Αγωγές κατά Πολιτικών & Δημοσιογράφων

Η αυθαιρεσία και ασυδοσία έχουν μακρά ιστορία στον τόπο μας. Αυτές τις μέρες είναι πάλι επίκαιρη η συζήτηση αν είναι δεοντολογικό ή όχι να γίνονται αγωγές κατά μελών του κοινοβουλίου & δημοσιογράφων.

Κυριαρχεί το σκεπτικό ότι οι αιτούμενες υπέρογκες αποζημιώσεις θα φιμώσουν, δυνάμει, τις ανεξάρτητες φωνές των πολιτικών και των δημοσιογράφων.

Βέβαια, οι πρώτοι τυγχάνουν βουλευτικής ασυλίας, οπότε δεν κινδυνεύουν και τόσο. Εκτός, δε, από την ασυλία, έχουν νομοθετήσει με επιμέλεια ώστε να μη φταίνε ποτέ και για τίποτα. Στο πλαίσιο δε αυτό φαίνεται ότι, τελευταία, υπάγεται και η ανενδοίαστη εκτόξευση ανυπόστατων (;) χαρακτηρισμών κατά ιδιωτών, εν προκειμένω παραγόντων του οικονομικού βίου της χώρας που... βγάζουν χρήματα.

Οι δεύτεροι, πάλι, δεν μας έχουν πείσει για την ανεξαρτησία τους, ούτε για τα ευγενή τους κίνητρα, όταν καταφέρονται, συχνά συκοφαντικά, εναντίον όποιου είτε θελήσουν, είτε λάβουν εντολή να "καταδιώξουν". Δύο απλά και πρόσφατα παραδείγματα άσκησης επιλεκτικής (μήπως και "στρατευμένης";) δημοσιογραφίας είναι τα "αυθαίρετα" και η "παράνομη εργασία" (τα εισαγωγικά διότι δεν έχω καταλήξει τι ακριβώς συμβαίνει) που αποκάλυψαν οι "ανεξάρτητοι" δημοσιογράφοι του τόπου μας για τους δύο υπουργούς (ο ένας ήδη πρώην) της κυβέρνησης. Η έρευνά τους, βέβαια, περιορίστηκε στους υπουργούς-στόχους και σε καμμία περίπτωση δεν έξάντλησε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου, ως ώφειλε για να είναι σοβαρή.

Δεν υποστηρίζω σε καμία περίπτωση ότι οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και οποιοσδήποτε άλλος δε δικαιούνται να λένε ό,τι θέλουν, κάθε άλλο. Τσάμπα μάγκες, όμως; Γιατί τόση διαμαρτυρία όταν ο θιγόμενος διεκδικεί νομίμως την αποκατάσταση του ονόματός του; Είμαστε τόσο δημοκράτες που εξαντλούμαστε στην ύβρη και τα δικαιώματα (ορισμένων, μόνο) σ' αυτή, αλλά η αλήθεια μας αφήνει αδιάφορους; Και τι προτείνουν εναλλακτικά αυτοί που λένε "να μην καταστρέφονται οι άνθρωποι για μία κουβέντα" σαν αποδεκτή αντίδραση των θιγομένων;

Είναι, άραγε, τυχαίο που οι μόνες φωνές που ακούω να αντιδρούν στις αγωγές είναι ακριβώς οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, που με θράσος διεκδικούν ελευθερία στην αυθαιρεσία;

Μήπως εκτός από την ψήφο εμπιστοσύνης τους στη δημοκρατία ("μόνο εμείς θα αυθαιρετούμε") διαδηλώνουν ομοίως και την εμπιστοσύνη τους στη δικαιοσύνη, την οποία εμμέσως θεωρούν αναρμόδια να λύσει τη διαφορά; Μήπως έτσι αμφισβητούν τους νόμους που οι βουλευτές έχουν ψηφίσει και οι δημοσιογράφοι, θεωρητικά, υπερασπίζονται και ελέγχουν; Μήπως αυτοκαταργούνται;