Debtocracy - Μια κριτική στο ντοκυμανταίρ

Αναδημοσίευση από το "Debtocracy - Μια κριτική στο ντοκυμανταίρ, Μάιος 2011". Το κείμενο δίνει μια διεξοδική, τεκμηριωμένη απάντηση στο βίντεο "Debtocracy", που υπάρχει στο You Tube (αγγλικοί υπότιτλοι), στο Daily Motion (ελληνικοί υπότιτλοι) κα.:

31/10/2011

Του Χρίστου Σπ. Κατηφόρη,

οικονομολόγου, πολιτικού επιστήμονα

Α. Γενική αποτίμηση

Το ντοκυμανταίρ Debtocracy (Χρεοκρατία) των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη[1]  διαρκείας 74 λεπτών κυκλοφόρησε στις αρχές Απριλίου 2011 και μέχρι σήμερα έχει χιλιάδες θαυμαστές και υποστηρικτές. Αν και καλογυρισμένο και καλοστημένο σκηνοθετικά και μουσικά, επί της ουσίας του δυστυχώς σχοινοβατεί μεταξύ ημιμάθειας και προπαγάνδας[2].

Χρησιμοποιώντας ένα κράμα πραγματικών αλλά ασύνδετων δεδομένων, συχνά διαστρεβλωμένων, οι δημιουργοί του καταλήγουν σε αυθαίρετα ή λανθασμένα ή καθόλου συμπεράσματα. Τα λίγα, μη αντικειμενικά και καταφανώς προαποφασισμένα συμπεράσματα του ντοκυμανταίρ υποστηρίζονται με τη σοβαροφάνεια που προσδίδουν οι συνεντεύξεις που παρουσιάζονται με φιλοσόφους, κοινωνιολόγους, ανθρωπολόγους και μαρξιστές διανοητές, δηλ. με μη ειδικούς επί των περίπλοκων οικονομικών και τραπεζικών θεμάτων τα οποία το ντοκυμανταίρ υποτίθεται ότι προσπαθεί να φωτίσει και να αναλύσει.

Το φιλμάκι σκοπίμως:

α) συγχέει τα αίτια της ελληνικής κρίσης με τα αίτια της διεθνούς κρίσης,

β) αποκρύπτει τις μεγάλες διαφορές ως προς τα αίτια και τις διαθέσιμες θεραπείες μεταξύ των τριών τύπων οικονομικών κρίσεων που συναντάμε στον σύγχρονο κόσμο, τη δημοσιονομική (περίπτωση Ελλάδος), την τραπεζική (περίπτωση ΗΠΑ και ΗΒ) και τη συναλλαγματική (περίπτωση Αργεντινής),

γ) συγχέει του σκοπούς και τα συμφέροντα των διεθνών κεφαλαιαγορών (ιδιώτες επενδυτές), με των κυβερνήσεων των προηγμένων κρατών και με εκείνα των διεθνών-υπερεθνικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Ευρ. Ένωση κλπ) που από κοινού έφτιαξαν τα κράτη και οι λαοί μετά τον Β’ ΠΠ για να ελέγξουν, να ρυθμίσουν και να διαφυλάξουν τη σταθερότητα και ανάπτυξη του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος.

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα του φιλμ Debtocracy δεν είναι τα συγκεχυμένα ή παραπλανητικά στοιχεία που παραθέτει, ούτε η εσκεμμένη αλλά τελικά ατεκμηρίωτη επίθεσή του στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους θεσμούς του, ούτε η κραυγαλέα απροθυμία του να καταλογίσει ευθύνες στο πελατειακό κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας μας. Είναι η απόλυτη αδυναμία του να προτείνει λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Αδιαφορεί πλήρως, ίσως να αγνοεί κιόλας λόγω ιδεολογικών εμμονών των δημιουργών του, ότι το κύριο πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι το χρέος, αλλά το δυσθεώρητο ετήσιο έλλειμμα και η στρεβλή και δήθεν ανάπτυξη της χώρας. Παράγουμε λιγότερα από όσα απαιτούμε να απολαμβάνουμε. Ακόμη κι αν μας χάριζαν όλο το χρέος, μια κοινωνία χωρίς αρμονική συμβίωση κεφαλαίου, εργασίας, επιχειρηματικότητας και θεσμών, αναπόδραστα πάλι, αντί για πλούτο, ελλείμματα και χρέος θα συσσώρευε…

Οι ανωτέρω εμφανείς ανεπάρκειες και η μη υιοθέτηση στοιχειωδών κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας, δυστυχώς καθιστούν το φιλμάκι αναξιόπιστο, ακόμη και για τα όσα λίγα σωστά ζητήματα αυτό προβάλλει.

Τη μη αντικειμενικότητα του φιλμ της συγκεκριμένης δημοσιογραφικής ομάδας δεν την αρνείται ούτε η ίδια. Ο Χατζηστεφάνου γίνεται πολύ αποκαλυπτικός για το είδος του ντοκυμανταίρ που προετοίμαζε μιλώντας στην «αριστερόστροφη και αντιεξουσιαστική» Ελληνοφρένεια του ΣΚΑΙ, ήδη στις αρχές Μαρτίου του 2011[3]. Μετά το 8’ λεπτό ουσιαστικά ομολογεί ότι το ρεπορτάζ του, δεν είναι «ορθόδοξο», ούτε αντικειμενικό, αλλά προσπαθεί να μας «περάσει» τις φωνές κάποιων «διανοητών» που δεν ακούγονται. Κυρίως αμετανόητων σοσιαλιστών οι οποίοι καν δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες του περίπλοκου ελληνικού ζητήματος (προσθέτω εγώ)... Για παράδειγμα ο Harvey (ο οποίος δεν είναι καν οικονομολόγος αλλά ανθρωπολόγος και γεωγράφος!)[4] αναρωτιέται γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν χρεοκοπεί τους πιστωτές και χρεοκοπεί το λαό, αγνοώντας προφανέστατα ότι τα 2/3 του χρέους μας είναι είτε εγχώριο είτε «επίσημο», από κυβερνήσεις κρατών και διεθνείς οργανισμούς, δηλ. χρήμα φορολογουμένων άλλων κρατών και όχι κάποιων ανάλγητων και κακών κερδοσκόπων.

Β. Αναλυτικότερη κριτική επί του φιλμ

Το φιλμάκι ξεκινά κατευθείαν με αυθαίρετες και αποπροσανατολιστικές διατυπώσεις:

1. Παρομοιάζει ατυχώς τον σοσιαλιστή Στρως Καν και το ΔΝΤ με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ξεχνά δύο ουσιώδεις διαφορές όμως. Ενώ ο Παπαδόπουλος ήλθε απρόσκλητος, το ΔΝΤ το καλέσαμε μόνοι μας. Επίσης, ο «αρχίατρος» ΔΝΤ είχε ειδικότητα το οικονομικό χάος, ενώ ο «αρχίατρος» Παπαδόπουλος είχε ειδικότητα το κοινωνικοπολιτικό χάος…

2. Το φιλμάκι συνεχίζει (3:30’’)με μια μάλλον εσκεμμένη ανακρίβεια: «Μέσα σε 40 χρόνια, 2 κόμματα, 3 πολιτικές οικογένειες και λίγοι επιχειρηματίες οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία». Γιατί λέει 40 και όχι 30 χρόνια; Ο πρώτος μη ισοσκελισμένος προϋπολογισμός του κράτους και η εκτόξευση του χρέους, ξέρουν και οι μαθητές του Δημοτικού πια ότι άρχισαν το 1981, από τον Ανδρέα. Επίσης μόνο οι 3 οικογένειες φταίνε; Τα συνδικάτα και οι πολίτες που ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν μετά μανίας τα κόμματα και τους πολιτικούς αυτούς φαίνεται να είναι ανεύθυνοι για τους Χατζηστεφάνου-Κιτίδη.

3. Στο 3:45’’ συνεχίζει «Κήρυξαν στάση πληρωμών στους πολίτες, προσπαθώντας να σώσουν τους δανειστές στους». Υπερβολή και ανακρίβεια. Αποφασίστηκε η μείωση περί το 20% των αποδοχών και των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίες είχαν αυξηθεί αλματωδώς τα τελευταία έτη (περί το 40-50% την 5ετία Καραμανλή), διότι κανένα ευνομούμενο κράτος ή νοικοκυριό δεν ζει επί μακρόν με ετήσια ελλείμματα 10%. Αυτό έπρεπε να γίνει ασχέτως της πίεσης ή όχι του χρέους. Επιπλέον, η πρόταση αυτή είναι επικίνδυνα απλουστευτική, αφού αγνοεί το δεδομένο ότι αν κάνεις στάση πληρωμών στους δανειστές, σίγουρα θα κάνεις μετά και στάση πληρωμών στους πολίτες, εφόσον δεν έχεις κατορθώσει να έχεις πλεονασματική διαχείριση και αποθέματα.

4. Στο 4'00'' μιλά για «δεκαετίες συνεχούς λιτότητας» που μας επέβαλαν οι «τσάροι» της οικονομίας. Εάν είχαμε 10ετίες λιτότητας, τότε πως είχαμε μέση ονομαστική αύξηση της δαπάνης για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου τομέα από 10% έως και 20% κατ' έτος την περίοδο μετά το 1980, αυξήσεις που έφερναν πληθωρισμό και ακρίβεια, αφού υπερέβαιναν σημαντικά την αύξηση της παραγωγικότητας και προκαλούσαν τεράστια ετήσια ελλείμματα και συσσώρευση χρέους; Λιτότητα ζητούσαν οι Υπουργοί πάντοτε, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν τελικά να την επιβάλλουν επί της κοινωνίας και των συνδικάτων που ως αγέλες αγρίων σήκωναν τις γροθιές στους δρόμους… Είναι τυχαίο ότι, πλην των λαϊκιστών Αρσένη και Τσοβόλα, όλοι οι Υπουργοί Οικονομικών έχουν οστρακιστεί από την κοινωνία και τα ΜΜΕ, ακόμη δε και από τα δικά τους κόμματα;

5. Στο 5'30’’ αρχίζει το μπλέξιμο… Συγχέει και τσουβαλιάζει το χρόνιο ελληνικό δημοσιονομικό και αναπτυξιακό πρόβλημα με το πρόσφατο τραπεζικό πρόβλημα των προηγμένων κρατών. Είναι ύβρις είναι και ανέκδοτο να μέμφεσαι τον καπιταλισμό της Δύσης, όταν ακόμη και μέσα από τις κρίσεις του, έχει τελικά προσφέρει κατά κεφαλήν πλούτο και ευημερία πολύ ανώτερα από εκείνα που προσφέρουν τα διάφορα είδη σοσιαλιστικών καθεστώτων που έντεχνα και σιωπηλά εξυμνούν οι δημιουργοί του φιλμ, μέσω των συγκεκριμένων προσώπων από τα οποία παίρνουν συνεντεύξεις.

