Friday, March 29, 2013

Η Φυσιογνωμία του Κόμματος «δημιουργία, ξανά!»

Με αφορμή τα τεκταινόμενα στην ΔηΞα από την ίδρυσή της μέχρι την πορεία της στο έκτακτο συνέδριο του Απριλίου 2013, ιδού οι διακριτές κατηγορίες μελών & φίλων της (αλφαβητικά):
    Σήμα κόμματος «δημιουργία, ξανά!»
  • Οι Αντιφρονούντες, που τάχθηκαν ανοικτά κατά όσων εξέλαβαν ως αυθαιρεσίες ή που για δικούς τους λόγους εναντιώθηκαν στην κεφαλή του κόμματος, αλλά ακολουθούν τη ρήση του ιδρυτή «διαφωνώ αλλά μένω».
  • Οι Απόλυτοι, που έφυγαν με την πρώτη διαφωνία ή απογοήτευση καταγγέλοντας ή όχι αυτά που θεώρησαν κακώς κείμενα, οι πρώτοι αποδοκιμασμένοι με διάφορα κοσμητικά, μεταξύ άλλων και από τους νυν Λοχαγούς!
  • Οι Βιολιστές, που εργάζονται άοκνα για την οργάνωση & την ανάπτυξη του κόμματος & του συνεδρίου και, μυστηριωδώς, κωφεύουν στα τεκταινόμενα & περιορίζονται στο ... βιολί τους. Ο συνειρμός γίνεται με την ορχήστρα του Τιτανικού που έπαιζε ασταμάτητα ενώ το πλοίο βυθιζόταν. Ωστόσο, εκείνοι οι μουσικοί δεν μπορούσαν να παρέμβουν υπέρ της σωτηρίας του πλοίου...
  • Οι Λοχαγοί, τα στελέχη-όψιμοι Αντιφρονούντες που ανέχονταν τα πάντα και τώρα μέμφονται τα πάντα κατά τρόπο που, δυστυχώς, δικαιολογεί τις παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας. Επίσης, παραλείπουν να παρουσιάσουν επαρκή εναλλακτική πολιτική πρόταση για το μέλλον του κόμματος, κάτι που επισημαίνουν σύσσωμοι όλοι οι υπόλοιποι.
  • Οι Πραιτωριανοί, Φανατικοί που είναι και στελέχη. Έχουν καταγγελθεί για πλήθος παραβιάσεις του καταστατικού και άλλες αυθαιρεσίες.
  • Οι Φανατικοί, που δεν διανοούνται οποιοδήποτε κακό για τον ιδρυτή. Ωστόσο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δεχτούν οποιοδήποτε κακό για οποιουσδήποτε άλλους, όσοι & όποιοι και αν είναι αυτοί. Είναι τόσο απασχολημένοι να θεωρούν εμπαθείς όλους τους Αντιφρονούντες, ώστε δεν τους περνάει από το νου ότι οι ίδιοι μπορεί να είναι Φανατικοί. Η ύπαρξή τους σε τέτοιους αριθμούς στο «κόμμα της κοινής λογικής» προκαλεί εύλογες απορίες.
  • Οι Ψύχραιμοι, άνθρωποι εντός και εκτός ΔηΞα, που παρατηρούν, αξιολογούν και ενεργούν με γνώμονα το συμφέρον του κόμματος & της χώρας και όχι των προσώπων. Φωνές βοώντων εν τη ερήμω...
Βρισκόμαστε σε συνεδριακή περίοδο, εν μέσω καταγγελιών & αντεγκλήσεων μεταξύ ιδρυτή & Πραιτωριανών από τη μία και Αντιφρονούντων από την άλλη. Σήμερα είναι η επομένη των διαγραφών των δύο πρώην Γενικών Γραμματέων της Εθνικής Επιτροπής με αμφισβητούμενες συζητήσιμες διαδικασίες και μιας μήνυσης κατά του ιδρυτή. Η δημόσια εικόνα της ΔηΞα είναι καταβαραθρωμένη.

Με νέα αφετηρία τη δεινή θέση όπου έφεραν το κόμμα χωρίς κεφαλαία -πλην ταυτισμένο με ένα «κεφάλι»- σύσσωμοι οι πρωτοκλασάτοι του, τώρα ποιος θα ξαναδημιουργήσει τη «δημιουργία, ξανά!»;...

Saturday, March 9, 2013

Πόσο Μυστική είναι η Ψηφοφορία από το Διαδίκτυο;

Μια Μυστική Ψηφοφορία αναλύεται σε δύο μορφές:
  • Ασθενής μορφή: Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τι ψήφισε ο ψηφοφόρος
  • Ισχυρή μορφή: Η Ασθενής μορφή, έστω και αν ο ίδιος ο ψηφοφόρος θέλει να αποκαλύψει την ψήφο του
Από το http://www.businessreviewcanada.ca/business_leaders/internet-voting----are-we-ready
Η εικόνα είναι δανεισμένη από την ανάρτηση "Internet Voting -- Are We Ready?" 
Ποια από τις δύο μορφές μυστικής ψηφοφορίας θα εφαρμόσει στο συνέδριό της η «δημιουργία, ξανά!»;

Απ' όσο ξέρω, η Ισχυρή μορφή δεν είναι δυνατή για ψηφοφορία από το Διαδίκτυο: όταν ψηφίζεις από το σπίτι, κανείς δεν εγγυάται για τις πιέσεις που σου ασκούνται ή/και τα κίνητρα που σου δίνονται για να ψηφίσεις σύμφωνα με τις επιθυμίες άλλου.

Μήπως αυτό θέτει θέμα ακεραιότητας της ψηφοφορίας;

Και ακόμα δεν έχουμε αγγίξει την, συνήθως τυφλή, εμπιστοσύνη που προαπαιτείται για το λογισμικό, τον μηχανισμό και τον φορέα που διεκπεραιώνει την ψηφοφορία...

Wednesday, November 28, 2012

Ενιαίο Μέτωπο Φιλοευρωπαίων Μεταρρυθμιστών

Η Δράση έχει αναλάβει πρωτοβουλία να προωθήσει στο Ανοικτό Συνέδριό της της 1-2 Δεκεμβρίου 2012 την συνεργασία του μεταρρυθμιστικού, φιλοευρωπαϊκού χώρου σε ενιαίο μέτωπο.

