενών πολιτικών χώρων και δυνάμεων επιβεβλημένος. Ωστόσο, χρειάζεται δράση, κάτι που να μένει στο τέλος της ημέρας, πέρα από τις καλές προθέσεις και τις βελτιωμένες προσωπικές σχέσεις.  Για να αναπολούμε στο μέλλον τι καταφέραμε και όχι τι προσπαθήσαμε...

Εκσυγχρονισμός των Δικαιολογητικών ή Κατάργησή τους;

Η κατάργηση της απαίτησης επικύρωσης για τα δικαιολογητικά που κατατίθενται στις διάφορες ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες («Κατάργηση της υποχρέωσης υποβολής πρωτοτύπων ή επικυρωμένων αντιγράφων εγγράφων») είναι, ασφαλώς, ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση του περιορισμού της γραφειοκρατίας.

Πολλά μπορούμε να πούμε για το μέτρο, θετικά και αρνητικά. Επιταχύνει, π.χ. και ρίχνει το κόστος σε πλήθος συναλλαγών. Στον αντίλογο, ο εκσυγχρονισμός της γραφειοκρατίας πάλι γραφειοκρατία είναι. Και μερικοί καρεκλοκένταυροι, αν δεν δουν εγκύκλιο, ζητάνε επικύρωση ακόμα...

Μαθαίνουμε, τώρα, για το πληροφοριακό σύστημα «Δειγματοληπτικός Έλεγχος Υποβληθέντων Φωτοαντιγράφων (Ν.4250/2014 / Άρθρο 1 / Παρ.2β)» που, ορθώς, θα εξετάζει δειγματοληπτικά 5% των εγγράφων για την εγκυρότητά τους. Δηλαδή τα έγγραφα θα εκδίδονται, θα κατατίθενται και θα ελέγχονται κιόλας, χάρη στο νέο αυτό σύστημα, άγνωστο με ποιο τρόπο (αν, πχ., μπορεί να γίνει η σύγκριση του αντιγράφου με το πρωτότυπο, γιατί δεν παίρνει η υπηρεσία κατευθείαν το πρωτότυπο, με απλή εξουσιοδότηση;). Ας σημειωθεί ότι η επικύρωση (ενίοτε και η φωτοαντιγραφή) συχνά γινόταν έτσι κι αλλιώς από τον παραλήπτη με ελάχιστη χρονική και οικονομική επιβάρυνση του συναλλασσόμενου, αλλά το μέτρο ατόνησε με την οικονομική κρίση, όταν χαρτί και μηχανήματα σε λειτουργία έγιναν είδη πολυτελείας.

Ανταλλάσσεται, λοιπόν, η επικύρωση με την ευκολία μεν της απλής φωτοαντιγραφής, αβεβαιότητα δε της γνησιότητας του αντιγράφου συν λίγη πληροφορική για να κοιμούνται οι αρμόδιοι πιο ήσυχοι το βράδυ. Μάλλον οι εμπνευστές του συστήματος δεν έχουν ακούσει για το Εθνικό Τυπογραφείο, ούτε για τη 'Διαύγεια', ούτε για την αποθήκευση ηλεκτρονικών εγγράφων στο 'σύννεφο', ούτε για τα ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα:

• Το Εθνικό Τυπογραφείο αναρτά πλέον όλα τα ΦΕΚ και τα άλλα επίσημα έγγραφα (που μέχρι πρότινος μόνο τύπωνε) στο Διαδίκτυο με την ηλεκτρονική του υπογραφή 
• Η 'Διαύγεια' είναι ο μηχανισμός ανάρτησης διοικητικών αποφάσεων και λοιπών δημοσίων εγγράφων στο Διαδίκτυο, που προωθεί σημαντικά την υπόθεση της διαφάνειας. Κάθε υπηρεσία, που εκδίδει δικαιολογητικά προς χρήση από άλλη υπηρεσία, διαθέτει ή μπορεί εύκολα να αποκτήσει την απαιτούμενη πρόσβαση σ' αυτόν. 
• Η αποθήκευση ψηφιακών εγγράφων στο 'Σύννεφο', γνωστή και ως "cloud storage", είναι μια υπηρεσία διαδεδομένη σχεδόν όσο και τα πασίγνωστα στικάκια USB (ή memory sticks). Έγγραφα αποθηκεύονται στο Διαδίκτυο, προσβάσιμα απο παντού όπου υπάρχει πρόσβαση σ' αυτό. Πλήθος επιχειρήσεων προσφέρουν αυτή την υπηρεσία με μηδενικό κόστος εκκίνησης. Γνώριμα προϊόντα στο χώρο είναι το Dropbox, το Google Drive, το Microsoft One Drive, το Rackspace Jungle Disk κλπ. 
• Τέλος, όπως κάποια απο τα συστήματα αποθήκευσης στο 'Σύννεφο', τα, επίσης πασίγνωστα, Κοινωνικά Δίκτυα, όπως το Facebook, το Google+ κά., έχουν αντιμετωπίσει ενδελεχώς και επιτυχώς το πρόβλημα ποιος βλέπει ποια ανάρτηση, δηλαδή αυτό των δικαιωμάτων πρόσβασης σε μια ανάρτηση που, αν και όχι δημόσια, χρειάζεται να μοιράζεται, να είναι διαθέσιμη σε έναν ή και περισσότερους δικαιούχους αποδέκτες. 

