Μετά την άρνηση ο πόνος

Του Δημήτρη Κουτσονίκα

Αθήνα, Ολυμπιακοί αγώνες 2004. Η Ελληνική κοινωνία ζει τις καλύτερες στιγμές της, ενώ τα σάπια της θεμέλια τρίζουν. Έλληνες αθλητές ντοπαρισμένοι! Μακριά από το Ολυμπιακό πνεύμα, τρέχουν γρηγορότερα και σηκώνουν περισσότερα κιλά με τη βοήθεια απαγορευμένων ουσιών. Για τους περισσότερους ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Άλλωστε και οι άλλοι τα ίδια κάνουν!».

Ο Καραμανλής, νεόπλουτος αρχοντοχωριάτης, περισσότερο όμως ένοχος, ξοδεύει. «Για να μη μας κακοχαρακτηρίσουν οι ξένοι!».

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μετά από χρόνια εξουσίας του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ, όπως η ίδια πετυχημένα είχε ονομάσει, δείχνει τις προθέσεις της. Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου και λοιποί συγγενείς, ξαναβρίσκουν τον ύπνο τους, ενώ είναι φανερό ότι και αυτή τη φορά κάθαρση δεν θα υπάρξει. Αντιθέτως η νομενκλατούρα της Ν.Δ. διατηρεί και χρησιμοποιεί τα ίδια κανάλια και τις ίδιες μεθόδους ληστείας και εξαπάτησης. Δομημένα ομόλογα, καρτέλ, Βατοπέδι, κομματικές εταιρείες, εκατοντάδες διοικητικά συμβούλια εταιρειών - οργανισμών του κράτους, ρουσφέτια, απευθείας αναθέσεις έργων, δίκτυα εκδοτών και δημοσιογράφων, διαφθορά, μαφία. Με το χρέος στο 100% του ΑΕΠ η δεύτερη τετραετία της Ν.Δ. εξελίσσεται σε πλιάτσικο από τους υπουργούς και τα κομματόσκυλα που βλέπουν το τέλος να πλησιάζει.

Το νόμιμο είναι και ηθικό και το ανήθικο ατιμώρητο από τους διορισμένους εκπροσώπους της Ελληνικής δικαιοσύνης.

Η ηθική πλέον είναι σχετική έννοια και εξαρτώμενη από τις περιστάσεις. Η ελληνική κοινωνία από το 1981 και μετά έγινε συνένοχη. « Όλοι μαζί τα φάγαμε».

Το ηθικό κατά τον Αριστοτέλη είναι επιλογή καθημερινή. Οι επιλογές αυτές οδηγούν στον εθισμό. Εθισμός σε πράξεις ηθικές ή ανήθικες. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πάνω από όλα ηθικό.

Ο σημερινός πρωθυπουργός, αφού ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έψαξε, αλλά δεν βρήκε το 1 εκατομμύριο μάρκα που άφησε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ ο Τσουκάτος, έκανε τον ανήξερο κατά την προεκλογική περίοδο για το μέγεθος του ελλείμματος και το δημοσιονομικό χάλι, εξαπατώντας τον Ελληνικό λαό. Στόχος, η παραμονή στην εξουσία και τελικά ο πλουτισμός. Κυβέρνηση σε ρόλο μη κυβερνητικής οργάνωσης, παιχνίδι με τα CDS, κοροϊδία με το e-gov, θλιβερή εξωτερική πολιτική, πάρτι με τις αποκρατικοποιήσεις, ατιμωρησία, και ένα σύστημα χιλιάδων ημετέρων να ασελγούν στο πτώμα που παρέλαβαν.

Η διαφθορά – διαπλοκή στην Ελλάδα είναι συστημική, οριζόντια και κάθετη, γόρδιος δεσμός. Δημοσιογράφοι, εκδότες, πολιτικοί, κατασκευαστές, υπάλληλοι της πολεοδομίας πλουσιότεροι από εργοστασιάρχες, ελεγκτές της εφορίας χειρότεροι από εκβιαστές της νύχτας, ζήτουλες ρουσφετιών. Ένα σύστημα άριστα οργανωμένο και δεμένο σφικτά, ώστε κανένας να μη μπορεί να ξεφύγει ή να μη συνεργαστεί. Και όλα αυτά σε μια κατ’ επίφαση δημοκρατική χώρα όπου κάθε τέσσερα χρόνια δήθεν ο λαός αποφασίζει.

Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες δίνουν τη δυνατότητα στο υγιέστερο - σκεπτόμενο κομμάτι του ελληνικού λαού να διαφοροποιηθεί, και ίσως να συνθλίψει θλιβερές και ανέντιμες ηγεσίες.

Σε λίγους μήνες η Ελληνική κοινωνία στο σύνολο της θα αναγκαστεί να αποδεχτεί την καταστροφή και να βγει από τη φάση άρνησης στην οποία εμμένει. Άρνηση να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Άρνηση να υιοθετήσει ένα τρόπο ζωής βασισμένο στο «είναι» και όχι στο «φαίνεστε». Άρνηση να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει νόημα στο εθνικό ξεπούλημα της χώρας από μια κυβέρνηση προδοτών και απατεώνων. Άρνηση να ανατρέψει και να καταδιώξει το διεφθαρμένο σύστημα που την οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Άρνηση να αποδεχτεί ότι λύση δεν υπάρχει. Ως άλλοι βυζαντινοί Κωνσταντινουπολίτες, μέσα σε ένα εκρηκτικό περιβάλλον παγκόσμιας αστάθειας, θα αντιμετωπίσουμε την πικρή αλλά και τραγική αλήθεια.

«Και ήταν οι καιροί που ατίναχτο

Μέγα αστροπελέκι, κάτι

πρωταγρίκητο κι ως τότε κι ανιστόρητο,

Απ’ την Άσπρη Θάλασσα ως το Δούναβη

και ίσα πέρα από τα πόδια του Ευφράτη

κρέμουνταν απάνω από τον κόσμο,

κάψαλα και στάχτη να τον κάμη,

και λιγοθυμούσ’ η Ανατολή,

κι έτρεμε και η Δύση σαν καλάμι.

Και ήταν οι καιροί που η Πόλη

πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε,

και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε,

και καρτέραγ’ ένα μακελάρη.

Και ξολοθρεμός ο μακελάρης.

Ρούσοι, Νορμανοί, Βουλγάροι, Καταλάνοι,

κι ο Χριστιανομάχος ο Σαρακηνός,

κι ο Ουγγαρέζος, ο τεράστιος καβαλάρης,

πιο απαλά μπροστά του δείχνονταν

καθεμιά φυλή, κάθε σεισμός.

Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρη.»

Μετά την άρνηση θα έρθει ο πόνος. Όλα θα πάρουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Με την εθνική καταστροφή προ των πυλών, το αίτημα για τιμωρία θα είναι αδιαπραγμάτευτο. Ο κίνδυνος για μια Ελλάδα μόνιμα στο περιθώριο και την ανυποληψία, μέγας. Οι ταξικές διαφορές θα μεγαλώσουν και η κοινωνική αδικία θα βρίσκει τροφή στην ανεργία. Το βιοτικό επίπεδο θα πέσει. Ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας παραγωγής θα αναδειχθούν. Οι προσωπικότητες και οι κυβερνήσεις θα αναλαμβάνουν ως διαχειριστές συγκεκριμένου έργου και ορισμένου χρόνου. Οι ηγεσίες θα κρίνονται αυστηρά και άδικα καθώς το έθνος θα καρτερά το μεσσία Βενιζέλο. Η αναζήτηση της πραγματικής δημοκρατίας, ουσιαστικά θα είναι συνυφασμένη με την αναζήτηση της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας. Η συλλογικότητα, προϋπόθεση επιβίωσης της φυλής και ελπίδα. Η οικονομική καταστροφή ίσως είναι ευκαιρία και νέα αρχή.

«Όσο να σε λυπηθή

της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώση μιάν αυγή,

και να σε καλέση ο λυτρωμός,

ω Ψύχη παραδαρμένη από το κρίμα!

Και θ’ ακούσης τη φωνή του λυτρωτή,

θα γθυθής της αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή

θα σαλέψης σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν τον κόρφο το γυναίκειο, σαν το κύμα,

και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,

για τ’ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»

Ο Δημήτρης Κ. Κουτσονίκας είναι οικονομολόγος και ασφαλιστικός σύμβουλος.