Η ενοποίηση του φιλοευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού χώρου είναι μονόδρομος, αν πρόκειται να αποκτήσει κάποτε φωνή και επιρροή. Η νέα, γενναία απόπειρα της Δράσης είναι αξιέπαινη και έχει τουλάχιστον κάποια από τα στοιχεία που απαιτούνται για να μην υπάρξουν εμπόδια στην προσέλευση των ενδιαφερόμενων:
    Ανοικτό Συνέδριο Δράσης 1-2/12/2012
  • Ανιδιοτέλεια
  • Ανοικτή ατζέντα
  • Έλλειψη προαπαιτουμένων
Μπορώ να σκεφτώ τα παρακάτω επιχειρήματα γιατί κανείς δεν πρέπει να λείψει:
  • Για μονόδρομο πρόκειται, όχι περί εύκολου ή δύσκολου
  • Ένα 6% έμεινε εκτός βουλής λόγω της πολυδιάσπασης και τώρα έχουμε ρυθμιστή την ΔημΑρ αντί των φιλοευρωπαίων μεταρρυθμιστών
  • Οι διαφορές των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγαλύτερες από των μεταρρυθμιστών. Αν αυτοί μπορούν, γιατί όχι κι εμείς;
  • Όποιος δεν ικανοποιείται από αυτή την πρόταση, αν θέλει να είναι καλόπιστος, οφείλει να διατυπώσει μια εναλλακτική που, απ' όσο ξέρω, δεν υπάρχει
Έχω κάποιες ιδέες προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης των συνθηκών για τη δημιουργία του ενιαίου μετώπου:
  • Ο αρχηγός του νέου φορέα φέρεται, αλλά δεν είναι το μεγαλύτερο αγκάθι
    Μου είναι αδιανόητο να θεωρούμε πρόβλημα κάτι που λύνεται εύκολα με καλή προαίρεση και δημοκρατικές διαδικασίες, βάσει, πχ., των ταμειακώς εντάξει σε κάθε φορέα (προφανώς λύσεις υπάρχουν πολλές, αν κανείς θέλει).
    Δεν αντιλαμβάνομαι σχόλια όπως το 'Ο "νέος ηγέτης" έχει γεννηθεί ...' και νομίζω πως ούτε ο προτεινόμενος σε αυτό, στο οποίο αρνούμαι να δώσω σύνδεσμο...
    Ο ηγέτης δεν χρειάζεται να έρθει ουρανοκατέβατος. Ούτε χρειάζεται να είναι από την αρχή ο καλύτερος επί γης. Αρκεί να προκύψει από κοινά αποδεκτή διαδικασία με πρόβλεψη τακτικής επανεκλογής. Δημοκρατικά, δηλαδή, χρειάζεται κάτι άλλο;
  • Ποιες να είναι αυτές οι κοινές θέσεις; Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πχ., ξεκίνησε με μικρή ατζέντα και με βραδύ ρυθμό έχει κάνει πολύ δρόμο. Εδώ αιχμή του δόρατος μπορεί να είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής με την ευρύτερη αποδοχή, ώστε να πιάσουμε πρόθυμα το δόρυ όλοι μαζί
    Σταδιακά, ως αποτέλεσμα διαβούλευσης, η αιχμή διευρύνεται με νέα αντικείμενα ομόφωνης αποδοχής. Νομίζω άνετα μπορεί το εγχείρημα να ξεκινήσει με 2 (καταπολέμηση του πελατειακού, παρασιτικού κράτους και λειτουργία των θεσμών & της δικαιοσύνης) και να φτάσει τάχιστα τα 10+.
  • Να προσαρμοστούν τα καταστατικά των ενδιαφερόμενων φορέων, ομάδων, κομμάτων κτλ. ώστε να επιτρέπουν στα μέλη τους να είναι μέλη και σε οποιοδήποτε άλλο φορέα, ομάδα, κόμμα κτλ. που ανήκουν σε κοινό συνασπισμό, μέτωπο κτλ. και στον ίδιο τον συνασπισμο ή μέτωπο κτλ.
    Εκτιμώ ότι έτσι θα επιταχυνθεί η όσμωση και θα μειωθεί ο ανταγωνισμός. Κάποιοι σχηματισμοί είναι ήδη ανοικτοί (Δυναμική Ελλάδα, "δημιουργία, ξανά!") και κάποιοι έχουν σε προσωρινή αναστολή το σχετικό άρθρο (Ενωμένη Ελλάδα). Αυτό είναι σημάδι ότι οι φορείς αναγνωρίζουν την ανάγκη απουσίας αποκλειστικότητας στην πλαισίωση από μέλη που βρίσκουν νόημα παρουσίας και σε άλλους φορείς και είναι ενθαρρυντικό.
  • Προσυπογράφω με ενθουσιασμό την πρόταση του Ιωσήφ Αβράμογλου να έχουν όλοι οι σύνεδροι ένα badge ώστε να συστήνονται/αναγνωρίζονται εύκολα (πολλοί ήδη γνωριζόμαστε από το Διαδίκτυο, αλλά όχι διά ζώσης) και να επιταχύνεται η παραγωγική διαδικασία.
Με αυτές τις σκέψεις, ελπίζω να σας δω όλους εκεί. Πρόκειται για προσκλητήριο και οι απουσίες δύσκολα θα δικαιολογηθούν...

Tuesday, June 26, 2012

Debtocracy - Μια κριτική στο ντοκυμανταίρ

Αναδημοσίευση από το "Debtocracy - Μια κριτική στο ντοκυμανταίρ, Μάιος 2011". Το κείμενο δίνει μια διεξοδική, τεκμηριωμένη απάντηση στο βίντεο "Debtocracy", που υπάρχει στο You Tube (αγγλικοί υπότιτλοι), στο Daily Motion (ελληνικοί υπότιτλοι) κα.:
οικονομολόγου, πολιτικού επιστήμονα

Α. Γενική αποτίμηση

Το ντοκυμανταίρ Debtocracy (Χρεοκρατία) των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη[1]  διαρκείας 74 λεπτών κυκλοφόρησε στις αρχές Απριλίου 2011 και μέχρι σήμερα έχει χιλιάδες θαυμαστές και υποστηρικτές. Αν και καλογυρισμένο και καλοστημένο σκηνοθετικά και μουσικά, επί της ουσίας του δυστυχώς σχοινοβατεί μεταξύ ημιμάθειας και προπαγάνδας[2].

Χρησιμοποιώντας ένα κράμα πραγματικών αλλά ασύνδετων δεδομένων, συχνά διαστρεβλωμένων, οι δημιουργοί του καταλήγουν σε αυθαίρετα ή λανθασμένα ή καθόλου συμπεράσματα. Τα λίγα, μη αντικειμενικά και καταφανώς προαποφασισμένα συμπεράσματα του ντοκυμανταίρ υποστηρίζονται με τη σοβαροφάνεια που προσδίδουν οι συνεντεύξεις που παρουσιάζονται με φιλοσόφους, κοινωνιολόγους, ανθρωπολόγους και μαρξιστές διανοητές, δηλ. με μη ειδικούς επί των περίπλοκων οικονομικών και τραπεζικών θεμάτων τα οποία το ντοκυμανταίρ υποτίθεται ότι προσπαθεί να φωτίσει και να αναλύσει.

Το φιλμάκι σκοπίμως:
α) συγχέει τα αίτια της ελληνικής κρίσης με τα αίτια της διεθνούς κρίσης,
β) αποκρύπτει τις μεγάλες διαφορές ως προς τα αίτια και τις διαθέσιμες θεραπείες μεταξύ των τριών τύπων οικονομικών κρίσεων που συναντάμε στον σύγχρονο κόσμο, τη δημοσιονομική (περίπτωση Ελλάδος), την τραπεζική (περίπτωση ΗΠΑ και ΗΒ) και τη συναλλαγματική (περίπτωση Αργεντινής),
γ) συγχέει του σκοπούς και τα συμφέροντα των διεθνών κεφαλαιαγορών (ιδιώτες επενδυτές), με των κυβερνήσεων των προηγμένων κρατών και με εκείνα των διεθνών-υπερεθνικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Ευρ. Ένωση κλπ) που από κοινού έφτιαξαν τα κράτη και οι λαοί μετά τον Β’ ΠΠ για να ελέγξουν, να ρυθμίσουν και να διαφυλάξουν τη σταθερότητα και ανάπτυξη του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος.

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα του φιλμ Debtocracy δεν είναι τα συγκεχυμένα ή παραπλανητικά στοιχεία που παραθέτει, ούτε η εσκεμμένη αλλά τελικά ατεκμηρίωτη επίθεσή του στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους θεσμούς του, ούτε η κραυγαλέα απροθυμία του να καταλογίσει ευθύνες στο πελατειακό κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας μας. Είναι η απόλυτη αδυναμία του να προτείνει λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Αδιαφορεί πλήρως, ίσως να αγνοεί κιόλας λόγω ιδεολογικών εμμονών των δημιουργών του, ότι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι το χρέος, αλλά το δυσθεώρητο ετήσιο έλλειμμα και η στρεβλή και δήθεν ανάπτυξη της χώρας. Παράγουμε λιγότερα από όσα απαιτούμε να απολαμβάνουμε. Ακόμη κι αν μας χάριζαν όλο το χρέος, μια κοινωνία χωρίς αρμονική συμβίωση κεφαλαίου, εργασίας, επιχειρηματικότητας και θεσμών, αναπόδραστα πάλι, αντί για πλούτο, ελλείμματα και χρέος θα συσσώρευε…

Οι ανωτέρω εμφανείς ανεπάρκειες και η μη υιοθέτηση στοιχειωδών κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας, δυστυχώς καθιστούν το φιλμάκι αναξιόπιστο, ακόμη και για τα όσα λίγα σωστά ζητήματα αυτό προβάλλει.