6. Από το 6:30’’ και μέχρι τέλος εμφανίζεται ο μάλλον χαρισματικός εν λόγω καθηγητής οικονομικών Λαπαβίτσας να μιλά με αυθεντία. Μόνο που δεν μας λένε που είναι καθηγητής. Μήπως στο Harvard ή στο LSE; Όχι, είναι καθηγητής σε ένα μικρό και εναλλακτικό Κολλέγιο, το School of Oriental and African Studies (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου[5]!!! Και τι διδάσκει εκεί; Δημόσια οικονομικά του ανεπτυγμένου κόσμου; Όχι! Μαρξιστική πολιτική οικονομία και ανάπτυξη![6] Διδάσκει δηλ. οικονομικές θεωρίες που κατέρρευσαν με πάταγο εδώ και 20 χρόνια, αποκαλύπτοντας την απίστευτη δυστυχία και οπισθοδρόμηση της δικτατορίας του προλεταριάτου…. Αυτά σε όσους νομίζουν ότι το φιλμάκι Debtocracy είναι αντικειμενική έρευνα!

7. Στο 7:00’’ μας μιλούν περί κρίσεως του καπιταλιστικού συστήματος από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ωσάν να ήταν νομοτελειακή, χωρίς να μας λένε κουβέντα για τα κύρια αίτια: τις 2 πετρελαϊκές κρίσεις και τη διάλυση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods.

8. Ο γεωγράφος και ανθρωπολόγος Harvey μας εξηγεί στο 8' ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών στα τέλη του ’90, ήταν επινόηση του καπιταλισμού για κερδοφορία! Πως εγώ νόμιζα ότι η επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης των αγορών τότε, ήταν συνέπεια της τεχνολογικής επανάστασης στις επικοινωνίες, της πτώσης του ανατολικού μπλοκ και της επιθυμίας καταναλωτών και παραγωγών όλου του κόσμου, για φθηνότερα προϊόντα και πρώτες ύλες και ελεύθερη κίνηση των εμπορευμάτων του κεφαλαίου και της εργασίας; Πως εγώ νόμιζα ότι οι φθηνότερες εισαγωγές από την Κίνα αυξάνουν το πλεόνασμα και του παραγωγού αλλά και του καταναλωτή-εργάτη; Μάλλον ο Harvey ξέρει περισσότερα οικονομικά από εμένα…

9. Στο 10:30’’ μας λένε ότι οι κυβερνήσεις με χρήματα των φορολογουμένων έσωσαν τις τράπεζες από τη χρεοκοπία, χωρίς να εξηγεί ότι δίχως αυτή τη διάσωση κινδύνευαν με άμεση χρεοκοπία και οικονομικό αφανισμό και τα κράτη και οι φορολογούμενοι και οι καταθέσεις όλων των νοικοκυριών.

10. Ο Λαπαβίτσας στο 12:15’’ εκστομίζει τη γνωστή ατεκμηρίωτη μπαρούφα ότι ο πιο κερδισμένος της περιόδου του ευρώ στην Ευρώπη είναι η Γερμανία. Τι κι αν το εθνικό εισόδημα μεταξύ των ετών 1999 και 2008 αυξήθηκε σωρευτικά λ.χ. σε Ιρλανδία και Ελλάδα κατά 100% και 80% αντιστοίχως, ενώ στη Γερμανία μόνο κατά 23%[7]; Μετά ο Λαπαβίτσας ισχυρίζεται ότι το ευρώ προκάλεσε απώλεια ανταγωνιστικότητας στις χώρες τις περιφέρειας. Δεν μας εξηγεί γιατί δεν προκάλεσε απώλεια ανταγωνιστικότητας σε άλλες μεσαίες χώρες όπως η Αυστρία και Φινλανδία.

11. Στο 12:45’’ έως και 17:00 οι Τουσέν και Λαπαβίτσας συγχέουν τη δημοσιονομική κρίση με την κρίση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αν και συνδεόμενα τα δύο ελλείμματα (το δημοσιονομικό τροφοδοτεί το εξωτερικό έλλειμμα και όχι αντίθετα όπως λέει ο Λαπαβίτσας), το εξωτερικό ισοζύγιο και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν είχαν σχέση με την ευρωπαϊκή κρίση του 2009-2011. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι χρόνια, δεν σχετίζεται με το ευρώ και προϋπήρχε αυτού. Σχετίζεται κυρίως με τη διόγκωση αλλά και την προνομιακή μισθολογική μεταχείριση από το ανεύθυνο πολιτικό μας προσωπικό του δημοσίου τομέα ο οποίος όμως δεν παράγει εξαγώγιμα προϊόντα, αλλά και με την έλλειψη διαρθρωτικής διεθνούς ανταγωνιστικότητας (λόγω εχθρότητας προς το επιχειρείν, φορολογικού, γραφειοκρατίας, διαφθοράς, αναντιστοιχίας της εγχώριας παραγωγής με την κατανάλωση κλπ).

12.  Ο Amin στο 16:20’’ αυθαίρετα λέει ότι ήταν αναμενόμενο η Ελλάδα να έχει χρέος ως φτωχή περιφέρεια. Η Ισπανία και η Ιρλανδία γιατί όμως δεν είχαν δημόσιο χρέος; Αντιθέτως, η Ιταλία και το Βέλγιο που δεν ανήκουν στη «φτωχή περιφέρεια» γιατί έχουν υψηλό δημόσιο χρέος; Προχειροαναλύσεις που συσκοτίζουν…

13. Στο 16:45’’ εκφωνείται η πιο ανακριβής και επιπόλαια πρόταση όλου του φιλμ, αντιστρέφοντας πλήρως την αλήθεια: « Η ευρωζώνη διαλύει το ανοσοποιητικό σύστημα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας αφήνοντάς τες εκτεθειμένες στην παγκόσμια κρίση» ». Μόνο ένας πραγματικά φανατισμένος θα διατύπωνε τέτοια ξεκάθαρα αντιεπιστημονική θέση. Μικρές ανοιχτές οικονομίες με ισχνό παραγωγικό και εξαγωγικό δυναμικό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία κλπ προφυλάσσονται και εκτίθενται πολύ λιγότερο στις διεθνείς κρίσεις, όταν ανήκουν σε μια νομισματική ένωση, παρά όταν έχουν το δικό τους μικρό νόμισμα… Το ευρώ υπήρξε η ασπίδα που προστάτευσε από τα χειρότερα όλα τα προβληματικά κράτη κατά τη διάρκεια της κρίσης.  Αυτό το ξέρει μέχρι και ο δευτεροετής φοιτητής οικονομικών... Ο Λαπαβίτσας μάλλον ξέχασε να το εξηγήσει στον Χατζηστεφάνου!

14. Ο Λαπαβίτσας συνεχίζει στο 18:00’’ με μια ακόμη πολιτική, αριστερόστροφη και καθόλου επιστημονική διατύπωση. Λέει ότι το χρέος  δημιουργήθηκε «από τη συστηματική αδυναμία του κράτους να συλλέξει φόρους» και όχι από την ασύστολη σπατάλη του. Ακούγεται όμορφο και ανακουφιστικό, όμως είναι εξαιρετικά επιφανειακό. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και δεν ακουμπά το ουσιαστικό πρόβλημα του ότι ακόμη και αν όλοι μας είχαμε καταβάλει μέχρι κεραίας τους φόρους μας, το νοσηρό πελατειακό κράτος, πάλι ελλείμματα θα έφτιαχνε διογκώνοντας ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του κράτους που αυξάνονταν αλματωδώς, ασχέτως της πορείας των εσόδων. Εάν είχαμε περισσότερες φορολογικές εισπράξεις αυτά τα χρόνια, οι υπάλληλοι της Βουλής πιθανώς να αμείβονταν με 20 και όχι 16 μισθούς, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπαιρναν τριπλάσιο και όχι διπλάσιο μισθό από το μέσο ιδιωτικό υπάλληλο και «ο Άκης θα είχε αγοράσει μέχρι και την Ακρόπολη» όπως εύστοχα επισημαίνει ο Θ.Τζήμερος…  

15. Η διαγραμματική απεικόνιση του δημοσίου χρέους από το 1981 και μετά είναι γενικά σωστή, αν και ο κάθετος άξονας φαίνεται «πειραγμένος». Τα σχόλια που συνοδεύουν το διάγραμμα συσκοτίζουν αντί να διαφωτίζουν το θέμα. Αποσιωπάται λ.χ. η προκλητική αύξηση των δημοσίων δαπανών από τον Ανδρέα με διορισμούς και διψήφιες ετήσιες αυξήσεις μισθών ενώ διαστρεβλώνεται η συνέπεια της πολιτικής του που ήταν η αποβιομηχάνιση της χώρας τη δεκαετία του 1980. Για το Μητσοτάκη δεν λέει ότι έπεσε θύμα της διεθνούς ύφεσης και του ιλιγγιώδους χρέους που κληρονόμησε από Ανδρέα-Τσοβόλα, όπου με ετήσια εκρηκτικά επιτόκια 25%, έπρεπε ή να χρεοκοπήσει ή να διαθέτει  το 1/3 των εσόδων του κράτους σε τόκους. Για τον Καραμανλή αποσιωπά ότι η μείωση της φορολογίας φυσικών και νομικών προσώπων που υιοθέτησε, έδωσε ανέλπιστη ώθηση στην οικονομία έως και το 2007 και ταυτόχρονα μειώθηκαν ελλείμματα και χρέος, μέχρι που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση.

16. Στο 20’ αρχίζει η εξιστόρηση της Αργεντινής με πολλές εικόνες ντροπής από το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα. Δυστυχώς όμως για τους δημιουργούς του φιλμ η περίπτωση της Αργεντινής όχι απλώς έχει τεράστιες διαφορές με την Ελλάδα, αλλά  επιβεβαιώνει πανηγυρικά το αντίθετο από αυτό που επιθυμούν ο Λαπαβίτσας, Καζάκης και λοιποί ανεύθυνοι. Η Αργεντινή αν είχε κοινό νόμισμα με κάποια ευρύτερη νομισματική ζώνη, και όχι απλώς πρόσδεση της ισοτιμίας της με το δολλάριο, πιθανώς θα είχε γλυτώσει πολλά από τα δεινά της. Η Αργεντινή δεν είχε δημοσιονομικό πρόβλημα, αφού το δημόσιο χρέος της δεν ξεπερνούσε το 45% του ΑΕΠ. Είχε όμως συναλλαγματικό κίνδυνο, αφού το 99% του σχετικά μικρού χρέους της, ήταν σε ξένο και όχι εγχώριο νόμισμα. Αντιθέτως ενώ η Ελλάδα το 2009 είχε 120% δημόσιο χρέος, ευτυχώς σχεδόν ολόκληρο ήταν στο δικό της νόμισμα, το ευρώ.