Ψηφιακό Αποθετήριο Δικαιολογητικών 

Όλα τα επιμέρους τεχνικά θέματα είναι λυμένα προ πολλού! Συνδυάζοντας τις ιδιότητες των παραπάνω συστημάτων, μπορούμε να δημιουργήσουμε το 'Αποθετήριο Δικαιολογητικών' (ΑΔ), όπου κάθε αρμόδιος δημόσιος & ιδιωτικός φορέας και φυσικό πρόσωπο θα αναρτά τα έγγραφα που εκδίδει, ηλεκτρονικά υπογεγραμμένα. Παρακάτω περιγράφεται ενδεικτικά ο μηχανισμός διαχείρισης των εγγράφων από τους εμπλεκόμενα νομικά ή φυσικά πρόσωπα,  τον εκδότη, τον δικαιούχο που αφορά και τους δικαιούχους να λαμβάνουν γνώση:

• Ο Εκδότης του εγγράφου
• Έκδοση και Ανάρτηση κατόπιν αιτήματος Δικαιούχου ή εξουσιοδοτημένου από αυτόν Τρίτου ή αυτεπαγγέλτως (πχ. Εκκαθαριστικό Σημείωμα εφορίας) 
• Ακύρωση εγγράφου μετά την παρέλευση της διάρκειας εγκυρότητάς του 
• Επικαιροποίησή του (υποχρεωτικά σε περίπτωση λήξης ισχύος, εφόσον έχει νόημα, πχ. Φορολογική ενημερότητα) 
• Εξουσιοδότηση τρίτων για Ανάγνωση κατόπιν ρητής εξουσιοδότησης Δικαιούχου κατά την αίτηση έκδοσης 
• Ο Δικαιούχος που αφορά το έγγραφο
• Ανάγνωση (περιλαμβάνει επίσης εκτύπωση και αποστολή με ηλεκτρονικό ή άλλο τρόπο) 
• Εξουσιοδότηση τρίτων για Ανάγνωση 
• Διαγραφή 
• Αίτηση επικαιροποίησης στον αρχικό Εκδότη 
• Οι Δικαιούχοι να λάβουν γνώση του εγγράφου
• Ανάγνωση, μόνο κατόπιν ρητής εξουσιοδότησης των Δικαιούχων 

Το ΑΔ μπορεί να είναι κεντρικό, κατανεμημένο (πχ. για έγγραφα ιδιαίτερης ευαισθησίας ή για φορείς που προτιμούν να διαχειρίζονται το αποθετήριό τους μόνοι τους) ή μεικτό. Στη δεύτερη και στην τρίτη περίπτωση, θα τηρείται κεντρικό Μητρώο ΑΔ, όπου θα φαίνεται ποιος τηρεί το ΑΔ κάθε φορέα, παρόλο που αυτό δεν θα έχει λειτουργική διαφορά για τους χρήστες. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα εισόδου των Εκδοτών, των Δικαιούχων και των Τρίτων θα είναι το ίδιο για όλα τα ΑΔ, με μέθοδο ανάλογη του open ID ή της εξουσιοδότησης OAuth συστημάτων όπως των Google, Facebook, Twitter κτλ.