Τη μη αντικειμενικότητα του φιλμ της συγκεκριμένης δημοσιογραφικής ομάδας δεν την αρνείται ούτε η ίδια. Ο Χατζηστεφάνου γίνεται πολύ αποκαλυπτικός για το είδος του ντοκυμανταίρ που προετοίμαζε μιλώντας στην «αριστερόστροφη και αντιεξουσιαστική» Ελληνοφρένεια του ΣΚΑΙ, ήδη στις αρχές Μαρτίου του 2011[3]. Μετά το 8’ λεπτό ουσιαστικά ομολογεί ότι το ρεπορτάζ του, δεν είναι «ορθόδοξο», ούτε αντικειμενικό, αλλά προσπαθεί να μας «περάσει» τις φωνές κάποιων «διανοητών» που δεν ακούγονται. Κυρίως αμετανόητων σοσιαλιστών οι οποίοι καν δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες του περίπλοκου ελληνικού ζητήματος (προσθέτω εγώ)... Για παράδειγμα ο Harvey (ο οποίος δεν είναι καν οικονομολόγος αλλά ανθρωπολόγος και γεωγράφος!)[4] αναρωτιέται γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν χρεοκοπεί τους πιστωτές και χρεοκοπεί το λαό, αγνοώντας προφανέστατα ότι τα 2/3 του χρέους μας είναι είτε εγχώριο είτε «επίσημο», από κυβερνήσεις κρατών και διεθνείς οργανισμούς, δηλ. χρήμα φορολογουμένων άλλων κρατών και όχι κάποιων ανάλγητων και κακών κερδοσκόπων.


Β. Αναλυτικότερη κριτική επί του φιλμ

Το φιλμάκι ξεκινά κατευθείαν με αυθαίρετες και αποπροσανατολιστικές διατυπώσεις:

1. Παρομοιάζει ατυχώς τον σοσιαλιστή Στρως Καν και το ΔΝΤ με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ξεχνά δύο ουσιώδεις διαφορές όμως. Ενώ ο Παπαδόπουλος ήλθε απρόσκλητος, το ΔΝΤ το καλέσαμε μόνοι μας. Επίσης, ο «αρχίατρος» ΔΝΤ είχε ειδικότητα το οικονομικό χάος, ενώ ο «αρχίατρος» Παπαδόπουλος είχε ειδικότητα το κοινωνικοπολιτικό χάος…

2. Το φιλμάκι συνεχίζει (3:30’’)με μια μάλλον εσκεμμένη ανακρίβεια: «Μέσα σε 40 χρόνια, 2 κόμματα, 3 πολιτικές οικογένειες και λίγοι επιχειρηματίες οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία». Γιατί λέει 40 και όχι 30 χρόνια; Ο πρώτος μη ισοσκελισμένος προϋπολογισμός του κράτους και η εκτόξευση του χρέους, ξέρουν και οι μαθητές του Δημοτικού πια ότι άρχισαν το 1981, από τον Ανδρέα. Επίσης μόνο οι 3 οικογένειες φταίνε; Τα συνδικάτα και οι πολίτες που ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν μετά μανίας τα κόμματα και τους πολιτικούς αυτούς φαίνεται να είναι ανεύθυνοι για τους Χατζηστεφάνου-Κιτίδη.

3. Στο 3:45’’ συνεχίζει «Κήρυξαν στάση πληρωμών στους πολίτες, προσπαθώντας να σώσουν τους δανειστές στους». Υπερβολή και ανακρίβεια. Αποφασίστηκε η μείωση περί το 20% των αποδοχών και των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίες είχαν αυξηθεί αλματωδώς τα τελευταία έτη (περί το 40-50% την 5ετία Καραμανλή), διότι κανένα ευνομούμενο κράτος ή νοικοκυριό δεν ζει επί μακρόν με ετήσια ελλείμματα 10%. Αυτό έπρεπε να γίνει ασχέτως της πίεσης ή όχι του χρέους. Επιπλέον, η πρόταση αυτή είναι επικίνδυνα απλουστευτική, αφού αγνοεί το δεδομένο ότι αν κάνεις στάση πληρωμών στους δανειστές, σίγουρα θα κάνεις μετά και στάση πληρωμών στους πολίτες, εφόσον δεν έχεις κατορθώσει να έχεις πλεονασματική διαχείριση και αποθέματα.

4. Στο 4'00'' μιλά για «δεκαετίες συνεχούς λιτότητας» που μας επέβαλαν οι «τσάροι» της οικονομίας. Εάν είχαμε 10ετίες λιτότητας, τότε πως είχαμε μέση ονομαστική αύξηση της δαπάνης για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου τομέα από 10% έως και 20% κατ' έτος την περίοδο μετά το 1980, αυξήσεις που έφερναν πληθωρισμό και ακρίβεια, αφού υπερέβαιναν σημαντικά την αύξηση της παραγωγικότητας και προκαλούσαν τεράστια ετήσια ελλείμματα και συσσώρευση χρέους; Λιτότητα ζητούσαν οι Υπουργοί πάντοτε, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν τελικά να την επιβάλλουν επί της κοινωνίας και των συνδικάτων που ως αγέλες αγρίων σήκωναν τις γροθιές στους δρόμους… Είναι τυχαίο ότι, πλην των λαϊκιστών Αρσένη και Τσοβόλα, όλοι οι Υπουργοί Οικονομικών έχουν οστρακιστεί από την κοινωνία και τα ΜΜΕ, ακόμη δε και από τα δικά τους κόμματα;

5. Στο 5'30’’ αρχίζει το μπλέξιμο… Συγχέει και τσουβαλιάζει το χρόνιο ελληνικό δημοσιονομικό και αναπτυξιακό πρόβλημα με το πρόσφατο τραπεζικό πρόβλημα των προηγμένων κρατών. Είναι ύβρις είναι και ανέκδοτο να μέμφεσαι τον καπιταλισμό της Δύσης, όταν ακόμη και μέσα από τις κρίσεις του, έχει τελικά προσφέρει κατά κεφαλήν πλούτο και ευημερία πολύ ανώτερα από εκείνα που προσφέρουν τα διάφορα είδη σοσιαλιστικών καθεστώτων που έντεχνα και σιωπηλά εξυμνούν οι δημιουργοί του φιλμ, μέσω των συγκεκριμένων προσώπων από τα οποία παίρνουν συνεντεύξεις.

6. Από το 6:30’’ και μέχρι τέλος εμφανίζεται ο μάλλον χαρισματικός εν λόγω καθηγητής οικονομικών Λαπαβίτσας να μιλά με αυθεντία. Μόνο που δεν μας λένε που είναι καθηγητής. Μήπως στο Harvard ή στο LSE; Όχι, είναι καθηγητής σε ένα μικρό και εναλλακτικό Κολλέγιο, το School of Oriental and African Studies (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου[5]!!! Και τι διδάσκει εκεί; Δημόσια οικονομικά του ανεπτυγμένου κόσμου; Όχι! Μαρξιστική πολιτική οικονομία και ανάπτυξη![6] Διδάσκει δηλ. οικονομικές θεωρίες που κατέρρευσαν με πάταγο εδώ και 20 χρόνια, αποκαλύπτοντας την απίστευτη δυστυχία και οπισθοδρόμηση της δικτατορίας του προλεταριάτου…. Αυτά σε όσους νομίζουν ότι το φιλμάκι Debtocracy είναι αντικειμενική έρευνα!

7. Στο 7:00’’ μας μιλούν περί κρίσεως του καπιταλιστικού συστήματος από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ωσάν να ήταν νομοτελειακή, χωρίς να μας λένε κουβέντα για τα κύρια αίτια: τις 2 πετρελαϊκές κρίσεις και τη διάλυση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods.

8. Ο γεωγράφος και ανθρωπολόγος Harvey μας εξηγεί στο 8' ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών στα τέλη του ’90, ήταν επινόηση του καπιταλισμού για κερδοφορία! Πως εγώ νόμιζα ότι η επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης των αγορών τότε, ήταν συνέπεια της τεχνολογικής επανάστασης στις επικοινωνίες, της πτώσης του ανατολικού μπλοκ και της επιθυμίας καταναλωτών και παραγωγών όλου του κόσμου, για φθηνότερα προϊόντα και πρώτες ύλες και ελεύθερη κίνηση των εμπορευμάτων του κεφαλαίου και της εργασίας; Πως εγώ νόμιζα ότι οι φθηνότερες εισαγωγές από την Κίνα αυξάνουν το πλεόνασμα και του παραγωγού αλλά και του καταναλωτή-εργάτη; Μάλλον ο Harvey ξέρει περισσότερα οικονομικά από εμένα…

9. Στο 10:30’’ μας λένε ότι οι κυβερνήσεις με χρήματα των φορολογουμένων έσωσαν τις τράπεζες από τη χρεοκοπία, χωρίς να εξηγεί ότι δίχως αυτή τη διάσωση κινδύνευαν με άμεση χρεοκοπία και οικονομικό αφανισμό και τα κράτη και οι φορολογούμενοι και οι καταθέσεις όλων των νοικοκυριών.