17. Από το 22΄ αρχίζει το κατηγορητήριο εναντίον του ΔΝΤ, προκαλώντας την κοινή λογική όσων γνωρίζουν πραγματικά τα γεγονότα. Λέει ότι η κατάρρευση της Αργεντινής έκανε περίγελο μεταξύ των οικονομολόγων την πολιτική του ΔΝΤ και τις «νεοφιλελεύθερες θεωρίες του». Ποιών οικονομολόγων εννοεί; Της Αυγής και του Ριζοσπάστη;  Διότι ο μέσος απροκατάληπτος οικονομολόγος θεωρεί ότι η ανεύθυνη πολιτική των εγκληματικά μέτριων πολιτικών στα κράτη αυτά επέφεραν όλα τα δεινά και όχι το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ, οι εβραίοι κλπ...  Όσοι ασχολούνται με τα οικονομικά γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΔΝΤ καλείται από τις κυβερνήσεις και δεν εμφανίζεται αυτοβούλως. Συνήθως καλείται όταν οι κυβερνήσεις τα έχουν «κάνει μαντάρα» και δεν ξέρουν πώς να βγουν από τα αδιέξοδα που μόνες τους φτιάχνουν.Το γεγονός ότι κρίση και ΔΝΤ συνυπάρχουν περιγράφει συνάφεια, αλλά όχι σχέση αιτιότητας, όπως ακριβώς η περίπτωση της σχέσης ασθένεια και ιατρός. Δεν προκαλεί  ο ιατρός την ασθένεια, αλλά παραβρίσκεται όταν αυτή εξελίσσεται. Στο ΔΝΤ προσλαμβάνονται οι ικανότεροι οικονομολόγοι του κόσμου. Αντιθέτως με όσα αφελή πιστεύουν πολλοί, το ΔΝΤ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί φτιάχτηκαν από τα κράτη μετά το Β’ ΠΠ, από οικονομολόγους όπως ο Βρετανός Κέυνς και άλλους ακριβώς με σκοπό να περιορίσουν την παντοδυναμία των ΗΠΑ ή οποιουδήποτε άλλου μεμονωμένου κράτους. Παραδοσιακά μάλιστα, επικεφαλής του ΔΝΤ τίθεται Ευρωπαίος, ενώ τα τελευταία έτη, ήδη προ κρίσης, είχε ενισχυθεί μέσα σε αυτό ο ρόλος και ο λόγος των αναδυομένων οικονομιών, των BRIC (Κίνας, Βραζιλίας κλπ). Οι συνταγές του ΔΝΤ από μόνες τους δεν σώζουν. Πρέπει να συμμετέχει  αποφασιστικά και το κράτος. Τότε  μόνον πετυχαίνει η εξυγίανση (βλ. Τουρκία 2002-2003).

18. Στο 24’ αρχίζει το κατηγορητήριο για το νεοφιλελευθερισμό. Τι σημαίνει αυτός ο όρος όμως, δεν εξηγούν. Υποθέτω από το κατηγορητήριο ότι εννοούν τη φρόνιμη και ισοσκελισμένη οικονομική διαχείριση που επιθυμεί η λεγόμενη «οικονομική ορθοδοξία». Οι δημιουργοί του φιλμ τι προτείνουν ως εναλλακτική προοπτική; Τη σοσιαλιστική μαρξιστική οικονομική πολιτική που στέρησε τη χαρά και την ελπίδα από δισεκατομμύρια κόσμο επί 7 δεκαετίες ή μήπως τις τρέχουσες κινεζικές οικονομικές θεωρίες που υιοθέτησαν έναν άγριο καπιταλιστικό πρότυπο ώστε να κερδίσουν το χαμένο έδαφος τόσων δεκαετιών μαοϊκών ιδεοληψιών; Πάντως, σε κάθε περίπτωση, στην Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ο καπιταλισμός, αφού τον ξεριζώσαμε ήδη τη δεκαετία του ’80, αλλά ο ακατάσχετος κεϋνσιανισμός και ο σοσιαλίζων κρατισμός.

19. Στο 25’15’’-26’30’’ ο Λαπαβίτσας δεν βλέπει νόημα στα μέτρα του Μνημονίου διότι δεν μείωσαν το χρέος και δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, ενώ ενισχύουν τις τράπεζες. Μα τα μέτρα του Μνημονίου δεν εφαρμόζονται ακόμη πλήρως ή εφαρμόζονται λανθασμένα. Δεν έχει γίνει τίποτε στην μείωση του αναποτελεσματικού κράτους, την πώληση ζημιογόνων ΔΕΚΟ κλπ έτσι ώστε να απελευθερωθούν πόροι. Προέχει ο μηδενισμός του ελλείμματος, έτσι ώστε να σταθεροποιηθεί το χρέος. Πως θα γίνει αυτό χωρίς μείωση δαπανών του δημοσίου ή μάζεμα της φοροδιαφυγής; Οι τράπεζες που έχουν τις καταθέσεις μας δεν πρέπει να αποζημιωθούν για τα φέσια που τρώνε ή που πιθανώς να φάνε από το ελληνικό δημόσιο; Υπάρχει οικονομία χωρίς τράπεζες;

20. Ο Γλέζος διαμαρτύρεται στο 28’ για την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Που ήταν όλα τα χρόνια όπου τα ετήσια ελλείμματα από 3% έως και 13% συσσώρευαν το αίτιο της υποτέλειας;

21. Στο 29’-31’ προβάλλεται η ανθρωπιστική κρίση της Αθήνας. Προκλητικά παραπλανητικό το μήνυμα, αφού η εικόνα αυτή του κέντρου το 2010-2011 δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση αλλά στο χρόνιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης το οποίο οξύνεται από το 2009. Στο 30’ ένας γιατρός λέει μια μπαρούφα περί μείωσης του προσδόκιμου της ζωής κατά 5-10 έτη όταν καλείται το ΔΝΤ. Μπερδεύει το αίτιο και το αποτέλεσμα ο γιατρός. Μάλλον δεν έχει διδαχθεί στατιστική. Στη στατιστική η συσχέτιση (correlation) δεν περιγράφει σχέση αιτιότητας (causality). Το προσδόκιμο μειώνεται λόγω του ΔΝΤ ή λόγω της κρίσης που βυθίζεται κάποια χώρα η οποία οδηγεί στη φτώχεια και τελικά στην έλευση του ΔΝΤ;

22. Ένας φιλόσοφος και η εκφωνήτρια στο  32’30’’ και μετά αναρωτιούνται γιατί να μην πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση. ΄Η αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι την κρίση την πληρώνει κυρίως το κεφάλαιο και εμμέσως μόνο η εργασία. Ξεχνούν μάλλον ότι στο ελληνικό χρηματιστήριο οι περιουσίες των μετόχων και ιδιοκτητών εταιριών εξανεμίστηκαν μέσα σε  δύο χρόνια εξαιτίας της δημοσιονομικής κρίσης που έφερε το φαύλο πελατειακό σύστημα του υπερτροφικού δημοσίου. Οι απώλειες «του κεφαλαίου» δεν είναι απλώς 30% που είναι οι απώλειες ενός δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ξεπερνούν το 80% και 90%. Οι άλλοι «καπιταλιστές», εκείνοι που τοποθέτησαν με περισσότερο συντηρητικό πνεύμα τις οικονομίες μια ζωής σε κρατικά ομόλογα, ήδη μετρούν πραγματικές απώλειες 50% και ποιος ξέρει τι έπεται… Ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί άλλοι ιδιωτικοί υπάλληλοι που απολυόμενοι έχασαν τελείως το εισόδημά τους, εξαιτίας της χρεοκοπίας ή των τεραστίων ζημιών των επιχειρήσεων και των μετόχων τους που προαναφέραμε.

23. Στο 34’ δίδεται ο ορισμός του «απεχθούς χρέους». Από τον ορισμό και μόνο θα μπορούσαμε να απορρίψουμε την ιδέα αυτή για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε απολυταρχικό καθεστώς, ούτε μικρή πολιτική και οικονομική ελίτ που ζούσε πολυτελώς εις βάρος των πολλών δανειζόμενη μυστικά εις βάρος τους, όπως στο Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη ή την Αργεντινή. Εδώ όλα γίνονταν φανερά από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που εκμαύλιζαν το λαό επί 3 δεκαετίες εν γνώσει του. Ξέραμε πόσα και που πήγαιναν. Από τα τέλη του ’80 οι  οικονομολόγοι και όλοι οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί προειδοποιούσαν την Ελλάδα για τους κινδύνους της συνεχούς υπερχρέωσής μας… Τους λέγαμε ανάλγητους, νεοφιλελεύθερους, λογιστές κλπ.

24. Στο 42’ περιγράφεται η περίπτωση του Ισημερινού. Ο παραλληλισμός μεταξύ Ελλάδας και Ισημερινού, είναι επίσης εξαιρετικά ατυχής. Όχι μόνο διότι η δική μας επιβάρυνση από τους τόκους του χρέους δεν ξεπερνά το 15% των δημοσίων δαπανών, σε αντίθεση με το 50% του Ισημερινού. Ο Ισημερινός είναι μια τριτοκοσμική και υποανάπτυκτη χώρα, χωρίς ανεπτυγμένο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και κεφαλαιαγορές με αδύνατο νόμισμα που χρεοκόπησε ξανά πριν τα γεγονότα που περιγράφει το φιλμάκι (του 2005-2006), το 1999, έχοντας δημόσιο χρέος μόνο 65% του ΑΕΠ. Τα δύο έτη πριν κηρύξει πτώχευση είχε ετήσια επιβάρυνση τόκων λόγω χρέους μόλις 4,3% του ΑΕΠ και είχε ήδη πετύχει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα 0,6% (άρα είχε ετήσιο συνολικό δημοσιονομικό έλλειμμα μόλις 3,7% του ΑΕΠ)[8]. Επίσης, ο Ισημερινός εξάγει πετρέλαιο, ανήκει στις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες μέλη του ΟΠΕΚ και με χρηστή διαχείριση των εσόδων του πράγματι μπορεί να κηρύξει στάση πληρωμών σε οποιονδήποτε τρίτο, εκτός χώρας, συνεχίζοντας όμως να απολαμβάνει έσοδα από το εξωτερικό λόγω εξαγωγών και χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στο εισόδημα των φτωχών πολιτών του. Εμείς που δεν είμαστε καθαροί εξαγωγείς, δεν μπορούμε.