Ενημέρωση 11/6/2015: Η Εθνική Πύλη Δημόσιας Διοίκησης Ermis παρέχει στους χρήστες της, εκτός από online πρόσβαση σε κάποια δικαιολογητικά, μια θυρίδα αποθήκευσής τους. Από εκεί, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να τα αποστέλλει όπου χρειάζεται, ή να δίνει εξουσιοδότηση πρόσβασης σε συμβεβλημένους φορείς. Εύγε!

Υλοποίηση Έργων Πληροφορικής του Δημοσίου

Ως προς την υλοποίηση, σημειώνω θετικά ότι το παραπάνω έργο δειγματοληπτικού ελέγχου «αναπτύχθηκε με ίδια μέσα του υπουργείου» («Με application ο έλεγχος των μη επικυρωμένων αντιγράφων»). Γενικεύοντας, επισημαίνω ότι έργα πληροφορικής σαν αυτό (και του ευρύτερου δημόσιου τομέα) είναι ιδανικά για εργαστηριακές, πτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες των φοιτητών των αρμοδίων σχολών των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μας και όχι αντικείμενο διαγωνισμών (εντός ή εκτός εισαγωγικών), διότι τα Α(Τ)ΕΙ:

• Έχουν υψηλή κατάρτιση, διαθέτουν και αναλώνουν ήδη το διανοητικό κεφάλαιο. Όλοι οι φοιτητές παραδίδουν έτσι κι αλλιώς εργασίες υψηλής ποιότητας μεν, αμφιβόλου χρησιμότητας δε 
• Έχουν τις δομές για να τεκμηριώνουν ορθά, να συντηρούν και να εκσυγχρονίζουν το προϊόν τους 
• Χρειάζονται τη διασύνδεση με την αγορά 
• Θα φτιάξουν ένα ενιαίο, λειτουργικό, βιώσιμο σύστημα με εξασφαλισμένη συνέχεια. Όποιος έχει εργαστεί, πχ., με το Taxis, έχει έρθει σε επαφή με το μωσαϊκό που απαρτίζει τα διάφορα υποσυστήματά του και το πόσο διαφορετικά λειτουργεί το καθένα από τα άλλα. Ομοίως με τους ανεπαρκέστατους ιστότοπους των δημοσίων φορέων που έγιναν με χρηματοδοτήσεις της ΕΕ για να απορροφήσουν τα κονδύλια και εγκαταλήφθηκαν όταν τα χρήματα τελείωσαν 
• Θα αξιοποιήσουν την τεχνογνωσία για τη δημιουργία startups και spinoffs με σημαντικά αποτελέσματα στο κύρος και την αποτελεσματικότητά τους 
• Θα κρατήσουν το κόστος ελεγχόμενο και στο ελάχιστο δυνατό

Μέχρι η δημόσια διοίκηση να αποκτήσει την ευφυΐα να συλλέγει τελείως μόνη της (με τις απαιτούμενες εξουσιοδοτήσεις) τα εκάστοτε αναγκαία (ας μην το αναλύσουμε εδώ) δικαιολογητικά, οι πολίτες και οι φορείς της χώρας μπορούν να είναι χρήστες ενός πληροφοριακού συστήματος που θα εξελίσσεται μαζί τους και θα τους απασχολεί όλο και λιγότερο με γραφειοκρατικά θέματα, ενώ θα εγγυάται την καθολική και όχι δειγματοληπτική εγκυρότητα του (ακόμα κι έτσι) γραφειοκρατικού προϊόντος.

Περί Αναθεώρησης του Συντάγματος

Μερικές σκέψεις για την αναθεώρηση του συντάγματος, με αφορμή την συζήτηση που (ξανα)γίνεται και το άρθρο του κ. Γιώργου Τσεμπελή «Η συνταγματική αναθεώρηση ξεκινά από το άρθρο 110»  στο Βήμα της 5/10/2014.

Ναι, έχουμε ένα δυσκίνητο και πολύ λεπτομερειακό σύνταγμα και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η μελέτη που τα συνδέει με τη συχνότητα των αναθεωρήσεων. Είναι λύση να πάμε από τη μία άκρη στην άλλη, ενώ γνωρίζουμε πόσο εύκολα γίνονται κινήσεις εν θερμώ, ακόμα και με ενδιάμεση εκλογική αναμέτρηση;
Άλλες είναι οι αλλαγές που θα ήθελα, ή, έστω, θα έβλεπα με καλό μάτι:

• Η διατύπωση των προς αλλαγή των άρθρων να ορίζεται πλήρως από την πρώτη βουλή και η δεύτερη μόνο να εγκρίνει (ή όχι), γνωρίζοντας ο πολίτης τι αναθεώρηση έχει ψηφίσει.
  Πόση νομιμοποίηση έχει η αλλαγή ενός άρθρου που εκκινείται από την πρώτη βουλή αλλά αποφασίζεται αποκλειστικά από τη δεύτερη, ενδεχομένως με απόλυτη, μόνο, πλειοψηφία; Αν, ξεπερνώντας επανειλημμένως το «κλείδωμα», καταλήξαμε σε τόσο ανόητες αναθεωρήσεις, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τα τέρατα που θα προταθούν (και ίσως υλοποιηθούν) αν κάνουμε το σύνταγμα αντικείμενο πειραματισμού της κάθε ευκαιριακής πλειοψηφίας (ανεξαρτήτως ευρύτητας);
• Να αρθεί η δέσμευση της αναθεώρησης του ίδιου άρθρου πριν περάσει η 5ετία και ας επιτρέπεται η αλλαγή άλλων, άσχετων (εδώ χωράει συζήτηση) άρθρων.
  Η σκοπιμότητα του συντάγματος είναι ακριβώς να μην αλλάζει με την ευκολία που αλλάζουν οι νόμοι. Αλλιώς, ας το καταργήσουμε τελείως...
• Αν συζητάμε για ριζικές αλλαγές, ας εκλέξουμε ένα αναθεωρητικό σώμα με μόνο καθήκον και αναγκαίο προσόν των μελών της την επάρκεια και τις ιδέες περί του συντάγματος και έγκριση της πρότασής της από την βουλή που θα εκλεγεί μετά την τελική πρότασή του.Αν προτιμάμε, ας κάνουμε αυτή το σώμα συντακτικό.
• Ακόμα καλύτερα, να επανέλθουμε σε ένα βραχύ, ουσιαστικό Σύνταγμα στο πρότυπο αυτού των ΗΠΑ.
  Έτσι, δεν θα καλούμαστε κάθε λίγο να μαζέψουμε την περιπτωσιολογία που ενσωματώσαμε στις διάφορες αναθεωρήσεις, αν όχι και κατά την ίδια τη σύνταξη του συντάγματός μας.

Φοβάμαι ότι οι προτάσεις για εύκολη αναθεώρηση επιχειρούν να ενσωματώσουν, δηλαδή να θεσμοθετήσουν, την επί μακρόν επιδεικνυόμενη κοινοβουλευτική ελαφρότητα και ανευθυνότητα μέσα στο ίδιο το σύνταγμα. Απόδειξη η πολυετής αδυναμία αναθεώρησης άρθρων που κατά γενική ομολογία χρειάζεται να αλλάξουν. Ωστόσο, αυτό είναι πρόβλημα κοινοβουλευτικής ανωριμότητας, όχι των περιορισμών στην αλλαγή του συντάγματος!
Ούτε μπορούμε να εξαρτήσουμε το σύνταγμα από την πολυκομματικότητα ή όχι της βουλής, φαινομένου που μπορεί στο μέλλον να παρέλθει και η ευκολία αλλαγής να γυρίσει, ως μπούμεραγκ, εναντίον των πολιτών (αντί των εμπνευστών των εκάστοτε αλλαγών...)
Συμφωνώ ότι το άρθρο 110 είναι πρόβλημα. Αλλά θα ήθελα, πρωτίστως, να εξασφαλίζει δέσμευση συμφωνίας δύο κοινοβουλίων και γνώση του πολίτη, αντί για εν λευκώ εξουσιοδότηση του δεύτερου κοινοβουλίου.

Και Εγένετο Διαφθορά

Με αφορμή το άρθρο «Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση και εκ θεμελίων ηθική αναθεώρηση» του φίλου μου Γιάννη Μαθιουδάκη στη «Νέα Πολιτική», σκέφτομαι (και λίγο ποδοσφαιρικά, επηρεασμένος από το μουντιάλ που μόλις τελείωσε) ότι, όπως για το αυγό και την κότα, υπάρχουν διάφορες αναγνώσεις, αναφορικά με το ποιον βαραίνει η διαφθορά περισσότερο και, πιο φλέγον, πώς συντηρείται ακόμα.