10. Ο Λαπαβίτσας στο 12:15’’ εκστομίζει τη γνωστή ατεκμηρίωτη μπαρούφα ότι ο πιο κερδισμένος της περιόδου του ευρώ στην Ευρώπη είναι η Γερμανία. Τι κι αν το εθνικό εισόδημα μεταξύ των ετών 1999 και 2008 αυξήθηκε σωρευτικά λ.χ. σε Ιρλανδία και Ελλάδα κατά 100% και 80% αντιστοίχως, ενώ στη Γερμανία μόνο κατά 23%[7]; Μετά ο Λαπαβίτσας ισχυρίζεται ότι το ευρώ προκάλεσε απώλεια ανταγωνιστικότητας στις χώρες τις περιφέρειας. Δεν μας εξηγεί γιατί δεν προκάλεσε απώλεια ανταγωνιστικότητας σε άλλες μεσαίες χώρες όπως η Αυστρία και Φινλανδία.

11. Στο 12:45’’ έως και 17:00 οι Τουσέν και Λαπαβίτσας συγχέουν τη δημοσιονομική κρίση με την κρίση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αν και συνδεόμενα τα δύο ελλείμματα (το δημοσιονομικό τροφοδοτεί το εξωτερικό έλλειμμα και όχι αντίθετα όπως λέει ο Λαπαβίτσας), το εξωτερικό ισοζύγιο και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν είχαν σχέση με την ευρωπαϊκή κρίση του 2009-2011. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι χρόνια, δεν σχετίζεται με το ευρώ και προϋπήρχε αυτού. Σχετίζεται κυρίως με τη διόγκωση αλλά και την προνομιακή μισθολογική μεταχείριση από το ανεύθυνο πολιτικό μας προσωπικό του δημοσίου τομέα ο οποίος όμως δεν παράγει εξαγώγιμα προϊόντα, αλλά και με την έλλειψη διαρθρωτικής διεθνούς ανταγωνιστικότητας (λόγω εχθρότητας προς το επιχειρείν, φορολογικού, γραφειοκρατίας, διαφθοράς, αναντιστοιχίας της εγχώριας παραγωγής με την κατανάλωση κλπ).

12.  Ο Amin στο 16:20’’ αυθαίρετα λέει ότι ήταν αναμενόμενο η Ελλάδα να έχει χρέος ως φτωχή περιφέρεια. Η Ισπανία και η Ιρλανδία γιατί όμως δεν είχαν δημόσιο χρέος; Αντιθέτως, η Ιταλία και το Βέλγιο που δεν ανήκουν στη «φτωχή περιφέρεια» γιατί έχουν υψηλό δημόσιο χρέος; Προχειροαναλύσεις που συσκοτίζουν…

13. Στο 16:45’’ εκφωνείται η πιο ανακριβής και επιπόλαια πρόταση όλου του φιλμ, αντιστρέφοντας πλήρως την αλήθεια: « Η ευρωζώνη διαλύει το ανοσοποιητικό σύστημα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας αφήνοντάς τες εκτεθειμένες στην παγκόσμια κρίση» ». Μόνο ένας πραγματικά φανατισμένος θα διατύπωνε τέτοια ξεκάθαρα αντιεπιστημονική θέση. Μικρές ανοιχτές οικονομίες με ισχνό παραγωγικό και εξαγωγικό δυναμικό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία κλπ προφυλάσσονται και εκτίθενται πολύ λιγότερο στις διεθνείς κρίσεις, όταν ανήκουν σε μια νομισματική ένωση, παρά όταν έχουν το δικό τους μικρό νόμισμα… Το ευρώ υπήρξε η ασπίδα που προστάτευσε από τα χειρότερα όλα τα προβληματικά κράτη κατά τη διάρκεια της κρίσης.  Αυτό το ξέρει μέχρι και ο δευτεροετής φοιτητής οικονομικών... Ο Λαπαβίτσας μάλλον ξέχασε να το εξηγήσει στον Χατζηστεφάνου!

14. Ο Λαπαβίτσας συνεχίζει στο 18:00’’ με μια ακόμη πολιτική, αριστερόστροφη και καθόλου επιστημονική διατύπωση. Λέει ότι το χρέος  δημιουργήθηκε «από τη συστηματική αδυναμία του κράτους να συλλέξει φόρους» και όχι από την ασύστολη σπατάλη του. Ακούγεται όμορφο και ανακουφιστικό, όμως είναι εξαιρετικά επιφανειακό. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και δεν ακουμπά το ουσιαστικό πρόβλημα του ότι ακόμη και αν όλοι μας είχαμε καταβάλει μέχρι κεραίας τους φόρους μας, το νοσηρό πελατειακό κράτος, πάλι ελλείμματα θα έφτιαχνε διογκώνοντας ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του κράτους που αυξάνονταν αλματωδώς, ασχέτως της πορείας των εσόδων. Εάν είχαμε περισσότερες φορολογικές εισπράξεις αυτά τα χρόνια, οι υπάλληλοι της Βουλής πιθανώς να αμείβονταν με 20 και όχι 16 μισθούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπαιρναν τριπλάσιο και όχι διπλάσιο μισθό από το μέσο ιδιωτικό υπάλληλο και «ο Άκης θα είχε αγοράσει μέχρι και την Ακρόπολη» όπως εύστοχα επισημαίνει ο Θ.Τζήμερος…  

15. Η διαγραμματική απεικόνιση του δημοσίου χρέους από το 1981 και μετά είναι γενικά σωστή, αν και ο κάθετος άξονας φαίνεται «πειραγμένος». Τα σχόλια που συνοδεύουν το διάγραμμα συσκοτίζουν αντί να διαφωτίζουν το θέμα. Αποσιωπάται λ.χ. η προκλητική αύξηση των δημοσίων δαπανών από τον Ανδρέα με διορισμούς και διψήφιες ετήσιες αυξήσεις μισθών ενώ διαστρεβλώνεται η συνέπεια της πολιτικής του που ήταν η αποβιομηχάνιση της χώρας τη δεκαετία του 1980. Για το Μητσοτάκη δεν λέει ότι έπεσε θύμα της διεθνούς ύφεσης και του ιλιγγιώδους χρέους που κληρονόμησε από Ανδρέα-Τσοβόλα, όπου με ετήσια εκρηκτικά επιτόκια 25%, έπρεπε ή να χρεοκοπήσει ή να διαθέτει  το 1/3 των εσόδων του κράτους σε τόκους. Για τον Καραμανλή αποσιωπά ότι η μείωση της φορολογίας φυσικών και νομικών προσώπων που υιοθέτησε, έδωσε ανέλπιστη ώθηση στην οικονομία έως και το 2007 και ταυτόχρονα μειώθηκαν ελλείμματα και χρέος, μέχρι που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση.

16. Στο 20’ αρχίζει η εξιστόρηση της Αργεντινής με πολλές εικόνες ντροπής από το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα. Δυστυχώς όμως για τους δημιουργούς του φιλμ η περίπτωση της Αργεντινής όχι απλώς έχει τεράστιες διαφορές με την Ελλάδα, αλλά  επιβεβαιώνει πανηγυρικά το αντίθετο από αυτό που επιθυμούν ο Λαπαβίτσας, Καζάκης και λοιποί ανεύθυνοι. Η Αργεντινή αν είχε κοινό νόμισμα με κάποια ευρύτερη νομισματική ζώνη, και όχι απλώς πρόσδεση της ισοτιμίας της με το δολλάριο, πιθανώς θα είχε γλυτώσει πολλά από τα δεινά της. Η Αργεντινή δεν είχε δημοσιονομικό πρόβλημα, αφού το δημόσιο χρέος της δεν ξεπερνούσε το 45% του ΑΕΠ. Είχε όμως συναλλαγματικό κίνδυνο, αφού το 99% του σχετικά μικρού χρέους της, ήταν σε ξένο και όχι εγχώριο νόμισμα. Αντιθέτως ενώ η Ελλάδα το 2009 είχε 120% δημόσιο χρέος, ευτυχώς σχεδόν ολόκληρο ήταν στο δικό της νόμισμα, το ευρώ.