25. Τα ζητήματα μιζών, Siemens και Goldman Sachs πραγματεύεται στο 55’ έως 59’. Μα αυτά τα ζητήματα αφορούν τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με τις εταιρείες αυτές ή τους έλληνες πολιτικούς που χρηματίστηκαν. Δεν αφορούν το χρέος που οφείλεις προς τρίτους, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για το πώς χρησιμοποίησες τα χρήματα που πήρες. Το ελληνικό κράτος αν μπορεί να αποδείξει ότι ζημιώθηκε πρέπει να αξιώσει αποζημίωση, το όφελος της οποίας μετά κάλλιστα μπορεί να απομειώσει μέρος του χρέους. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και τα swaps, πάντως δεν αθροίζουν ούτε στο 10% του δημοσίου χρέους, άρα δεν δικαιολογούν την υιοθέτηση της εννοίας του επαχθούς ή απεχθούς χρέους. Για παράδειγμα, το Swap του 2002 της Goldman Sachs που αποκαλύφθηκε το 2010, αν και αποκρύφτηκε από τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, εκτιμάται ότι δε ζημίωσε αλλά ωφέλησε περί το $1 δισεκ. το ελληνικό δημόσιο.

26. Στη συνέχεια το φιλμάκι ανοίγει το θέμα των δαπανών για αμυντικούς εξοπλισμούς και Ολυμπιακούς. Είναι όντως μεγάλο θέμα η υπερτιμολόγηση και υπερκοστολόγηση όλων των σχετικών δαπανών. Πάλι όμως αυτό είναι εσωτερικό θέμα για διερεύνηση τυχόν ευθυνών και αξίωση αποζημιώσεων από τους ενόχους και δεν αφορά τους πιστωτές μας. Επίσης πρέπει να τονισθεί ότι όλες οι σχετικές δαπάνες, σε συντριπτικό βαθμό, συμπεριλαμβανομένων των πιθανών μιζών, είχαν καταβληθεί την περίοδο 2000-2005 και ουδόλως επηρέασαν την δημοσιονομική εκτροπή από το 2008 και μετά.

27. Τελειώνοντας ο Λαπαβίτσας στο 1:08΄ θέτει το ζήτημα ότι ακόμη και όλο αν είναι νόμιμο και όχι επαχθές, το χρέος της Ελλάδος είναι μη διατηρήσιμο. Είναι από τα ελάχιστα σωστά που διαπιστώνει. Όμως και πάλι δεν προτείνει παρά μόνο την χρεοκοπία. Μα όμως με το 1/3 του χρέους μας να διακρατείται ως περιουσιακό στοιχείο των ελληνικών τραπεζών και των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, μια αθέτηση του χρέους θα προσέθετε μάλλον παρά θα αφαιρούσε από τα προβλήματα. Ιδίως μάλιστα, όταν ακόμη έχουμε τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα και η εξάρτησή μας από τα δανεικά για την μηνιαία καταβολή των μισθών και των συντάξεων, έστω και κουτσουρεμένων κατά 20-30%, είναι τεράστια.

28. Τέλος, κάποια ονόματα που εμφανίζονται ως δωρητές του φιλμ στο τέλος των υποτίτλων, επαναλαμβάνονται και 2η φορά.

Συνοψίζοντας

Το φιλμάκι ξεκινά και καταλήγει προβοκατόρικα, δίνοντας προκαταβολικά και ταυτόχρονα απροκάλυπτα το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα για το αντιευρωπαϊκό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενό του. Ξεκινά με το Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ να κρατά ένα τεράστιο μαχαίρι (από κοπή κάποιας βασιλόπιττας προφανώς). Βρίσκω τον επιδιωκόμενο συνειρμό εξαιρετικά άδικο... Ο Τρισέ, σχεδόν κατά παράβαση του καταστατικού της ΕΚΤ, συμμετείχε αποφασιστικά στη διάσωση της Ελλάδος (βασικά των καταθέσεών μας στις τράπεζες) το Μάιο του 2010, παρέχοντας απεριόριστη ρευστότητα σε αυτήν, δεχόμενος ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα που τεχνικώς βρίσκονταν τότε στην κατηγορία «σκουπίδια». Αυτό μάλιστα το είχε κάνει, παρά τη διαφωνία των Γερμανών, αναγκάζοντας μάλιστα σε παραίτηση το γερμανό εκπρόσωπο στο ΔΣ της ΕΚΤ, λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Αντιθέτως το τέλος του φιλμ το βρίσκω έξυπνο και διασκεδαστικό… Τελειώνει με το ΓΑΠ να αναχωρεί χαιρετώντας το πλήθος, ενώ ακούγεται ο ήχος ενός ελικοπτέρου…

   

[1] O Αρης Χατζηστεφάνου ήταν δημιουργός της εκπομπής Infowar στο Ρ/Σ Σκάι. Είναι ακόμα αρχισυντάκτης του Thepressproject.gr. Απολύθηκε στα τέλη Μαρτίου του 2011 από τον ΣΚΑΙ. H Κατερίνα Κιτίδη είναι αρχισυντάκτρια του tvxs.gr και του τηλεοπτικού Infowar.

[2] Σε τελική μορφή του, διορθωμένο και συμπληρωμένο: http://www.youtube.com/watch?v=I4Rnu4hHKVE

[3] http://www.youtube.com/watch?v=mOvNfY7VfqY&feature=related

[4] http://en.wikipedia.org/wiki/David_Harvey_(geographer)

[5] http://www.soas.ac.uk/economics/staff/

[6] http://www.soas.ac.uk/staff/staff31299.php

[7] European Commission, Statistical Annex of European Economy, May 2011.

[8] IMF Staff Note, Default in Today's Advanced Economies: Unnecessary, Undesirable, and Unlikely, Sept. 2010.

Έχω πρόταση: τη συνεργασία "δημιουργία, ξανά!"

Δημοσιεύω εδώ το email που έστειλα σε φίλους και γνωστούς:

Γράφω αυτό το email γνωρίζοντας ότι ίσως ενοχλώ. Ο μόνος λόγος που το
κάνω είναι ότι βλέπω την κρισιμότητα της αυριανής εκλογικής αναμέτρησης,
ανησυχώ για την επαύριο και πιστεύω ότι έχω πρόταση: τη συνεργασία
"δημιουργία, ξανά!".

Η (κατ' ουσίαν) διατήρηση των ΝΔ & ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν αναμένεται να
οδηγήσει οπουδήποτε διαφορετικά από εδώ που ήδη είμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ,
επικεφαλής των "αντιμνημονιακών" λαϊκιστών, περιμένει προ των πυλών:
αύριο χωρίς αυτοδυναμία ή μετά από άλλη μια δόση ΝΔ, πιθανώς _με_
αυτοδυναμία.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ επικίνδυνος; Για ποιο από όλα τα πρόσωπά του λέμε; Αν
πάντως είναι, τον θέλω να εκτεθεί αδυνατώντας να εφαρμόσει τα αντιφατικά
που ευαγγελίζεται τώρα, χωρίς αυτοδυναμία, με την ασφαλιστική δικλείδα
των συνοδοιπόρων του στην κυβέρνηση. Μετά από λίγη ΝΔ μετά ΠΑΣΟΚ ακόμα &
τη λυσσαλέα αντιπολίτευση που θα ασκήσει θα είναι ισχυρότερος, πιθανώς
αυτόνομος & πιο κατασταλαγμένος (στα μη πραγματοποιήσιμα όνειρά του περί
μεγαλύτερου κράτους, 1300€ βασικού μισθού, των επανακρατικοποιήσεων των
ΔΕΚΟ & ό,τι άλλου σκεφτούν στο μεταξύ).

Τα άλλα κόμματα είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα, σε διάφορες βαθμίδες:
ανομία/σκάνδαλα, κρατισμός, κομματικοί πελάτες, επαγγελματίες της
πολιτικής, συντεχνιακά συμφέροντα κτλ....

Η μόνη νηφάλια φωνή, μακριά από κούφιες υποσχέσεις & λαϊκισμούς, η μόνη
δύναμη υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και ο μόνος πραγματικός
αντίπαλος σε όλα τα κόμματα εξουσίας είναι η συνεργασία "δημιουργία,
ξανά!"! Ταυτόχρονα, είναι ο μόνος σχηματισμός που δύναται να αποτελέσει
ρυθμιστικό παράγοντα υπέρ των μεταρρυθμίσεων πιέζοντας την όποια
κυβέρνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Παραθέτω μερικούς συνδέσμους για περισσότερη ενημέρωση:
- Ο ιστότοπος της συνεργασίας "δημιουργία, ξανά!"
- "14 + 4 ερωτήματα και μετεκλογικές προτάσεις" από τους Στέφανο Μάνο & Θάνο Τζήμερο
- Οι θέσεις. Μπορεί να μην είναι πλήρεις, είναι όμως πεποιθήσεις, αρχές
κατευθύνσεων & προτάσεις και όχι ευχολόγια που, για αδιευκρίνιστους
λόγους ποτέ δεν εφαρμόζονται. Καταλαβαίνουμε αν συμφωνούμε ή όχι...
  ^ "δημιουργία, ξανά!" (συνοπτικό φυλλάδιο)
  ^ Δράση (συνοπτικό φυλλάδιο)
- Το ανεπίσημο εκλογικό ημερολόγιο. Στις εκδηλώσεις με ✇ υπάρχουν
σύνδεσμοι με σχετικό κείμενο, ηχητικό ή βίντεο. Δείτε, ακούστε και
αποφασίστε 
- Συγκριτικά τα προγράμματα των κομμάτων. Δεν είναι τέλειο ούτε
ολοκληρωμένο, αλλά ίσως βοηθάει 
- "Το μνημόνιο 2 σε 63 προτάσεις… για dummies". Σε τι διαφωνείτε;
- Το ιστολόγιό μου, με σχετικές τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις
- Γιατί ό,τι λέγεται για τον Στέφανο Μάνο είναι συκοφαντία και το έργο που έχει αφήσει πίσω του 

Ζητώ κατανόηση για τη μακρυγορία & συγγνώμη αν τυχόν λάβετε αυτό το
email πάνω από μία φορά.