Η κότα έκανε τ' αυγό ή ...;

Τελικά πώς έγινε με τη διαφθορά;

• Ξεκίνησε από τον πολίτη, που λάδωσε τον δημόσιο υπάλληλο-«λειτουργό» για να προχωρήσει νομιμοφανώς την παρανομία του (με αμελητέο μελλοντικό κίνδυνο για αμφοτέρους); 
• Ήταν ιδέα του «λειτουργού», για να «εξυπηρετήσει» την κατάσταση, φυσικά με το αζημίωτο; 
• Άρχισε ως καραμπινάτη παρανομία ή απλό γρηγορόσημο, «άμυνα» στην απαραίτητη, μεν, υπερβολική, δε, γραφειοκρατία;
• Γεννήθηκε από την πολιτεία, δημιουργώντας (πχ. διά της πολυνομίας, των αντισυνταγματικών & φωτογραφικών τροπολογιών και της «κοινωνικής» περιπτωσιολογίας υπέρ —των ισχυρών— ομάδων & συντεχνιών) την ανάγκη της ταχύτερης, πλαγίας οδού και έφτασε να εγκρίνει τη διαφθορά και να νομοθετεί την ατιμωρισία (μονιμότητα, έλεγχος των πειθαρχικών συμβουλίων από τον συνδικαλισμό, παραγραφές, ελάφρυνση ποινών απείθειας κτλ.); 
• Μήπως ξεκίνησε από αυτούς που ζήτησαν —και πέτυχαν— όλα τα παραπάνω;

Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε πράξη διαφθοράς (έστω κι αν πρόκειται για δημιουργία νόμου) είναι συνωμοσία συγκεκριμένων προσώπων με ονοματεπώνυμο, για ίδιο όφελος, εις βάρος του συνόλου (αφού δεν υπάρχει ούτε χρηματόδεντρο, ούτε «δωρεάν γεύμα»). Ανεξαρτήτως αν η πράξη διαφθοράς ξεκινάει από τον «λειτουργό» ή τον «Πολίτη», το βέβαιο είναι η κοινή ωφέλεια των εμπλεκομένων και η ζημία της χώρας και των πολιτών της. Επίσης, ανήθικος είναι και καθένας που επωφελείται από το όποιο διεφθαρμένο καθεστώς, έστω κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στη διαμόρφωσή του (είτε αν δεχτούμε την διά παραλήψεων ευθύνη, είτε διότι ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό).
Σε κάθε περίπτωση, είναι απολύτως σαφές ότι η διαφθορά, ως συναλλαγή μεταξύ προσώπων και αποκλειστικά για την πάρτη τους, δεν επιδέχεται κάλυψης, ούτε άφεσης αμαρτιών από οποιονδήποτε μανδύα δημόσιου ή ιδιωτικού φορέα ή κοινωνικής ομάδας.

Ελίτ ή «Πολίτες»;

Το κριτήριο επιλογής των ηγετών μετατοπίστηκε (σε βαθμό ενοχοποίησης τους όρου «πατριωτισμός) από το «ωφέλιμος για την πατρίδα» στο «ωφέλιμος στην κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα». Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πρώτης αρχής «ανταμείφθηκαν» με αποδοκιμασία στις κάλπες και ο λαϊκισμός των «ζωτικών ψευδών» & των αισχρών αληθειών/ομολογιών επικράτησε αμαχητί. Διαχρονικά, η πολιτική κατάληξη των ελάχιστων που προσπάθησαν να πολιτευτούν ηθικά & για το σύνολο έναντι των λαϊκιστών & των διεφθαρμένων υπηρετών συμφερόντων αφήνει έναν προβληματισμό για τους πολίτες αυτής της χώρας:

• Είναι αφελή, αθώα θύματα, αλλοτριωμένα από τη διαφθορά ή υπαίτιοι & πρόθυμοι συμμέτοχοι;
• Στις πόσες άστοχες επιλογές στην κάλπη (το μόνο, πρακτικά, εργαλείο επιρροής του πολίτη στους πολιτικούς) έχει παραιτηθεί ο Πολίτης του ρόλου του; 
• Τίνος κατόρθωμα είναι αυτό και ποιος επωφελείται; 

Διαφθορά - Πολίτες: Ισοπαλία

Όσα γκολ μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι τα βάζουν οι πολίτες. Και στον εαυτό τους, αφού και για την Διαθορά, πολίτες παίζουν! Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Διαφορετικά, κάτι θα άλλαζε βίαια, προς μια νέα, διαφορετική ισορροπία. 