17. Από το 22΄ αρχίζει το κατηγορητήριο εναντίον του ΔΝΤ, προκαλώντας την κοινή λογική όσων γνωρίζουν πραγματικά τα γεγονότα. Λέει ότι η κατάρρευση της Αργεντινής έκανε περίγελο μεταξύ των οικονομολόγων την πολιτική του ΔΝΤ και τις «νεοφιλελεύθερες θεωρίες του». Ποιών οικονομολόγων εννοεί; Της Αυγής και του Ριζοσπάστη;  Διότι ο μέσος απροκατάληπτος οικονομολόγος θεωρεί ότι η ανεύθυνη πολιτική των εγκληματικά μέτριων πολιτικών στα κράτη αυτά επέφεραν όλα τα δεινά και όχι το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ, οι εβραίοι κλπ...  Όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΔΝΤ καλείται από τις κυβερνήσεις και δεν εμφανίζεται αυτοβούλως. Συνήθως καλείται όταν οι κυβερνήσεις τα έχουν «κάνει μαντάρα» και δεν ξέρουν πώς να βγουν από τα αδιέξοδα που μόνες τους φτιάχνουν.Το γεγονός ότι κρίση και ΔΝΤ συνυπάρχουν περιγράφει συνάφεια, αλλά όχι σχέση αιτιότητας, όπως ακριβώς η περίπτωση της σχέσης ασθένεια και ιατρός. Δεν προκαλεί  ο ιατρός την ασθένεια, αλλά παραβρίσκεται όταν αυτή εξελίσσεται. Στο ΔΝΤ προσλαμβάνονται οι ικανότεροι οικονομολόγοι του κόσμου. Αντιθέτως με όσα αφελή πιστεύουν πολλοί, το ΔΝΤ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί φτιάχτηκαν από τα κράτη μετά το Β’ ΠΠ, από οικονομολόγους όπως ο Βρετανός Κέυνς και άλλους ακριβώς με σκοπό να περιορίσουν την παντοδυναμία των ΗΠΑ ή οποιουδήποτε άλλου μεμονωμένου κράτους. Παραδοσιακά μάλιστα, επικεφαλής του ΔΝΤ τίθεται Ευρωπαίος, ενώ τα τελευταία έτη, ήδη προ κρίσης, είχε ενισχυθεί μέσα σε αυτό ο ρόλος και ο λόγος των αναδυομένων οικονομιών, των BRIC (Κίνας, Βραζιλίας κλπ). Οι συνταγές του ΔΝΤ από μόνες τους δεν σώζουν. Πρέπει να συμμετέχει  αποφασιστικά και το κράτος. Τότε  μόνον πετυχαίνει η εξυγίανση (βλ. Τουρκία 2002-2003).

18. Στο 24’ αρχίζει το κατηγορητήριο για το νεοφιλελευθερισμό. Τι σημαίνει αυτός ο όρος όμως, δεν εξηγούν. Υποθέτω από το κατηγορητήριο ότι εννοούν τη φρόνιμη και ισοσκελισμένη οικονομική διαχείριση που επιθυμεί η λεγόμενη «οικονομική ορθοδοξία». Οι δημιουργοί του φιλμ τι προτείνουν ως εναλλακτική προοπτική; Τη σοσιαλιστική μαρξιστική οικονομική πολιτική που στέρησε τη χαρά και την ελπίδα από δισεκατομμύρια κόσμο επί 7 δεκαετίες ή μήπως τις τρέχουσες κινεζικές οικονομικές θεωρίες που υιοθέτησαν έναν άγριο καπιταλιστικό πρότυπο ώστε να κερδίσουν το χαμένο έδαφος τόσων δεκαετιών μαοϊκών ιδεοληψιών; Πάντως, σε κάθε περίπτωση, στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ο καπιταλισμός, αφού τον ξεριζώσαμε ήδη τη δεκαετία του ’80, αλλά ο ακατάσχετος κεϋνσιανισμός και ο σοσιαλίζων κρατισμός.

19. Στο 25’15’’-26’30’’ ο Λαπαβίτσας δεν βλέπει νόημα στα μέτρα του Μνημονίου διότι δεν μείωσαν το χρέος και δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, ενώ ενισχύουν τις τράπεζες. Μα τα μέτρα του Μνημονίου δεν εφαρμόζονται ακόμη πλήρως ή εφαρμόζονται λανθασμένα. Δεν έχει γίνει τίποτε στην μείωση του αναποτελεσματικού κράτους, την πώληση ζημιογόνων ΔΕΚΟ κλπ έτσι ώστε να απελευθερωθούν πόροι. Προέχει ο μηδενισμός του ελλείμματος, έτσι ώστε να σταθεροποιηθεί το χρέος. Πως θα γίνει αυτό χωρίς μείωση δαπανών του δημοσίου ή μάζεμα της φοροδιαφυγής; Οι τράπεζες που έχουν τις καταθέσεις μας δεν πρέπει να αποζημιωθούν για τα φέσια που τρώνε ή που πιθανώς να φάνε από το ελληνικό δημόσιο; Υπάρχει οικονομία χωρίς τράπεζες;

20. Ο Γλέζος διαμαρτύρεται στο 28’ για την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Που ήταν όλα τα χρόνια όπου τα ετήσια ελλείμματα από 3% έως και 13% συσσώρευαν το αίτιο της υποτέλειας;

21. Στο 29’-31’ προβάλλεται η ανθρωπιστική κρίση της Αθήνας. Προκλητικά παραπλανητικό το μήνυμα, αφού η εικόνα αυτή του κέντρου το 2010-2011 δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση αλλά στο χρόνιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης το οποίο οξύνεται από το 2009. Στο 30’ ένας γιατρός λέει μια μπαρούφα περί μείωσης του προσδόκιμου της ζωής κατά 5-10 έτη όταν καλείται το ΔΝΤ. Μπερδεύει το αίτιο και το αποτέλεσμα ο γιατρός. Μάλλον δεν έχει διδαχθεί στατιστική. Στη στατιστική η συσχέτιση (correlation) δεν περιγράφει σχέση αιτιότητας (causality). Το προσδόκιμο μειώνεται λόγω του ΔΝΤ ή λόγω της κρίσης που βυθίζεται κάποια χώρα η οποία οδηγεί στη φτώχεια και τελικά στην έλευση του ΔΝΤ;

22. Ένας φιλόσοφος και η εκφωνήτρια στο  32’30’’ και μετά αναρωτιούνται γιατί να μην πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση. ΄Η αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι την κρίση την πληρώνει κυρίως το κεφάλαιο και εμμέσως μόνο η εργασία. Ξεχνούν μάλλον ότι στο ελληνικό χρηματιστήριο οι περιουσίες των μετόχων και ιδιοκτητών εταιριών εξανεμίστηκαν μέσα σε  δύο χρόνια εξαιτίας της δημοσιονομικής κρίσης που έφερε το φαύλο πελατειακό σύστημα του υπερτροφικού δημοσίου. Οι απώλειες «του κεφαλαίου» δεν είναι απλώς 30% που είναι οι απώλειες ενός δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ξεπερνούν το 80% και 90%. Οι άλλοι «καπιταλιστές», εκείνοι που τοποθέτησαν με περισσότερο συντηρητικό πνεύμα τις οικονομίες μια ζωής σε κρατικά ομόλογα, ήδη μετρούν πραγματικές απώλειες 50% και ποιος ξέρει τι έπεται… Ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί άλλοι ιδιωτικοί υπάλληλοι που απολυόμενοι έχασαν τελείως το εισόδημά τους, εξαιτίας της χρεοκοπίας ή των τεραστίων ζημιών των επιχειρήσεων και των μετόχων τους που προαναφέραμε.