Καλή ψήφο 

Επιλεγμένα Άρθρα προ των Εκλογών της 17/6/2012

Αυτή η συλλογή από συνδέσμους αντιπροσωπεύει μερικές από τις πιο χρήσιμες αναρτήσεις που διάβασα προ των εκλογών της 17/6/2012 και με βοήθησαν να διαμορφώσω άποψη και επιχειρηματολογία. Υπό κανονικές συνθήκες θα τις προέβαλλα μία μία (όπως όντως έκανα για μερικές από αυτές. Έλλειψη χρόνου και τεχνικά προβλήματα με δυσκόλεψαν, οπότε τις αναρτώ εδώ μαζεμένες (με χρονολογική σειρά):

• 31/5 Στ. Μάνος: «Το μνημόνιο δεν υπάρχει πια»
• 1/6 Οι ρεαλιστικές - μεταρρυθμιστικές προτάσεις του Αλέκου Παπαδόπουλου για έξοδο από την κρίση
• 3/6 Ρισκάρουμε την έξοδο από το ευρώ;
• 4/6 Βροχή τα προεκλογικά δισ.! Τι προτείνουν τα τρία κόμματα πριν από τις εκλογές.
• 5/6 Με καθαρή συνείδηση
• 6/6 Επιστολή Μάνου και Τζήμερου σε πολιτικούς αρχηγούς
• 6/6 Αν η Madame Μέρκελ έσκιζε το Μνημόνιο
• 7/6 Τα κόμματα λειτουργούν ως συμμορίες
• 9/6 Αριστερό γιαούρτι και δεξιό χαστούκι
• 11/6 Τι λέει η Δράση - Δημιουργία Ξανά;
• 11/6 Ε.Ε.Ε.-ΣΥΡΙΖΑ : Το δάσος και το δέντρο....
• 12/6 Βόμβα από στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ: Αν κυβέρνησουμε θα καταστρέψουμε την Ελλάδα!
• 12/6 Δεν είναι δίλημμα ποιος θα μας καταστρέψει
• 12/6 "Ο Κώστας, το χρέος και οι εκλογές" του Γιώργου Προκοπάκη
• 12/6 Κ. Μητσοτάκης: Γελοίο το δίλημμα Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ
• 13/6 Ολάντ: «Σεβαστείτε τις δεσμεύσεις για να αλλάξουμε το πρόγραμμα» & Φρανσουά Ολάντ στο MEGA
• 14/6 Άγγελος Μπαρμπαλιός στην Ομάδα Facebook "ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ!"
• 15/6 Θεμιστοκλής Γιοκρούσης στην Ομάδα Facebook "ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ!"
• 15/6 ‘Street fighter’ Samaras seen as divisive ή στην Ομάδα FB "Μεταρρυθμιστική Αριστερά"

Εκλογές Ιουνίου 2012: "δημιουργία, ξανά!", τι άλλο;

Το πράγμα έχει ξεκαθαρίσει απο τις 21/5/2012. Η "δημιουργία, ξανά!", η Δράση και η "Φιλελεύθερη Συμμαχία" σχημάτισαν ενιαίο ψηφοδέλτιο με το επίσημο όνομα Συνδυασμός "δημιουργία, ξανά!"

Αυτή η εξέλιξη αντιστοιχεί στο σενάριο 'Συνεργασία Δράσης-ΦιΣ με "δημιουργία, ξανά!"' της ανάρτησής μου "Σκέψεις για τις εθνικές εκλογές της 17/6/2012". Από πολλές απόψεις, αυτό είναι το καλύτερο σενάριο που μπορούσε να συμβεί, δεδομένου ότι ο κος Αντώνης Σαμαράς ήταν απίθανο να δεχτεί την πρόταση Μάνου για φιλοευρωπαϊκό κόμμα-ομπρέλλα που θα στέγαζε τους πάντες κάτω από νέα αρχηγία, όπως και η κα Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα έχανε την ευκαιρία να επιστρέψει στη ΝΔ.

Η συνεργασία "δημιουργία, ξανά!" είναι ο σχηματισμός που ήθελα ήδη από τις προηγούμενες εκλογές. Η αναγκαιότητα της παρουσίας της φωνής της λογικής στη βουλή μου φαίνεται αυτονόητη:

• Είναι ο σχηματισμός που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την παραμονή στην ευρωζώνη και την ευημερία, δεν τις επικαλείται απλώς
• Είναι ο σχηματισμός που δεν άλλαξε το πρόγραμμά του, μετά τις τελευταίες εκλογές, ώστε να ταιριάξει με το αποτέλεσμά τους, όπως έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ & ΝΔ
• Είναι ο σχηματισμός που έχει αληθινές, ρεαλιστικές προτάσεις για τα θέματα, αντί για τις αοριστολογίες, τα ευχολόγια και τις δαπανηρές υποσχέσεις των υπολοίπων. Μπορεί να συμφωνείτε, μπορεί και όχι. Ξέρουμε όμως βάσει ποιων αρχών και σε ποια κατεύθυνση κινούνται οι θέσεις και δεν κινδυνεύουμε με δυσάρεστες, όσο και αναμενόμενες εκπλήξεις την επαύριο των εκλογών
• Είναι ο σχηματισμός που αποτελείται από άφθαρτους πολίτες επαγγελματίες, αντί για (διε)φθαρμένους επαγγελματίες της πολιτικής. Μπορεί ο Στέφανος Μάνος να μην είναι πολίτης, αλλά δεν είναι ούτε και πολιτικός "παλαιάς κοπής", "δεινόσαυρος" και άλλα φαιδρά που του προσάπτουν. Και είναι αυτός που προτίμησε να φύγει από την "ασφάλεια" της Νέας Δημοκρατίας, παρά να συνταχθεί με παλαιοκομματικές πρακτικές και να διαψεύσει τον εαυτό του
• Είναι ο σχηματισμός που έχει τον Στέφανο Μάνο ως εγγυητή αποτελεσματικότητας στην αναμενόμενη μάχη με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Τον πολιτικό που όποτε βρέθηκε σε υπουργείο άφησε πίσω του έργο, παρά τις αντιδράσεις που αρχικά προκαλούσαν οι απόψεις του.  Αυτού που δεν έχει σκάνδαλο συνδεδεμένο με το όνομά του, παρά τη διέλευσή του από παραγωγικά υπουργεία (και μην ακούω να πιπιλάτε καραμέλες περί "Αλλατίνη" κτλ.!)
• Είναι ο σχηματισμός που παραιτείται μονομερώς από τη μισή τουλάχιστον χρηματοδότηση, τις βουλευτικές συντάξεις, το βουλευτικό άσυλο και το συμβατό βουλευτή-υπουργού
• Είναι ο σχηματισμός που προσκάλεσε τα υπόλοιπα κόμματα σε προγραμματική συμφωνία με "14 + 4 ερωτήματα και μετεκλογικές προτάσεις" (χωρίς να λάβει απάντηση)
• Είναι ο σχηματισμός που προσκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε συζήτηση χωρίς όρους (χωρίς να λάβει απάντηση)

Και, παρά την πόλωση, τις εσωτερικές διαφωνίες, την αργή εκκίνηση, τον αήθη πόλεμο λάσπης και επί μέρους οργανωτικές & προγραμματικές αδυναμίες (κανένας δεν είναι τέλειος), είμαι πεπεισμένος για την ανάγκη, αλλά και το γεγονός της εισόδου της στη βουλή, διότι:

• Δεν υπάρχει "χαμένη" ψήφος. Για τους φιλοευρωπαϊστές και μεταρρυθμιστές το δίλλημα μεταφράζεται στην χειρότερη περίπτωση σε γρήγορο θάνατο με ΝΔ ή άμεσο θάνατο με ΣΥΡΙΖΑ. Στην καλύτερη περίπτωση πηγαίνουμε στον αργό θάνατο με ΝΔ ή στον γρήγορο θάνατο με ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο η ισχυρή παρουσία των μεταρρυθμιστών, των μόνων που εννοούν αυτά που λένε, στη βουλή μπορεί να επηρεάσει αυτές τις εκτιμήσεις προς το καλύτερο!
• Η ΝΔ δεν έχει αλλάξει ("Η ΝΔ ζητάει επίσημα βοήθεια από όσους βόλεψε τον καιρό της διακυβέρνησης της!!ΒΙΝΤΕΟ"). Έδωσε δείγμα γραφής συγκυβερνώντας μέχρι πρότινος, αντιδρώντας λυσσωδώς σε κάθε πραγματική μεταρρύθμιση που έθιγε κομματικούς πελάτες και συντεχνίες. Υπόσχεται ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, παρά την υπογραφή της περί του αντιθέτου. Προσάρμοσε το πρόγραμμά της να μοιάζει με του ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνοντας το παιχνίδι εκτός έδρας, εκεί που είναι χαμένη. Δυστυχώς, νίκη της ΝΔ θα ανταμείψει τον κο Σαμαρά για όλες τις ανοησίες του της περιόδου 2009-2012: (ενδεικτικά,) τη νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής πολιτικής-δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδρυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων, την πανηγυρική είσοδο στη βουλή της Χρυσής Αυγής, αφήνοντάς τον αρχηγό παρά τον εξευτελισμό του αποτελέσματος των εκλογών της 6/5/2012 :(
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εφαρμόσει αυτά που λέει -ποια απ' όλα όσα έχει πει, αλήθεια; Ποιος (ακόμα και μεταξύ των ψηφοφόρων του) πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τολμήσει να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη, κόντρα στην επιθυμία του 80% των Ελλήνων; Και με τη συμμαχία ή ανοχή τίνος θα το πράξει, άλλωστε; Ανεξαρτήτως, οι αντιφάσεις και η ανετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε εμφανής από μπαράζ αρθρογραφίας και ευρύτατης επιχειρματολογίας από όλους του τους αντιπάλους. Ο κος Λαφαζάνης βεβαίωνε παλαιότερα ότι "Καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει έξοδο από το ευρώ". Θυμάται κανείς το αλησμόνητο "... δεν απαντάω σε συγκεκριμένες ερωτήσεις ..." του κου Στρατούλη; Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από τις εσωτερικές του αντιφάσεις και λειτούργησε με συνέπεια και αποτελεσματικότητα που, δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε από καμία κυβέρνησή του. Και αν κανείς σκέφτηκε ότι η επίθεση υπήρξε αναμενόμενη, η είδηση "Βόμβα από στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ: Αν κυβέρνησουμε θα καταστρέψουμε την Ελλάδα!" διαλύει τις τελευταίες αμφιβολίες περί της ορθότητας των αιτιάσεων
• Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες & η Χρυσή Αυγή υπέπεσαν σε γκάφες που επαλήθευσαν την προτροπή "δεν χρειάζεται να τα λέμε εμείς, βγάλτε τους στο γυαλί να τα δείξουν μόνοι τους"
• Όπως διαπιστώνεται από τα online στοιχήματα και από δημοσιεύματα (πχ. "ΠΑΣΟΚ: Η ΝΔ είναι καθαρά μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ - Οι εκλογές δεν είναι ντέρμπι"), η άνετη πρωτιά της ΝΔ είναι εξασφαλισμένη. Επομένως το, έτσι και αλλιώς σαθρό, επιχείρημα της χαμένης ψήφου αδυνατίζει περαιτέρω
• Ανεξαρτήτως νικητή, χρειάζεται σοβαρός ρυθμιστής. Αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ούτε η Δημοκρατική Αριστερά, ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς, δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει αντιληφθεί ότι τα δύσκολα μέτρα όντως απαιτούνται και θέλουν κότσια, πλάτες (και "άλλοθι"). Και όλοι γνωρίζουμε ότι η συντονισμένη εμμονή στις μεταρρυθμίσεις της συμμαχίας "δημιουργία, ξανά!" παρέχει τα κότσια, αλλά και το τέλειο άλλοθι για αυτούς που διστάζουν & δεν πολυθέλουν. Το πρώτο άλλοθι το έδωσε το μνημόνιο, αλλά ήταν τελείως πλαστό και προσχηματικό. Η "δημιουργία, ξανά!" ευχαρίστως θα αναλάβει το "κόστος" της εφαρμογής των θέσεών της. Και το κυριότερο, ο κόσμος τώρα το γνωρίζει, βασίζεται σε αυτό & θα πράξει αυτό που απαιτείται ώστε να το έχει.