Γιατί δεν ταιριάζει αυτό με την κρατούσα εικόνα της ήττας των Πολιτών; Το παιχνίδι ισορροπεί διότι πολλοί πανηγυρίζουν κρυφά που κερδίζουν ως διεφθαρμένοι ή ανήθικοι ενόσω διαμαρτύρονται ότι χάνουν ως πολίτες. Το μυστικό είναι αυτό ακριβώς το επιμέρους, διαφορετικό για τον καθένα αποτέλεσμα και ότι για λίγους ξέρουμε πραγματικά αν κερδίζουν ή χάνουν ;) 

Τα πράγματα μου φαίνονται απλά:

• Η άνοδος της αποχής, του άκυρου και του λευκού στην κάλπη ως εργαλείου αντίστασης στο πολιτικό σύστημα-προσωποποίηση της διαφθοράς (παραβλέποντας ότι αυτές οι απούσες ψήφοι μοιράζονται στα ένοχα κοινοβουλευτικά κόμματα εις βάρος των εξωκοινοβουλευτικών) είναι ενδεικτική του μέτρου της υπευθυνότητας και της ευθύνης του ~40% των πολιτών.
• Όποιος είτε έστω επεδίωξε, είτε ανταμείφθηκε με εξουσία ή/και με πελατειακά προνόμια, ούτε θύμα είναι, ούτε παρασύρθηκε σε 15 εθνικές (και 11 περιφερειακές) εκλογικές αναμετρήσεις μεταπολιτευτικά, από οποιαδήποτε ελίτ (πόσες φορές μπορούμε να πέσουμε στο μαχαίρι τους, επιτέλους;;).
• Οι υπόλοιποι, ή είμαστε λιγότεροι (ας αρχίσουμε να το εξετάζουμε, μαζί με την προτίμησή μας στη δημοκρατία) ή ας οργανωθούμε!

Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «Επί Παντός» με τίτλο «Και Εγένετο Διαφθορά».

The EU 2014 Elections Presidential Debates

Here are the videos of the four presidential debates that preceded the May 2014 European Union elections (in inverse chronologincal order, from the playlist "EU 2014 Presidential debates"):

• May 15, 2014, delivered by Eurovision (english version)
• May 9, 2014, delivered by the European University Institute during The State of the Union
• May 8, 2014, the "Big Crunch Presidential Debate" delivered by Euranet Plus
• April 28, 2014, delivered by Euronews

Καταθετικός Λογαριασμός «Διαχείριση Πολυκατοικίας» & Ρευστότητα

Βρέθηκα πρόσφατα σε Γενική Συνέλευση Πολυκατοικίας. Είναι γνωστά σε όλους μας τα προβλήματα στη διαχείριση πολυκατοικιών, όπως ενδεικτικά:

• Διχογνωμίες και δυσκολία λήψης αποφάσεων
• Τρέξιμο πίσω από τους προμηθευτές και μαστόρους
• Δυσκολίες εξόφλησης κοινοχρήστων (ταμειακές και πρακτικές)
• Απροθυμία των υποψηφίων να αναλάβουν τον ρόλο του Διαχειριστή
• Η ασφάλεια του ταμείου της πολυκατοικίας

Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό και, σε εποχή κρίσης, αυξανόμενα προβληματικό: Τι κάνουν οι Διαχειριστές Πολυκατοικίας με το αποθεματικό, το φυλάγουν στο στρώμα τους ή σε δικό τους λογαριασμό τραπέζης, με τις παράπλευρες λειτουργικές δυσκολίες; Τι γίνεται αν ο λογαριασμός υποστεί κατάσχεση; Τι γίνεται αν κλαπεί το ταμείο;

Την ίδια στιγμή που οι Διαχειριστές πονοκεφαλιάζουν μ' αυτά, οι Τράπεζες (και κατ' επέκταση η αγορά) στενάζουν από την έλλειψη ρευστότητας. Δεν θα ήταν προτιμότερο και αμοιβαία επωφελές οι μεν να εξασφαλίζουν το αποθεματικό τους, κατατεθειμένο έντοκα σε ένα λογαριασμό τύπου «Διαχείριση Πολυκατοικίας», που θα τους έπαιρνε και λίγο από τον διαχειριστικό μπελά από τα χέρια (εντάξει, δεν θα βοηθήσει με τις διχογνωμίες) και οι δε να πάρουν μια ανάσα ρευστότητας με χρήματα που, εξ ορισμού, στην πλειοψηφία τους, δεν είναι σε πρώτη ζήτηση;