23. Στο 34’ δίδεται ο ορισμός του «απεχθούς χρέους». Από τον ορισμό και μόνο θα μπορούσαμε να απορρίψουμε την ιδέα αυτή για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε απολυταρχικό καθεστώς, ούτε μικρή πολιτική και οικονομική ελίτ που ζούσε πολυτελώς εις βάρος των πολλών δανειζόμενη μυστικά εις βάρος τους, όπως στο Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη ή την Αργεντινή. Εδώ όλα γίνονταν φανερά από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που εκμαύλιζαν το λαό επί 3 δεκαετίες εν γνώσει του. Ξέραμε πόσα και που πήγαιναν. Από τα τέλη του ’80 οι  οικονομολόγοι και όλοι οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί προειδοποιούσαν την Ελλάδα για τους κινδύνους της συνεχούς υπερχρέωσής μας… Τους λέγαμε ανάλγητους, νεοφιλελεύθερους, λογιστές κλπ.

24. Στο 42’ περιγράφεται η περίπτωση του Ισημερινού. Ο παραλληλισμός μεταξύ Ελλάδας και Ισημερινού, είναι επίσης εξαιρετικά ατυχής. Όχι μόνο διότι η δική μας επιβάρυνση από τους τόκους του χρέους δεν ξεπερνά το 15% των δημοσίων δαπανών, σε αντίθεση με το 50% του Ισημερινού. Ο Ισημερινός είναι μια τριτοκοσμική και υποανάπτυκτη χώρα, χωρίς ανεπτυγμένο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και κεφαλαιαγορές με αδύνατο νόμισμα που χρεοκόπησε ξανά πριν τα γεγονότα που περιγράφει το φιλμάκι (του 2005-2006), το 1999, έχοντας δημόσιο χρέος μόνο 65% του ΑΕΠ. Τα δύο έτη πριν κηρύξει πτώχευση είχε ετήσια επιβάρυνση τόκων λόγω χρέους μόλις 4,3% του ΑΕΠ και είχε ήδη πετύχει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα 0,6% (άρα είχε ετήσιο συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα μόλις 3,7% του ΑΕΠ)[8]. Επίσης, ο Ισημερινός εξάγει πετρέλαιο, ανήκει στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες μέλη του ΟΠΕΚ και με χρηστή διαχείριση των εσόδων του πράγματι μπορεί να κηρύξει στάση πληρωμών σε οποιονδήποτε τρίτο, εκτός χώρας, συνεχίζοντας όμως να απολαμβάνει έσοδα από το εξωτερικό λόγω εξαγωγών και χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στο εισόδημα των φτωχών πολιτών του. Εμείς που δεν είμαστε καθαροί εξαγωγείς, δεν μπορούμε.

25. Τα ζητήματα μιζών, Siemens και Goldman Sachs πραγματεύεται στο 55’ έως 59’. Μα αυτά τα ζητήματα αφορούν τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με τις εταιρείες αυτές ή τους έλληνες πολιτικούς που χρηματίστηκαν. Δεν αφορούν το χρέος που οφείλεις προς τρίτους, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για το πώς χρησιμοποίησες τα χρήματα που πήρες. Το ελληνικό κράτος αν μπορεί να αποδείξει ότι ζημιώθηκε πρέπει να αξιώσει αποζημίωση, το όφελος της οποίας μετά κάλλιστα μπορεί να απομειώσει μέρος του χρέους. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και τα swaps, πάντως δεν αθροίζουν ούτε στο 10% του δημοσίου χρέους, άρα δεν δικαιολογούν την υιοθέτηση της εννοίας του επαχθούς ή απεχθούς χρέους. Για παράδειγμα, το Swap του 2002 της Goldman Sachs που αποκαλύφθηκε το 2010, αν και αποκρύφτηκε από τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, εκτιμάται ότι δε ζημίωσε αλλά ωφέλησε περί το $1 δισεκ. το ελληνικό δημόσιο.

26. Στη συνέχεια το φιλμάκι ανοίγει το θέμα των δαπανών για αμυντικούς εξοπλισμούς και Ολυμπιακούς. Είναι όντως μεγάλο θέμα η υπερτιμολόγηση και υπερκοστολόγηση όλων των σχετικών δαπανών. Πάλι όμως αυτό είναι εσωτερικό θέμα για διερεύνηση τυχόν ευθυνών και αξίωση αποζημιώσεων από τους ενόχους και δεν αφορά τους πιστωτές μας. Επίσης πρέπει να τονισθεί ότι όλες οι σχετικές δαπάνες, σε συντριπτικό βαθμό, συμπεριλαμβανομένων των πιθανών μιζών, είχαν καταβληθεί την περίοδο 2000-2005 και ουδόλως επηρέασαν την δημοσιονομική εκτροπή από το 2008 και μετά.

27. Τελειώνοντας ο Λαπαβίτσας στο 1:08΄ θέτει το ζήτημα ότι ακόμη και όλο αν είναι νόμιμο και όχι επαχθές, το χρέος της Ελλάδος είναι μη διατηρήσιμο. Είναι από τα ελάχιστα σωστά που διαπιστώνει. Όμως και πάλι δεν προτείνει παρά μόνο την χρεοκοπία. Μα όμως με το 1/3 του χρέους μας να διακρατείται ως περιουσιακό στοιχείο των ελληνικών τραπεζών και των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, μια αθέτηση του χρέους θα προσέθετε μάλλον παρά θα αφαιρούσε από τα προβλήματα. Ιδίως μάλιστα, όταν ακόμη έχουμε τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα και η εξάρτησή μας από τα δανεικά για την μηνιαία καταβολή των μισθών και των συντάξεων, έστω και κουτσουρεμένων κατά 20-30%, είναι τεράστια.

28. Τέλος, κάποια ονόματα που εμφανίζονται ως δωρητές του φιλμ στο τέλος των υποτίτλων, επαναλαμβάνονται και 2η φορά.

Συνοψίζοντας
Το φιλμάκι ξεκινά και καταλήγει προβοκατόρικα, δίνοντας προκαταβολικά και ταυτόχρονα απροκάλυπτα το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα για το αντιευρωπαϊκό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενό του. Ξεκινά με το Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ να κρατά ένα τεράστιο μαχαίρι (από κοπή κάποιας βασιλόπιττας προφανώς). Βρίσκω τον επιδιωκόμενο συνειρμό εξαιρετικά άδικο... Ο Τρισέ, σχεδόν κατά παράβαση του καταστατικού της ΕΚΤ, συμμετείχε αποφασιστικά στη διάσωση της Ελλάδος (βασικά των καταθέσεών μας στις τράπεζες) το Μάιο του 2010, παρέχοντας απεριόριστη ρευστότητα σε αυτήν, δεχόμενος ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα που τεχνικώς βρίσκονταν τότε στην κατηγορία «σκουπίδια». Αυτό μάλιστα το είχε κάνει, παρά τη διαφωνία των Γερμανών, αναγκάζοντας μάλιστα σε παραίτηση το γερμανό εκπρόσωπο στο ΔΣ της ΕΚΤ, λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Αντιθέτως το τέλος του φιλμ το βρίσκω έξυπνο και διασκεδαστικό… Τελειώνει με το ΓΑΠ να αναχωρεί χαιρετώντας το πλήθος, ενώ ακούγεται ο ήχος ενός ελικοπτέρου…

   
[1] O Αρης Χατζηστεφάνου ήταν δημιουργός της εκπομπής Infowar στο Ρ/Σ Σκάι. Είναι ακόμα αρχισυντάκτης του Thepressproject.gr. Απολύθηκε στα τέλη Μαρτίου του 2011 από τον ΣΚΑΙ. H Κατερίνα Κιτίδη είναι αρχισυντάκτρια του tvxs.gr και του τηλεοπτικού Infowar.
[2] Σε τελική μορφή του, διορθωμένο και συμπληρωμένο: http://www.youtube.com/watch?v=I4Rnu4hHKVE
[3] http://www.youtube.com/watch?v=mOvNfY7VfqY&feature=related
[4] http://en.wikipedia.org/wiki/David_Harvey_(geographer)
[5] http://www.soas.ac.uk/economics/staff/
[6] http://www.soas.ac.uk/staff/staff31299.php
[7] European Commission, Statistical Annex of European Economy, May 2011.
[8] IMF Staff Note, Default in Today's Advanced Economies: Unnecessary, Undesirable, and Unlikely, Sept. 2010.

Saturday, June 16, 2012

Έχω πρόταση: τη συνεργασία "δημιουργία, ξανά!"