Απ' όταν ανακοινώθηκε η συμπόρευση των "δημιουργία, ξανά!", Δράση και Φιλελεύθερη Συμμαχία, είμαι εκεί που ήθελα να βρίσκομαι εξ' αρχής. Οι απανωτές γκάφες όλων, μετέτρεψαν σε κριτή της μάχης τον παράγοντα "λάθη". Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από την αλλαγή τακτικής στη μέση του αγώνα και ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ & ΠΑΣΟΚ υπέπεσαν σ' αυτό (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αλλαγή στάσης του ΛΑοΣ στη συγκυβέρνηση, που δυσαρέστησε και τους υπέρ & τους εναντίον και του κόστισε την είσοδο στη Βουλή). Κι αν αναρωτιέστε, όχι, η "δημιουργία, ξανά!" δεν άλλαξε τίποτα συμμαχώντας:

• Επέμεινε στον δρόμο που χάραξαν πολύμηνες συζητήσεις προ των τελευταίων εκλογών και
• Σεβάστηκε την απαίτηση του φιλελεύθερου, φιλοευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού χώρου και την αληθινή εντολή των εκλογών που ήταν "συνεργαστείτε για τη σωτηρία!" και όχι "υποσχεθείτε μας ανώδυνες λύσεις & διεξόδους" που κατάλαβαν οι υπόλοιποι

Ενημέρωση 12/6/2012 19:45: Το άρθρο του κου Τάσου Αβραντίνη στην Athens Voice "Δεν είναι δίλημμα ποιος θα μας καταστρέψει" αναλύει πειστικά γιατί η πρωτιά της ΝΔ μπορεί να είναι χειρότερη εξέλιξη από τη νίκη ΣΥΡΙΖΑ. Το συνιστώ ενθέρμως.

Βελτιώστε την Παρουσία σας στο Facebook

Αν έχετε αναζητήσει κάποιον στο Facebook, ίσως δυσκολευτήκατε να βρείτε πώς γράφει το όνομά του στα αγγλικά. Ίσως παιδεύεστε γυρίζοντας το πληκτρολόγιο στα αγγλικά για να αναφερθείτε σε κάποιον σε ένα σχόλιο με το @[όνομά του] και πίσω στα ελληνικά για να συνεχίσετε. Πιθανώς θελήσατε να παρακολουθείτε τις δημόσιες αναρτήσεις ενός επωνύμου, χωρίς να γίνετε φίλοι του. Ή, αντίστροφα, θέλετε ακροατήριο για τις δημόσιες αναρτήσεις σας, χωρίς να κάνετε φίλο τον καθένα (ή διότι φτάσατε τους 5.000 φίλους και δεν θέλετε να δημιουργήσετε δεύτερο προφίλ, ούτε Σελίδα). Μήπως θέλετε μια κυριλέ διεύθυνση (URL) για το Προφίλ, τη Σελίδα ή την Ομάδα σας, αντί για εκείνη την ατελείωτη αριθμοσειρά; Ή ένα επίθεμα που να ενισχύει τη φωτογραφία του προφίλ σας;

Για όλα αυτά και άλλα θέματα υπάρχουν λύσεις. Βελτιώστε την παρουσία σας στο Facebook με τις παρακάτω προτάσεις (αφιερωμένο στην νεοεκλεγείσα Κεντρική Επιτροπή της Δράσης). Ελπίζω να βρείτε χρήσιμες τις ιδέες και σαφείς τις οδηγίες. Κάθε καλοπροαίρετο σχόλιο είναι πάντα ευπρόσδεκτο και λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν.

Βάλτε το όνομά σας στα Αγγλικά & Ελληνικά, αξιοποιώντας τα προαιρετικά πεδία «Όνομα σε άλλη γλώσσα» & «Εναλλακτικό όνομα»

Αμφότερα τα πρόσθετα ονόματα λειτουργούν στις αναζητήσεις και στις αναφορές με το @ σε αναρτήσεις και σχόλια (το εναλλακτικό όχι σε έγγραφα):
Ρυθμίσεις Λογαριασμού | Γενικά | Όνομα - Επεξεργασία | Εναλλακτικό Όνομα - συμπλήρωση | Check “Να συμπεριληφθεί στο προφίλ μου” | Κωδικός πρόσβασης - συμπλήρωση | Αποθήκευση αλλαγών
Προσοχή: Το πρωτεύον όνομα δεν μπορεί να αλλάξει πολλές φορές!

Ενεργοποιήστε τα subscriptions

Οι συνδρομές επιτρέπουν σε όποιον θέλει να λαμβάνει τις δημόσιες αναρτήσεις σας στο News Feed, όπως περίπου εγγράφεται στο RSS feed του ιστολογίου σας ή σας ακολουθεί στο Twitter. Το μόνο θέμα είναι ότι οι συνδρομές είναι by default απενεργοποιημένες:
Ρυθμίσεις Λογαριασμού | Ακόλουθοι | Ενεργοποίηση ακολούθησης | Τσεκάρισμα

Πάρτε εύκολη διεύθυνση (URL) για το Προφίλ, τη Σελίδα & την Ομάδα σας

• Κάθε Προφίλ στο Facebook έχει, μια διεύθυνση (URL) του τύπου http://www.facebook.com/[User ID], πχ. http://www.facebook.com/636932939. Η εύκολη διεύθυνση προκύπτει αν αντί για User ID χρησιμοποιήσουμε το όνομα χρήστη που δηλώνουμε στις Ρυθμίσεις του Προφίλ μας και παίρνει τη μορφή http://www.facebook.com/[User Name], πχ. http://www.facebook.com/alexandros.georgiadis. Και οι δύο διευθύνσεις του παραδείγματος οδηγούν στο προφίλ μου στο Facebook. Ρυθμίσεις Λογαριασμού | Γενικά | Όνομα χρήστη - Επεξεργασία | Όνομα χρήστη - συμπλήρωση | Κωδικός πρόσβασης - συμπλήρωση | Αποθήκευση αλλαγών Προσοχή στην επιλογή του ονόματος, αλλάζει μόνο μια φορά!
• Ομοίως, κάθε Σελίδα στο Facebook έχει, μια διεύθυνση (URL) του τύπου http://www.facebook.com/pages/[Page Name]/[Page ID], πχ. http://www.facebook.com/pages/Δράσεις για την Ελλάδα/326462474073277. Η εύκολη διεύθυνση προκύπτει αν αντί για [Page Name]/[Page ID] χρησιμοποιήσουμε το Username της Σελίδας που δηλώνουμε στις Ρυθμίσεις της και παίρνει την απλούστερη μορφή http://www.facebook.com/[Username], πχ. http://www.facebook.com/ActivismGR: Επεξεργασία Σελίδας | Ενημέρωση δημόσιων πληροφοριών | Όνομα χρήστη | Θέλετε να δημιουργήσετε όνομα χρήστη για τη Σελίδα; | Επιλογή Σελίδας | Επιλογή Ονόματος | Έλεγχος διαθεσιμότητας | Επιβεβαίωση Ειδικά για τις Σελίδες υπάρχει προϋπόθεση 15 Likes προτού να μπορεί να λάβει την εύκολη διεύθυνση. Επίσης, μπορείτε να αλλάξετε το όνομα χρήστη μιας Σελίδας μόνο μία φορά, αφότου το ορίσετε την πρώτη φορά.
• Τέλος, κάθε Ομάδα στο Facebook έχει, μια διεύθυνση (URL) του τύπου http://www.facebook.com/groups/[Group ID] όπως http://www.facebook.com/groups/244000485615215.  Η εύκολη διεύθυνση προκύπτει αν αντί για [Group ID] βάλουμε το [Email Address] που δηλώνουμε στις Ρυθμίσεις, πχ. http://www.facebook.com/groups/TaxPayerGr:
  Tο [Email Address] είναι επίσης το πρόθεμα για την διεύθυνση [Email Address]@groups.facebook.com, στην οποία τα μέλη μπορούν να στέλνουν αναρτήσεις στην Ομάδα.

Αν έχετε μόνο Σελίδα, φτιάξτε και Προφίλ για να την ελέγχετε και προσωπικά 

Πολλές Σελίδες ελέγχονται από τους λογαριασμούς των επαγγελματιών που τις δημιούργησαν. Ένας λόγος είναι ότι ο ιδιοκτήτης της δεν έχει καν Προφίλ στο Facebook. Ωστόσο, τότε ο ιδιοκτήτης δεν έχει πρόσβαση και εξαρτάται αποκλειστικά από τον κατασκευαστή της Σελίδας του για τον έλεγχό της!
Αν προβάλλεστε στο Facebook, δημιουργήστε οπωσδήποτε και ένα δικό σας Προφίλ. Ζητείστε αυτό το Προφίλ να είναι administrator σε οτιδήποτε φτιάχνεται επ' ονόματί σας. (Το αργότερο) στο τέλος της συνεργασίας, θυμηθείτε να καταργήσετε οποιονδήποτε άλλο administrator εκτός από το Προφίλ σας. Προσέξτε, χρειάζεται τουλάχιστον ένας administrator, διαφορετικά χάνετε τον έλεγχο!

Σύνδεση Προφίλ & Σελίδας

Δεν είναι καθόλου προφανές ή απαραίτητο, αλλά μπορεί να θέλετε να φαίνεται η σύνδεση του Προφίλ κάποιων από τους ιδιοκτήτες μιας Σελίδας με τη Σελίδα:
Επεξεργασία Σελίδας | Επιλεγμένα| Ιδιοκτήτες Σελίδας | Επεξεργαστείτε τους ιδιοκτήτες των εμφανιζόμενων σελίδων | Τσεκάρισμα όλων των επιθυμητών | Αποθήκευση

Εφαρμογή που τοποθετεί επίθεμα (overlay) στη φωτογραφία του Προφίλ

Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Ένα μικρό ένθετο στην εικόνα του προφίλ σας μπορεί να μεταδίδει συνέχεια & δωρεάν ένα μήνυμα υψηλής αξίας και συμβολισμού για λογαριασμό σας. 
Προσθέστε ένα ένθετο στην εικόνα του προφίλ σας (δουλεύει και για το Twitter).