Οι ελάχιστες προδιαγραφές ενός τέτοιου λογαριασμού:

• Να μην απαιτεί ΑΦΜ, αφού η διαχείριση πολυκατοικίας δεν είναι νομικό πρόσωπο. Στη χειρότερη περίπτωση να αρκούν τα ΑΦΜ του εκάστοτε διαχειριστή και τυχόντων συνδιαχειριστών
• Διαχειριστής του λογαριασμού θα είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας με εύκολη αλλαγή του πρώτου όταν αλλάζει ο δεύτερος (βάσει απόφασης Γενικής Συνέλευσης)
• Εξόφληση λογαριασμών ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Αέριο κτλ. με πάγιες εντολές πληρωμής
• Web Banking

Οι επιθυμητές, επιπλέον δυνατότητες:

• Καρνέ επιταγών
• Πιστωτική ή Χρεωστική ή/και Προπληρωμένη Κάρτα
• Απαίτηση δεύτερης υπογραφής (ή απόφασης Γενικής Συνέλευσης;) για δαπάνες που υπερβαίνουν ένα ποσό

• Να είναι αποδέκτης πάγιων εντολών εξόφλησης κοινοχρήστων (με κωδικό πληρωμής λογαριασμού στην ειδοποίηση πληρωμής κοινοχρήστων;)

Υπάρχουν τέτοια προϊόντα; Ακούτε, τράπεζες; Ιδού πεδίο κατάθεσης χιλιάδων αποθεματικών (και της αντίστοιχης ρευστότητας) λαμπρό...

Η ανάγκη ενός τέτοιου τραπεζικού προϊόντος είναι πραγματική και μια πρώτη έρευνα στο Διαδίκτυο δεν απέδωσε κάτι, εκτός από εταιρίες-μεσάζοντες που κάπως εξυπηρετούν την κατάσταση. Όποιος γνωρίζει κάτι ή/και έχει κάποια ιδέα για το θέμα, παρακαλώ ας το μοιραστεί :)

Δυναμώστε την Ομιλία, Χαμηλώστε τη Μουσική!

Μερικές νέες ραδιοφωνικές και online εκπομπές μουσικής και λόγου μου θύμισαν γιατί σταμάτησα, πρακτικά, να ακούω ραδιόφωνο πριν χρόνια. Η ομιλία και η μουσική ακούγονται με τόσο διαφορετική ένταση, που χρειάζεται να είμαι με το χέρι στο volume, ώστε να ακούω την πρώτη και να μην ξεκουφαίνομαι με την δεύτερη :(

Αυτή η εμπειρία θυμίζει έντονα τη διαφορά έντασης μεταξύ των εκπομπών και των διαφημίσεων ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Βέβαια, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι η ένταση εκεί αλλάζει για να ακούμε τις διαφημίσεις παντού στον χώρο όπου μετακινούμαστε με την ευκαιρία του διαλλείματος ;)

Πιθανολογώ ότι σημαντικό μέρος του προβλήματος με την έντονη διαφορά έντασης μουσικής και ομιλίας είναι ότι η πρώτη είναι πολύ πλουσιότερος ήχος από την δεύτερη. Επομένως, αναπαραγωγή και των δύο με την ίδια ονομαστική ένταση πρακτικά σημαίνει ότι η μουσική προσλαμβάνεται πολύ πιο δυνατά από τον ακροατή.

Σε κάθε περίπτωση, η προσωπική μου θέση είναι ότι αυτή η ασυμφωνία ... εντάσεων αφαιρεί πάρα πολύ από την εμπειρία της ακρόασης, μέχρι που την κάνει πρακτικά απαγορευτική, όταν βαριέμαι να ρυθμίζω συνέχεια την ένταση κατά τις εναλλαγές.

Φίλοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, παρακαλώ θερμά ακούστε ηχογραφημένη μια εκπομπή σας και δείτε μήπως συμφωνείτε μαζί μου, έστω και λίγο. Ή, παρακαλώ θερμά, διαφωτίστε με αν υπάρχει καλός λόγος για αυτή τη διαφορά και μου διαφεύγει :)

Ευχαριστώ!