Δημοσιεύω εδώ το email που έστειλα σε φίλους και γνωστούς:

Γράφω αυτό το email γνωρίζοντας ότι ίσως ενοχλώ. Ο μόνος λόγος που το
κάνω είναι ότι βλέπω την κρισιμότητα της αυριανής εκλογικής αναμέτρησης,
ανησυχώ για την επαύριο και πιστεύω ότι έχω πρόταση: τη συνεργασία
"δημιουργία, ξανά!".

Η (κατ' ουσίαν) διατήρηση των ΝΔ & ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν αναμένεται να
οδηγήσει οπουδήποτε διαφορετικά από εδώ που ήδη είμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ,
επικεφαλής των "αντιμνημονιακών" λαϊκιστών, περιμένει προ των πυλών:
αύριο χωρίς αυτοδυναμία ή μετά από άλλη μια δόση ΝΔ, πιθανώς _με_
αυτοδυναμία.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ επικίνδυνος; Για ποιο από όλα τα πρόσωπά του λέμε; Αν
πάντως είναι, τον θέλω να εκτεθεί αδυνατώντας να εφαρμόσει τα αντιφατικά
που ευαγγελίζεται τώρα, χωρίς αυτοδυναμία, με την ασφαλιστική δικλείδα
των συνοδοιπόρων του στην κυβέρνηση. Μετά από λίγη ΝΔ μετά ΠΑΣΟΚ ακόμα &
τη λυσσαλέα αντιπολίτευση που θα ασκήσει θα είναι ισχυρότερος, πιθανώς
αυτόνομος & πιο κατασταλαγμένος (στα μη πραγματοποιήσιμα όνειρά του περί
μεγαλύτερου κράτους, 1300€ βασικού μισθού, των επανακρατικοποιήσεων των
ΔΕΚΟ & ό,τι άλλου σκεφτούν στο μεταξύ).

Τα άλλα κόμματα είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα, σε διάφορες βαθμίδες:
ανομία/σκάνδαλα, κρατισμός, κομματικοί πελάτες, επαγγελματίες της
πολιτικής, συντεχνιακά συμφέροντα κτλ....

Η μόνη νηφάλια φωνή, μακριά από κούφιες υποσχέσεις & λαϊκισμούς, η μόνη
δύναμη υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και ο μόνος πραγματικός
αντίπαλος σε όλα τα κόμματα εξουσίας είναι η συνεργασία "δημιουργία,
ξανά!"! Ταυτόχρονα, είναι ο μόνος σχηματισμός που δύναται να αποτελέσει
ρυθμιστικό παράγοντα υπέρ των μεταρρυθμίσεων πιέζοντας την όποια
κυβέρνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Παραθέτω μερικούς συνδέσμους για περισσότερη ενημέρωση:
- Ο ιστότοπος της συνεργασίας "δημιουργία, ξανά!"
- "14 + 4 ερωτήματα και μετεκλογικές προτάσεις" από τους Στέφανο Μάνο & Θάνο Τζήμερο
- Οι θέσεις. Μπορεί να μην είναι πλήρεις, είναι όμως πεποιθήσεις, αρχές
κατευθύνσεων & προτάσεις και όχι ευχολόγια που, για αδιευκρίνιστους
λόγους ποτέ δεν εφαρμόζονται. Καταλαβαίνουμε αν συμφωνούμε ή όχι...
  ^ "δημιουργία, ξανά!" (συνοπτικό φυλλάδιο)
  ^ Δράση (συνοπτικό φυλλάδιο)
- Το ανεπίσημο εκλογικό ημερολόγιο. Στις εκδηλώσεις με ✇ υπάρχουν
σύνδεσμοι με σχετικό κείμενο, ηχητικό ή βίντεο. Δείτε, ακούστε και
αποφασίστε 
- Συγκριτικά τα προγράμματα των κομμάτων. Δεν είναι τέλειο ούτε
ολοκληρωμένο, αλλά ίσως βοηθάει 
- "Το μνημόνιο 2 σε 63 προτάσεις… για dummies". Σε τι διαφωνείτε;
- Το ιστολόγιό μου, με σχετικές τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις
- Γιατί ό,τι λέγεται για τον Στέφανο Μάνο είναι συκοφαντία και το έργο που έχει αφήσει πίσω του 

Ζητώ κατανόηση για τη μακρυγορία & συγγνώμη αν τυχόν λάβετε αυτό το
email πάνω από μία φορά.

Καλή ψήφο 

Friday, June 15, 2012

Επιλεγμένα Άρθρα προ των Εκλογών της 17/6/2012

Αυτή η συλλογή από συνδέσμους αντιπροσωπεύει μερικές από τις πιο χρήσιμες αναρτήσεις που διάβασα προ των εκλογών της 17/6/2012 και με βοήθησαν να διαμορφώσω άποψη και επιχειρηματολογία. Υπό κανονικές συνθήκες θα τις προέβαλλα μία μία (όπως όντως έκανα για μερικές από αυτές. Έλλειψη χρόνου και τεχνικά προβλήματα με δυσκόλεψαν, οπότε τις αναρτώ εδώ μαζεμένες (με χρονολογική σειρά):


Tuesday, June 12, 2012

Εκλογές Ιουνίου 2012: "δημιουργία, ξανά!", τι άλλο;

Το πράγμα έχει ξεκαθαρίσει απο τις 21/5/2012. Η "δημιουργία, ξανά!", η Δράση και η "Φιλελεύθερη Συμμαχία" σχημάτισαν ενιαίο ψηφοδέλτιο με το επίσημο όνομα Συνδυασμός "δημιουργία, ξανά!"

Αυτή η εξέλιξη αντιστοιχεί στο σενάριο 'Συνεργασία Δράσης-ΦιΣ με "δημιουργία, ξανά!"' της ανάρτησής μου "Σκέψεις για τις εθνικές εκλογές της 17/6/2012". Από πολλές απόψεις, αυτό είναι το καλύτερο σενάριο που μπορούσε να συμβεί, δεδομένου ότι ο κος Αντώνης Σαμαράς ήταν απίθανο να δεχτεί την πρόταση Μάνου για φιλοευρωπαϊκό κόμμα-ομπρέλλα που θα στέγαζε τους πάντες κάτω από νέα αρχηγία, όπως και η κα Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα έχανε την ευκαιρία να επιστρέψει στη ΝΔ.

Η συνεργασία "δημιουργία, ξανά!" είναι ο σχηματισμός που ήθελα ήδη από τις προηγούμενες εκλογές. Η αναγκαιότητα της παρουσίας της φωνής της λογικής στη βουλή μου φαίνεται αυτονόητη:
  • Είναι ο σχηματισμός που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την παραμονή στην ευρωζώνη και την ευημερία, δεν τις επικαλείται απλώς
  • Είναι ο σχηματισμός που δεν άλλαξε το πρόγραμμά του, μετά τις τελευταίες εκλογές, ώστε να ταιριάξει με το αποτέλεσμά τους, όπως έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ & ΝΔ
  • Είναι ο σχηματισμός που έχει αληθινές, ρεαλιστικές προτάσεις για τα θέματα, αντί για τις αοριστολογίες, τα ευχολόγια και τις δαπανηρές υποσχέσεις των υπολοίπων. Μπορεί να συμφωνείτε, μπορεί και όχι. Ξέρουμε όμως βάσει ποιων αρχών και σε ποια κατεύθυνση κινούνται οι θέσεις και δεν κινδυνεύουμε με δυσάρεστες, όσο και αναμενόμενες εκπλήξεις την επαύριο των εκλογών
  • Είναι ο σχηματισμός που αποτελείται από άφθαρτους πολίτες επαγγελματίες, αντί για (διε)φθαρμένους επαγγελματίες της πολιτικής. Μπορεί ο Στέφανος Μάνος να μην είναι πολίτης, αλλά δεν είναι ούτε και πολιτικός "παλαιάς κοπής", "δεινόσαυρος" και άλλα φαιδρά που του προσάπτουν. Και είναι αυτός που προτίμησε να φύγει από την "ασφάλεια" της Νέας Δημοκρατίας, παρά να συνταχθεί με παλαιοκομματικές πρακτικές και να διαψεύσει τον εαυτό του
  • Είναι ο σχηματισμός που έχει τον Στέφανο Μάνο ως εγγυητή αποτελεσματικότητας στην αναμενόμενη μάχη με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Τον πολιτικό που όποτε βρέθηκε σε υπουργείο άφησε πίσω του έργο, παρά τις αντιδράσεις που αρχικά προκαλούσαν οι απόψεις του.  Αυτού που δεν έχει σκάνδαλο συνδεδεμένο με το όνομά του, παρά τη διέλευσή του από παραγωγικά υπουργεία (και μην ακούω να πιπιλάτε καραμέλες περί "Αλλατίνη" κτλ.!)
  • Είναι ο σχηματισμός που παραιτείται μονομερώς από τη μισή τουλάχιστον χρηματοδότηση, τις βουλευτικές συντάξεις, το βουλευτικό άσυλο και το συμβατό βουλευτή-υπουργού
  • Είναι ο σχηματισμός που προσκάλεσε τα υπόλοιπα κόμματα σε προγραμματική συμφωνία με "14 + 4 ερωτήματα και μετεκλογικές προτάσεις" (χωρίς να λάβει απάντηση)
  • Είναι ο σχηματισμός που προσκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε συζήτηση χωρίς όρους (χωρίς να λάβει απάντηση)