Ελπίζω κάτι από τα παραπάνω να σας φανεί ελκυστικό και να το δοκιμάσετε. Προσωπικά βρίσκω την αναγραφή του ονόματος στο λατινικό και στο ελληνικό αλφάβητο ένα καλό πρώτο βήμα για όποιον θέλει να βρίσκεται εύκολα στο Facebook. Η ανάγκη είναι οδηγός για τα επόμενα βήματα...



Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε τον Ιούνια του 2012 και εξελίσσεται με τον καιρό. Τελευταία αναθεώρηση: 28/5/2013.

Σκέψεις για τις εθνικές εκλογές της 17/6/2012

Με την προκήρυξη των προηγούμενων εκλογών έλαβα την απόφαση ποιο κόμμα θα στηρίξω. Τα αποτελέσματα δεν μπορώ να πω ότι με δικαίωσαν, αφού καμία από τις επιλογές μου δεν μπήκε στη βουλή. Έτσι, δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου, αφού, έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο, η ψήφος μου δεν θα έπιανε καλύτερο τόπο αλλού.

Και σ' αυτές τις εκλογές ισχύουν περίπου τα ίδια με τις προηγούμενες, μόνο που τώρα ξέρουμε ότι δεν είναι απολύτως ακριβές ότι "η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα". Επίσης, τώρα έχουμε ακριβείς μετρήσεις των δυνάμεων των κομμάτων και του ύψους της αποχής, καθώς και τις συνέπειές τους.

Η συζήτηση κυριαρχείται, φυσικά, από τα αποτελέσματα, την αποτυχία δημιουργίας κυβέρνησης, αλλά και από τις δημοσκοπήσεις, που δίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές. Αυτή η πιθανότητα προκάλεσε δύο αντιδράσεις:

• Η ΝΔ "κάλεσε" τα πρώην στελέχη της σε πανστρατιά, ώστε να κρατήσει την πρωτιά η ίδια

Μέχρι στιγμής (17/5/2012 17:00), μόνο η κα Μπακογιάννη φέρεται να συζητά αυτό το ενδεχόμενο. Ο κος Καμμένος δεν προσκλήθηκε ή/και δεν ενδιαφέρεται, ο κος Καρατζαφέρης λέει ότι δεν έχει δεχτεί πρόσκληση και ο κος Μάνος έχει ήδη αρνηθεί να επιστρέψει στη ΝΔ με αρχηγό τον κ. Σαμαρά.

• Ο κος Στέφανος Μάνος πρότεινε σε όλα τα φιλοευρωπαϊκά & μεταρρυθμιστικά κόμματα να δημιουργήσουν ένα νέο, ενιαίο κόμμα (που θα δικαιούται τις +50 έδρες της πρωτιάς) και περιλαμβάνει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Συμμαχία, "δημιουργία, ξανά!", Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία και ανεξάρτητες προσωπικότητες

Η εικαζόμενη επιστροφή της κας Μπακογιάννη στη ΝΔ βλάπτει σημαντικά αυτή την πρόταση και στενεύουν τα περιθώρια χειρισμών της Δράσης-ΦιΣ, αλλά έχει και ένα χαρακτήρα απελευθέρωσης, αφού αυτοί οι χειρισμοί κρίνουν την αξιοπιστία του καθενός.

Επομένως, τι κάνουμε;

Ήλπιζα να μπορώ πάλι να αποφασίσω γρήγορα. Δυστυχώς, αν και η προεκλογική περίοδος ήδη εξελίσσεται, τα δεδομένα στο μεταρρυθμιστικό χώρο δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμα.

Δεν μου είναι προφανές ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογεί τόσο πανικό. Οι εμφανίσεις του κου Τσίπρα και άλλων στελεχών του στα ΜΜΕ, ο χειρισμός της εντολής διερεύνησης δημιουργίας κυβέρνησης, το πρόγραμμα, η στάση του στο μνημόνιο κτλ. έχουν αναδείξει διάφορες αντιφάσεις και έχουν ήδη βλάψει την αξιοπιστία και τη γενικότερη εικόνα του κατά τρόπο που πιθανολογώ ότι δεν έχει αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις ακόμα. Άλλωστε, ο κος Τσίπρας παραδέχτηκε ότι δεν προτείνει εύκολες λύσεις (αληθές, αφού η δραχμή είναι η δυσκολότερη, άρα χειρότερη λύση...). Επομένως αρκεί να καταδειχθεί ποιος προτείνει καλύτερη και ταυτόχρονα ρεαλιστικότερη επαύριο (αυτό, βέβαια, ισχύει στους πληροφορημένους λαούς...).

Ο άλλος μεταρρυθμιστικός πόλος, η "δημιουργία, ξανά!", κινείται με ταχείς ρυθμούς και με μεγάλη δυναμική. Έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές αυτόνομα, χωρίς όμως να αποκλείει και συνεργασίες, πχ. με τη Δράση ή/και τους Οικολόγους/Πράσινους. Με τα δεδομένα των προηγούμενων εκλογών, πιθανολογώ ότι οποιαδήποτε συνεργασία θα έχει για όχημα την ίδια τη "δημιουργία, ξανά!". Ένα προφανές όφελος αυτού είναι ότι αποκλείει την πιθανότητα να χρειαστεί έστω και ελάχιστη στροφή ή προσαρμογή της στρατηγικής κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας (στοιχείο που, αντίθετα, έχει δυστυχώς "παγώσει" τη Δράση-ΦιΣ) και της επιτρέπει να συγκεντρωθεί στην έκθεσή της σε ολόκληρο το εκλογικό σώμα, έναντι του 20% που, κατά δήλωση του κου Θάνου Τζήμερου είχε επιτύχει στις εκλογές.

Για την οικονομία της συζήτησης, δεν θα στήριζα με τίποτα αυτοτελώς το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ. Αμφότερα έδωσαν εξετάσεις με παταγώδη αποτυχία. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, τι θα κάνει ως συγκυβέρνηση με δυο-τρεις ακόμα που δεν μπόρεσε να κάνει με αυτοδυναμία ή με μόνο εταίρο τη ΝΔ; Έτσι, θα τοποθετηθώ σε σενάρια γύρω από τη στάση που θα τηρήσει η Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία:

• Πανστρατιά ΝΔ με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά

Όπως και να 'χει, κανένα σενάριο με αρχηγό τον κο Σαμαρά δεν με εκφράζει. Ο αρχηγός της ΝΔ δεν επέδειξε υπεύθυνη στάση σε κανένα κρίσιμο θέμα και δεν παρουσιάζει οποιοδήποτε εχέγγυο ότι θα συμπεριφερθεί καλύτερα στο μέλλον.

Έπειτα, πόσες επιστροφές χρειάζονται για να θεωρηθεί ότι έχουμε πανστρατιά; Προσμετρώντας (με χαλαρή χρονολογική σειρά) τα σημαντικά στελέχη Μάνο, Ανδριανόπουλο, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη και Καμμένο, θα ήθελα 50% επιστροφές. Όμως:

Η συμμετοχή του κου Μάνου έχει ήδη διαψευστεί. Η φημολογούμενη συμμετοχή της κας Μπακογιάννη σε αυτό το σχήμα αντιλαμβάνομαι ότι είναι μοναδική ευκαιρία να ξαναβάλει τον εαυτό της σε τροχιά εξουσίας, αλλά αυτό αφορά μόνο την ίδια. Η άνευ προγραμματικών όρων επιστροφή της απλώς θα βλάψει κι άλλο την ήδη προβληματική της αξιοπιστία, χωρίς να ωφελεί αυτήν της ΝΔ. Ο κος Καρατζαφέρης ελάχιστη διαφορά μου κάνει και για τους υπόλοιπους εκτιμώ ότι δεν υπάρχει πιθανότητα. Άλλωστε, αν έθεταν τους όρους που θα ήθελα, θα τους απέρριπτε ο κος Σαμαράς. [αδιάφορη επιλογή]

• Πανστρατιά ΝΔ με εκλογή νέου αρχηγού

Ο συμβολισμός της αποχώρησης Σαμαρά είναι τόσο υψηλός, που δικαιολογεί υψηλές προσδοκίες (ακόμα και αν θα ήταν πάλι υποψήφιος)! Έτσι, το πράγμα θα γινόταν ενδιαφέρον. Το πόσο, εξαρτάται από τον αρχηγό και τις προγραμματικές συμφωνίες που θα συνόδευαν την επάνοδο όποιου επέστρεφε. Ευκταίο σενάριο, αλλά με εξαιρετικά χαμηλές πιθανότητες υλοποίησης και δυσκολίες αποδοχής από τη βάση των μικρών κομμάτων. [3η επιλογή, υπό την προϋπόθεση συμμετοχής της Δράσης]

• Νέο κόμμα φιλοευρωπαϊστών και μεταρρυθμιστών (κομμάτων και προσώπων)

Η πρόταση του Στέφανου Μάνου, μοιάζει να είναι το ιδανικό σενάριο. Μπορούν με μικρές ή καθόλου αβαρίες να συμμετέχουν όλοι οι σχηματισμοί, μεγάλοι και μικροί (ίσως ακόμα και η "δημιουργία, ξανά!") και πρόσωπα που με τίποτα δεν θα επέστρεφαν/έμπαιναν στη ΝΔ. Η προγραμματική συμφωνία θα μπορούσε να είναι "εφαρμόζουμε τα θετικά του μνημονίου & μερικά ακόμα δικά μας και φεύγουμε απ' αυτό το συντομότερο" (θυμίζω την από καιρό θέση μου, ότι η ταχύτερη διέξοδος από το μνημόνιο είναι η εφαρμογή του. Τα πιο πολλά αρνητικά που περιέχει αφορούν την αποτυχία στην εφαρμογή του...).

Πρόκειται για φιλόδοξο σενάριο, καθώς εμπλέκονται πολλοί σχηματισμοί, αν και θα ήταν βιώσιμο ακόμα και με τη συμμετοχή της Δημοκρατικής Συμμαχίας μόνο (πιθανότητα που απομακρύνεται καθώς η κα Μπακογιάννη συγκλίνει με τον κο Σαμαρά). Από την άλλη, αν ξεπεραστεί αυτή η δυσκολία, η προγραμματική σύγκλιση είναι βατή και η βάση των εμπλεκομένων φορέων μπορεί εύκολα να την αποδεχτεί. [1η επιλογή]

• Συνεργασία Δράσης-ΦιΣ με "δημιουργία, ξανά!"

Αυτό το σενάριο είναι υποπερίπτωση των παραπάνω, αν δεν συμμετάσχει η Δράση-ΦιΣ. Η πιθανότητα να συνεργαστεί η ΔΞ σε όχημα άλλο από την ίδια της μου φαίνεται αμελητέα. Αλλά και η Δράση-ΦιΣ δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό που σκέφτεται ο κος Σαμαράς. Συνεπώς, η πιθανότητα να τεθεί αυτό το σενάριο είναι υψηλή.

Τα αποτελέσματα των εκλογών δίνουν το προβάδισμα στη ΔΞ και το πάνω χέρι στον κ. Τζήμερο. Πιστεύω τον κο Μάνο όταν λέει ότι το πρόβλημά του δεν είναι η καρέκλα. Ελπίζω πως και ο κος Τζήμερος αντιλαμβάνεται ότι, παρά τη δυναμική της, η συμπίεση που θα υποστεί από την πόλωση μεταξύ ΝΔ & ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αφήσει τη ΔΞ αλώβητη. Οφείλει να σεβαστεί ταυτόχρονα το σύνθημα "πολιτική χωρίς πολιτικούς" και την απαίτηση των ψηφοφόρων για συνεργασίες. Ευτυχώς, τα δύο δεν είναι καθόλου ασύμβατα, όταν ο μόνος πολιτικός της συζήτησης είναι ο Στέφανος Μάνος και δεδομένου ότι κανείς τους δεν έχει αποκλείσει συνεργασία με τον άλλο.

"Μα, δεν έληξε αυτό το θέμα στις τελευταίες εκλογές", σας ακούω να αναρωτιέστε. Όντως, πρόκειται για την συζήτηση που έγινε και τις παραμονές των προηγούμενων εκλογών, αλλά με τρεις σημαντικές διαφορές: τα πράγματα τώρα είναι πιο κρίσιμα, καταμετρήθηκαν οι δυνάμεις όλων των σχηματισμών και είναι όλοι σοφότεροι.

Επειδή αφορά λίγους και όχι τα πρώην μεγάλα κόμματα, αυτό το σενάριο είναι πολύ ευκολότερο, άρα ρεαλιστικότερο από την πρόταση Μάνου. Παρόλο που έχει διάφορες εκδοχές στην υλοποίησή του (πχ. συνεργασία, απορρόφηση κτλ.) είναι μια καθ' όλα ξεκάθαρη πρόταση με αντιμετωπίσιμες δυσκολίες υλοποίησης και αποδοχής από τη βάση των δύο σχηματισμών. [2η επιλογή]

• "δημιουργία, ξανά!" ή Δράση-ΦιΣ

Να ένα αδιέξοδο σενάριο: αυτόνομη κάθοδος και των δύο. Θα προτιμούσα να μην κατέβει καθόλου η Δράση-ΦιΣ, παρά οι μόνοι αληθινοί μεταρρυθμιστές (υποθέτω τη ΔηΣυμ εντός ΝΔ, οπότε χάνει τον τίτλο) να ξαναπαρουσιαστούν αυτόνομοι.

Δεν μπορώ να προεξοφλήσω ποιος θα φταίει σ' αυτό το σενάριο. Αλλά μου είναι και αδιάφορο: Πρώτον διότι εκτιμώ ότι η βάση τους σε ικανό βαθμό θα εγκαταλείψει και τους δύο λόγω της αποτυχίας αυτής και δεύτερον, διότι φοβάμαι ότι οι εκλογείς δεν είναι τόσο ψύχραιμοι στην ιδέα να μείνει η ψήφος τους εκτός βουλής, ενώ ανέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία... [κανονίστε, αυτό δεν είναι επιλογή...]

Αντί επιλόγου

Είναι ενδιαφέρον που, εκεί που λέγαμε "τέρμα η πόλωση, ζήτω οι συνεργασίες" το αποτέλεσμα μας γύρισε, από την πίσω πόρτα, σε μία νέα έκδοση δικομματισμού. Το ~35% της αποχής (υψηλό, όσο ανακριβείς και να είναι οι εκλογικοί κατάλογοι) είναι απογοητευτικό και με κάνει να αναρωτιέμαι ποιοι, επιτέλους, ήθελαν τις εκλογές; 

Το εκλογικό σύστημα έδειξε κι αυτό σοβαρές αδυναμίες, όπως το εκλογικό μέτρο του 3% που άφησε 19% των ψήφων εκτός βουλής και οι +50 έδρες στο πρώτο κόμμα, που δεν έδωσαν όχι αυτοδυναμία, αλλά ούτε καν κυβέρνηση συνεργασίας. Μήπως το 3% να επανεξεταστεί (πχ. να μην ισχύει για συνδυασμούς με διασπορά ψήφων σε όλη την επικράτεια) και εφεξής το δώρο να το παίρνουν από κοινού τα κόμματα που όντως θα καταλήγουν σε συνεργασία, αντί για το πρώτο (που θα διατηρούσε, πάντως, το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας των κινήσεων, παίρνοντας πρώτο την εντολή); 

Τέλος, στις εκλογές ψηφίζουμε όποιον θέλουμε να έρθει, όχι ποιος να φύγει. Ας το θυμόμαστε διότι αυτόν που ψηφίσαμε, αυτός έρχεται!

Για τις απολύσεις που προτείνει η Δράση και ο Στέφανος Μάνος

Ας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις ανάμεσα σε άλλες που δεν μπορούμε να σκεφτούμε για τώρα (τέλος Ιουνίου), προς τον κ. Μάνο :

Υπάρχει κάποια μελέτη που να δείχνει σε ποιους δημόσιους οργανισμούς υπάρχει πλεονάζον εργατικό δυναμικό με βάση τις επιχειρησιακές τους ανάγκες  (καθώς μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καν απογραφή τους), ή θα επιλέξουμε τους 200.000 ανθρώπους που θα απολυθούν με κλήρωση ;

Σε πόσο χρόνο θα εκπονηθεί μια αντίστοιχη μελέτη, από ποιον και με ποιες διαδικασίες (εσωτερικές διαδικασίες αξιολογήσης ή από εξωτερικό σύμβουλο του κράτους ); Kαι αν ακόμα εκπονηθεί πως θα επιτευχθεί κοινωνική νομιμοποίηση των βασικών συμπερασμάτων της (κάθε συνδικαλιστικό όργανο θα φέρει αντιρρήσεις)

Υπάρχει κάποια μελέτη που να δείχνει, αν αυτοί 200.000 απολυμένοι παίρνουν για 3 χρόνια το 70% των αποδοχών τους, τι ποσό θα εξοικονομηθεί ;

Υπάρχει κάποια μελέτη που να δείχνει, ποιες θα είναι οι επιβαρύνσεις στα ασφαλιστικά ταμεία από τα επιδόματα ανεργίας μετά την πάροδο των τριών χρόνων , σε περίπτωση που δεν βρουν δουλειά αυτοί οι 200.000 ;

Yπάρχει κάποια μελέτη που να δείχνει, τι επίπτωση θα έχει στην ύφεση της οικονομίας η μείωση του εισοδήματος 200.000 ανθρώπων ;

Τέλος, υπάρχει κάποια δημοκρατική εγγύηση, ότι αυτοί οι 200.000 δεν θα εισβάλουν με τα καλάζνικωφ στη Βουλή την επόμενη μέρα της απόλυσης τους ;

via epikairo.gr

Δεν εκπροσωπώ τη Δράση, αλλά κάνω τις ακόλουθες σκέψεις:

• Υπάρχουν κάμποσοι δημόσιοι οργανισμοί, επιχειρήσεις και υπηρεσίες του δημοσίου χωρίς επιχειρησιακό λόγο ύπαρξης. Αυτές θα καταργηθούν και μαζί τους και όλες οι θέσεις των υπαλλήλων τους. Θυμίζω ότι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κος Πάγκαλος είχε 2 χρόνια για να συντάξει τον κατάλογο και δεν παρουσίασε τίποτα άξιο λόγου... 
• Η "κοινωνική νομιμοποίηση" είναι ένα εργαλείο αντίδρασης, ώστε να μην αλλάζει ποτέ οτιδήποτε στον τόπο μας. Ποια είναι η κονωνική νομιμοποίηση που συνοδεύει τις ~1.000.000 απολυμένους του ιδιωτικού τομέα στην περίοδο της κρίσης; 
• 70% των τακτικών αποδοχών σημαίνει λιγότερο από 50% των συνολικών (δεν περιλαμβάνονται τα επιδόματα. Δική μου, αυθαίρετη αλλά μετριοπαθής εκτίμηση). Συνεπώς, μιλάμε για εξοικονόμηση τουλάχιστον 50% των αποδοχών τους, χώρια τις εισφορές. Ο μέσος μισθός στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ υπερβαίνει κατά πολύ τα 1.000€. Στο τέλος της τριετίας η εξοικονόμηση θα γίνει 100% συν τις εισφορές 
• Δεν υπάρχει επιβάρυνση στα ταμία. Η παραπάνω ενίσχυση υπερκαλύπτει το επίδομα ανεργίας που θα έπαιρναν λόγω απόλυσης. Άσε που τα ταμεία καταργούνται, σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα της Δράσης (http://www.drassi.gr/index.php?id=165&title=%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B...)...
• Συζητούμε για μείωση εισοδήματος περιττών δημοσίων υπαλλήλων, ενώ έχουν πλήρη απώλεια εισοδήματος ~1εκ. παραγωγικοί ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες που έχασαν τη δουλειά τους από το φορομπήξιμο για να κρατούν οι ΔΥ τη δική τους;; Προφανώς η επίπτωση θα είναι αμελητέα μπροστά στην εναλλακτική που είναι κι άλλες χαμένες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και τελικά η αναπόφευκτη χρεοκοπία, όταν εξαφανιστεί τελείως η φοροδοτική ικανότητα του ιδιωτικού τομέα... 
• Τέλος, ποια "δημοκρατική εγγύηση" φυλάγει τον τόπο από τους ~1 εκατομμύριο άνεργους μηδενικού εισοδήματος της κρίσης που ήδη έχουμε και είναι θέμα χρόνου πότε θα αρχίσουμε να νιώθουμε την ύπαρξή τους;

Προσθέτω, μόνο, πως οι απολύσεις που προτείνει ο κος Στέφανος Μάνος και η Δράση είναι μέρος μιας ευρύτερης οικονομικής πολιτικής που θα δώσει ανάσα στην επιχειρηματικότητα και πρακτικά εγγυάται τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που θα καλύψουν τους άνεργους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Υπ' αυτό το πρίσμα, είναι άδικο να γίνεται μεμονωμένη κριτική στην παράγραφο που αφορά τις απολύσεις.