Και, παρά την πόλωση, τις εσωτερικές διαφωνίες, την αργή εκκίνηση, τον αήθη πόλεμο λάσπης και επί μέρους οργανωτικές & προγραμματικές αδυναμίες (κανένας δεν είναι τέλειος), είμαι πεπεισμένος για την ανάγκη, αλλά και το γεγονός της εισόδου της στη βουλή, διότι:
  • Δεν υπάρχει "χαμένη" ψήφος. Για τους φιλοευρωπαϊστές και μεταρρυθμιστές το δίλλημα μεταφράζεται στην χειρότερη περίπτωση σε γρήγορο θάνατο με ΝΔ ή άμεσο θάνατο με ΣΥΡΙΖΑ. Στην καλύτερη περίπτωση πηγαίνουμε στον αργό θάνατο με ΝΔ ή στον γρήγορο θάνατο με ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο η ισχυρή παρουσία των μεταρρυθμιστών, των μόνων που εννοούν αυτά που λένε, στη βουλή μπορεί να επηρεάσει αυτές τις εκτιμήσεις προς το καλύτερο!
  • Η ΝΔ δεν έχει αλλάξει ("Η ΝΔ ζητάει επίσημα βοήθεια από όσους βόλεψε τον καιρό της διακυβέρνησης της!!ΒΙΝΤΕΟ"). Έδωσε δείγμα γραφής συγκυβερνώντας μέχρι πρότινος, αντιδρώντας λυσσωδώς σε κάθε πραγματική μεταρρύθμιση που έθιγε κομματικούς πελάτες και συντεχνίες. Υπόσχεται ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, παρά την υπογραφή της περί του αντιθέτου. Προσάρμοσε το πρόγραμμά της να μοιάζει με του ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνοντας το παιχνίδι εκτός έδρας, εκεί που είναι χαμένη. Δυστυχώς, νίκη της ΝΔ θα ανταμείψει τον κο Σαμαρά για όλες τις ανοησίες του της περιόδου 2009-2012: (ενδεικτικά,) τη νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής πολιτικής-δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδρυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων, την πανηγυρική είσοδο στη βουλή της Χρυσής Αυγής, αφήνοντάς τον αρχηγό παρά τον εξευτελισμό του αποτελέσματος των εκλογών της 6/5/2012 :(
  • Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εφαρμόσει αυτά που λέει -ποια απ' όλα όσα έχει πει, αλήθεια; Ποιος (ακόμα και μεταξύ των ψηφοφόρων του) πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τολμήσει να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη, κόντρα στην επιθυμία του 80% των Ελλήνων; Και με τη συμμαχία ή ανοχή τίνος θα το πράξει, άλλωστε; Ανεξαρτήτως, οι αντιφάσεις και η ανετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε εμφανής από μπαράζ αρθρογραφίας και ευρύτατης επιχειρματολογίας από όλους του τους αντιπάλους. Ο κος Λαφαζάνης βεβαίωνε παλαιότερα ότι "Καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει έξοδο από το ευρώ". Θυμάται κανείς το αλησμόνητο "... δεν απαντάω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις ..." του κου Στρατούλη; Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από τις εσωτερικές του αντιφάσεις και λειτούργησε με συνέπεια και αποτελεσματικότητα που, δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε από καμία κυβέρνησή του. Και αν κανείς σκέφτηκε ότι η επίθεση υπήρξε αναμενόμενη, η είδηση "Βόμβα από στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ: Αν κυβέρνησουμε θα καταστρέψουμε την Ελλάδα!" διαλύει τις τελευταίες αμφιβολίες περί της ορθότητας των αιτιάσεων
  • Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες & η Χρυσή Αυγή υπέπεσαν σε γκάφες που επαλήθευσαν την προτροπή "δεν χρειάζεται να τα λέμε εμείς, βγάλτε τους στο γυαλί να τα δείξουν μόνοι τους"
  • Όπως διαπιστώνεται από τα online στοιχήματα και από δημοσιεύματα (πχ. "ΠΑΣΟΚ: Η ΝΔ είναι καθαρά μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ - Οι εκλογές δεν είναι ντέρμπι"), η άνετη πρωτιά της ΝΔ είναι εξασφαλισμένη. Επομένως το, έτσι και αλλιώς σαθρό, επιχείρημα της χαμένης ψήφου αδυνατίζει περαιτέρω
  • Ανεξαρτήτως νικητή, χρειάζεται σοβαρός ρυθμιστής. Αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ούτε η Δημοκρατική Αριστερά, ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς, δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει αντιληφθεί ότι τα δύσκολα μέτρα όντως απαιτούνται και θέλουν κότσια, πλάτες (και "άλλοθι"). Και όλοι γνωρίζουμε ότι η συντονισμένη εμμονή στις μεταρρυθμίσεις της συμμαχίας "δημιουργία, ξανά!" παρέχει τα κότσια, αλλά και το τέλειο άλλοθι για αυτούς που διστάζουν & δεν πολυθέλουν. Το πρώτο άλλοθι το έδωσε το μνημόνιο, αλλά ήταν τελείως πλαστό και προσχηματικό. Η "δημιουργία, ξανά!" ευχαρίστως θα αναλάβει το "κόστος" της εφαρμογής των θέσεών της. Και το κυριότερο, ο κόσμος τώρα το γνωρίζει, βασίζεται σε αυτό & θα πράξει αυτό που απαιτείται ώστε να το έχει.

Απ' όταν ανακοινώθηκε η συμπόρευση των "δημιουργία, ξανά!", Δράση και Φιλελεύθερη Συμμαχία, είμαι εκεί που ήθελα να βρίσκομαι εξ' αρχής. Οι απανωτές γκάφες όλων, μετέτρεψαν σε κριτή της μάχης τον παράγοντα "λάθη". Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από την αλλαγή τακτικής στη μέση του αγώνα και ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ & ΠΑΣΟΚ υπέπεσαν σ' αυτό (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αλλαγή στάσης του ΛΑοΣ στη συγκυβέρνηση, που δυσαρέστησε και τους υπέρ & τους εναντίον και του κόστισε την είσοδο στη Βουλή). Κι αν αναρωτιέστε, όχι, η "δημιουργία, ξανά!" δεν άλλαξε τίποτα συμμαχώντας:
  • Επέμεινε στον δρόμο που χάραξαν πολύμηνες συζητήσεις προ των τελευταίων εκλογών και
  • Σεβάστηκε την απαίτηση του φιλελεύθερου, φιλοευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού χώρου και την αληθινή εντολή των εκλογών που ήταν "συνεργαστείτε για τη σωτηρία!" και όχι "υποσχεθείτε μας ανώδυνες λύσεις & διεξόδους" που κατάλαβαν οι υπόλοιποι
Ενημέρωση 12/6/2012 19:45: Το άρθρο του κου Τάσου Αβραντίνη στην Athens Voice "Δεν είναι δίλημμα ποιος θα μας καταστρέψει" αναλύει πειστικά γιατί η πρωτιά της ΝΔ μπορεί να είναι χειρότερη εξέλιξη από τη νίκη ΣΥΡΙΖΑ. Το συνιστώ ενθέρμως.